Wipneusadder

Deze maximale lengte is ongeveer 75 centimeter maar de meeste exemplaren blijven kleiner.[4] De adder heeft een driehoekige kop met de voor deze soort kenmerkende zachte opstaande 'hoorn' op de neus, net als de zandadder (Vipera ammodytes).

Verder is de slang te herkennen aan het typische vlekkenpatroon, dat op de staart en voorzijde lijkt op een dikke, golvende streep maar er op het midden uitziet als een onevenwijdige vlektekening; vlekken die niet precies naast elkaar liggen maar een verschuiving vertonen. Ook op de flanken zitten deze vlekken. De basiskleur is grijs tot bruin met altijd een donkere vlektekening die variabel is.

De wipneusadder komt voor in Zuid-Spanje en Portugal, met name in de Pyreneeën, en ook in Noordelijk Afrika. De soort komt voor tot op een hoogte van 1300 meter, de ondersoort V. l. monticola leeft in het Atlasgebergte en komt voor tot op 4000 meter boven zeeniveau. In het achterland van de Spaanse Costa Blanca, het gebied van de Circo de la Safor nabij Lorcha, zijn ze te tevens gesignaleerd.

De habitat bestaat uit droge, warme open heuvelachtige plekken zoals bosranden en heide met enige vegetatie waar overdag in geschuild kan worden. Zoals veel adders prefereert deze soort de nabijheid van water, waarschijnlijk niet omdat de slang zo graag zwemt maar omdat water knaagdieren aantrekt. Het voedsel bestaat uit muizen en andere kleine zoogdieren, vogels en de nesten ervan en soms hagedissen. De mannetjes zijn smaller en hebben een langere staart dan de plompere vrouwtjes. Het vrouwtje baart 2 tot 6 levende jongen die direct giftig zijn en voornamelijk leven van insecten en hagedissen.[4]

Verspreidingsgebied in het rood.

De wipneusadder werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Eduardo Boscá in 1848. De soortaanduiding is een eerbetoon aan de Franse natuuronderzoeker Fernand Lataste. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Vipera latasti gebruikt, die niet geheel juist is omdat de naam niet klopt. Als een diersoort naar een persoon wordt vernoemd, krijgt deze een 'i' aan het eind en de naam zou dus latastei moeten zijn. in 1849 gebruikte Boscá de naam Vipera latastei, normaal gesproken wordt altijd de eerst beschreven naam gebruikt voor een diersoort, zelfs als de een fout bevat. In dit geval werd een uitzondering gemaakt en werd de verbeterde soortaanduiding latastei geaccepteerd.

Er worden twee ondersoorten erkend, die verschillen in uiterlijk en verspreidingsgebied.

• Ondersoort Vipera latastei latastei
• Ondersoort Vipera latastei gaditana

• Afbeeldingen