Macedoniërs (oudheid)

De Macedoniërs waren een volk uit de oudheid dat woonde in het historische land Macedonië.

De zon van Vergina, een symbool dat wijd door Griekstalige Macedoniërs wordt vereerd

In de oudheid was Macedonië een land dat het tegenwoordige Grieks Macedonië in het noorden van Griekenland, Pirin-Macedonië in het zuidwesten van Bulgarije en het moderne land Macedonië omvat.

De bewoners waren de Macedoniërs, een noord Grieks volk dat het Macedonisch sprak, een dialect van de Griekse taal. Deze Macedoniërs werden echter door de Atheens-Griekse redenaar Demosthenes als een halfbarbaars volk beschouwd wegens hun minder verfijnde beschaving. In Griekse historische literatuur, worden zij vaak aangeduid als Makedones (Grieks: Μακεδόνες, Macedoniërs).[1]

De mythische Thyia werd door de Oude Grieken als oermoeder van deze etnische groep beschouwd. Stamvader Makednos was namelijk één van haar zonen, naast Graikos, van wie dan de Grieken afstamden.

De Griekse stadstaat Macedonië is bekend door Philippus II van Macedonië die de voortdurend onderling vechtende stammen wist te verenigen en daarna het grootste gedeelte van Griekenland veroverde. Zijn nog bekendere zoon Alexander de Grote veranderde dit kleine maar goed georganiseerd rijk in een vechtmachine en veroverde een groot gedeelte van de toen bekende wereld om zo de Griekse cultuur te verspreiden onder de barbaren. Zie ook Macedonië (oudheid). De bedoeling van deze grote generaal was om alle Griekse staten met elkaar te verenigen. Die (Griekstalige) Macedoniërs hebben verder geen echt verband met de moderne Slavische Macedoniërs.