dagge

• Geluid:  dagge    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈdɑɣə /

• dag·ge

• van Middelnederlands  dagge zn ; cognaat met degen en Engels dagger [1][2]

dagge v / m

1. steekwapen, langer dan een mes, maar korter dan een zwaard

1. • De postiljon voorop. Gekleed als Gents poorter uit de middeleeuwen, gans in 't bruin, de Zwarte Leeuw op gouden veld op de borst gestikt, aan de gordelriem een dagge, in de rechterhand de knots. [3]

2. (gereedschap) metalen staafje met een handvat waarmee bij het metselen specie tussen stenen word aangedrukt

1. • De dagge werd gebruikt om voegen af te strijken en zo te verdichten dan wel van een decoratie te voorzien. [4]

2. (verouderd) kort dik stuk touw, gebruikt om mee te geselen

1. • Dit hield in dat hij tussen tweehonderd en vijfhonderd maal met een dik touw of ‘dagge’ op de blote rug werd geslagen. [5]

• 
  dagge (steekwapen)
• 
  2. dagge (gereedschap)

• dag (uitspraakvariant)
• [1] dolk, ponjaard
• [2] dagijzer, voegijzer, voegspijker

• daggen
• [1] daggesteek
• [2] dagstreep

• Het woord dagge staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'dagge' herkend door:

• van Oudfrans dague, zie ook Italiaans en Spaans daga "dolk", die mogelijk weer teruggaan op het Keltisch, vergelijk Bretons dac en Middeliers daiger "dolk, speerpunt"; in het Middelnederlands aangetroffen als deel van een naam in 1293 [1][2][3][4]

dagge m

1. korte degen

• degge