-io

• -i·o

-io

1. vormt zelfstandige naamwoorden van werkwoorden, waarbij de handeling of toestand aangeduid wordt.

1. «regĕre → regio»

   richten, besturen → richting, gebied

Dit achtervoegsel verklaart de n in Nederlandse woorden die eindigen op -ionaal, -ionaliseren, -ioneel, etc

• -ido
• -ium
• -or, -ōris
• -us, -ŏris
• -tus (2)
• -sus

• Afgeleid van het Latijnse -ia, dat landen aanduidt

-io

1. Achtervoegsel voor landen, steden, etc. waarvan de naam ethnisch gebaseerd is. Dit zijn vooral Europese en Aziatische landen (moderne vorm)

1. • belgo ("Belg") → Belgio ("België") 

1. • serbo ("Serviër") → Serbio ("Servië") 

2. Achtervoegsel voor een wetenschap genoemd naar de wetenschapper

1. • astronomo ("astronoom") → astronomio ("astronomie") 

• -ujo (traditionele vorm)

• -o (gebruikt voor landen waarvan de naam niet ethnisch gebaseerd is)