Finale UEFA Champions League 1993

De eerste grote kans van de wedstrijd was voor Daniele Massaro. De Italiaanse aanvaller kopte een voorzet van Van Basten net naast de verste paal. Meteen daarna kreeg Marseille een grote kans. Völler stormde op Sebastiano Rossi af, maar schoot recht op de doelman. In de rebound kon ook Bokšić niet scoren. Enkele minuten later ontsnapte Bokšić aan buitenspel en kwam hij alleen voor de ver uitgekomen doelman Rossi te staan. De Kroaat plaatste de botsende bal met een boogje net over het doel.

Na iets meer dan een kwartier hield de Franse doelman Fabien Barthez zijn team twee keer overeind. Rechtsachter Mauro Tassotti bereikte met een diepe bal de vrijstaande Massaro. De Italiaan dribbelde zich vast, maar kon de bal in het strafschopgebied nog afleggen naar Van Basten, die ter hoogte van het penaltypunt in de draai op doel schoot. Met een snelle reflex kon Barthez een doelpunt voorkomen. Enkele seconden later nam Massaro in het strafschopgebied een voorzet van Donadoni mee met de borst. Vervolgens knalde hij vanuit een scherpe hoek op Barthez.

Vervolgens herstelde Marseille weer het evenwicht. Er volgden niet meteen nieuwe kansen en zowel Di Meco als Lentini kreeg na iets meer dan een half uur een gele kaart. Net voor de rust wist Marseille voor het eerst een hoekschop te versieren. Pelé zette zich door op de rechterflank, bereikte de achterlijn en zag zijn voorzet tegengehouden worden door Paolo Maldini. In het duel met Maldini raakte Pelé de bal als laatste, maar desondanks kreeg Marseille een hoekschop van scheidsrechter Kurt Röthlisberger. De hoekschop leidde ook tot een doelpunt; verdediger Basile Boli kopte het leer in de verste hoek binnen.

In de tweede helft probeerde Marseille de voorsprong te behouden. Boli kreeg na iets meer dan 50 minuten een gele kaart voor een tackle op Van Basten. Enkele minuten later greep Capello een eerste keer in. Middenvelder Donadoni werd naar de kant gehaald en met Papin werd er een extra aanvallende kracht ingebracht. Papin liet zich meteen opvallen; terwijl Barthez bij een hoekschop een hoge bal uit de lucht greep, trapte Papin de arm van zijn landgenoot aan. Na de gevaarlijke actie van Papin volgde er een klein opstootje, maar Röthlisberger deelde geen kaart uit.

Even voordien had verdediger Jocelyn Angloma zich geblesseerd. Hij werd aan de kant verzorgd en enkele minuten later vervangen door Jean-Philippe Durand. Durand ging op de linkerflankpositie van Di Meco spelen, terwijl die laatste naar het centrum van de defensie verhuisde om Papin op te vangen. Desailly op zijn beurt nam de positie van rechtervoorstopper over van de geblesseerde Angloma. Ondanks de (positie)wissels bleef het wedstrijdbeeld hetzelfde; Milan eiste de bal op, maar kon de organisatie van Marseille niet ontregelen. Na 70 minuten kreeg Barthez een gele kaart voor tijdrekken.

Marseille bleef wel gevaarlijk op de tegenaanval, maar tot grote kansen kwam het niet meer. Het was vooral Milan dat op zoek ging naar een gelijkmaker. In de 78e minuut kopte Van Basten een bal door naar Papin, die het leer met een vluchtschot naast de verste paal plaatste. Niet veel later greep Goethals een tweede keer in. Hij haalde de moegestreden Völler naar de kant en bouwde wat meer zekerheid in door linkermiddenvelder Jean-Christophe Thomas te laten invallen.

In het slot van de wedstrijd was Milan nog enkele keren gevaarlijk. Eydelie verloor op de flank Lentini uit het hoog, maar de Italiaan kon met zijn voorzet geen ploeggenoot bereiken. Een minuut later kreeg Massaro een kopkans. Van Basten bracht de bal van aan de punt van het strafschopgebied voor doel, maar zijn vrijstaande Italiaanse ploeggenoot kon zijn hoofd er net niet tegenzetten. Even later werd Van Basten vervangen door vleugelverdediger Stefano Eranio.

Na de Champions Leaguefinale van 1993 kwam er in Frankrijk een omkoopschandaal aan het licht. Marseille had via verdediger Jean-Jacques Eydelie drie spelers van Valenciennes omgekocht voor de titelwedstrijd van het seizoen 1992/93. Marseille kon zo tegen Valenciennes makkelijk zijn vijfde kampioenschap op rij veiligstellen. Het hoefde niet voluit te gaan en kon zo krachten sparen en blessures vermijden voor de Champions Leaguefinale, die vier dagen later in München gespeeld werd. De Zuid-Franse club moest de landstitel van 1993 inleveren en Eydelie werd voor achttien maanden geschorst. Jaren later zou Eydelie verklaren dat ook ploeggenoten Didier Deschamps en Marcel Desailly vanaf het begin bij het omkoopschandaal betrokken waren. De drie zouden door Tapie gevraagd zijn om hun ex-ploeggenoten van Nantes die bij Valenciennes speelden (Jorge Burruchaga en Christophe Robert) om te kopen.[4] Marseille mocht van de UEFA in het seizoen 1993/94 niet deelnemen aan Europese competities. Van de FIFA mocht Marseille in december 1993 ook niet deelnemen aan de wereldbeker voor clubs. Doordat het niet kon deelnemen aan verschillende competities daalden de inkomsten van de Zuid-Franse club aanzienlijk. Verscheidene spelers werden verkocht om de financiële problemen op te vangen. Zo trok Alen Bokšić naar Lazio en werd Marcel Desailly verkocht aan Milan. Door het omkoopschandaal in de nationale competitie kwam achteraf ook de eindwinst in de Champions League ter te discussie te staan. Desondanks mocht Marseille de beker met de grote oren behouden.

Hoewel Marseille in 1993/94 vicekampioen werd, besloot de Franse voetbalbond om Marseille terug te zetten naar Division 2. De verplichte degradatie ten gevolge van het omkoopschandaal resulteerde in een leegloop bij de Franse club. Marseille zag in 1994 onder meer Rudi Völler, Didier Deschamps, Basile Boli en Éric Di Meco andere oorden opzoeken. Doordat de club nu ook veel minder tv-inkomsten kreeg, bleef Marseille achter met een enorme schuldenberg. In december 1994 trad voorzitter Bernard Tapie, die inmiddels ook al buiten het voetbal in opspraak was gekomen door enkele corruptiezaken, af.

In 2006 bracht Jean-Jacques Eydelie de biografie Je ne joue plus! uit. In het kader van zijn boekpublicatie gaf de gewezen voetballer een interview met L'Equipe Magazine, waarin hij terugblikte op zijn periode bij Marseille en verklaarde dat hij net als zijn ploeggenoten doping had genomen voor de Champions Leaguefinale van 1993.[5] De Franse verdediger legde uit hoe hij en zijn teamgenoten voor de wedstrijd tegen Milan injecties hadden gekregen in het zitvlak.[6] Vier jaar eerder had Marcel Desailly in zijn biografie Capitaine (2002) al toegegeven verboden middelen te hebben gebruikt op vraag van voorzitter Tapie.[6][7] In 2003 verklaarden ook gewezen Marseille-spelers Chris Waddle en Tony Cascarino dat begin jaren 1990 bij de Zuid-Franse club regelmatig stimulerende injecties werden toegediend door de clubdokter.[8][9]