The New World (film)

De film werd opgenomen op locatie langs de Chickahominy, welke door moest gaan voor de James. Langs de rivier werden reconstructies gemaakt van Jamestown en het indianendorp. Hiervoor werden zowel archeologische bewijzen als eigen inzicht van de producers gebruikt.

De scènes in Engeland werden opgenomen bij het Hampton Court Palace en Hatfield House, nabij Londen, en buiten de Bodleian Library in Oxford. Blair Rudes, professor in taalkunde, verzorgde voor de film een reconstructie van de inmiddels uitgestorven taal van de Powhatan-indianen.[1]

De film stond aanvankelijk gepland voor november 2005, maar de première moest worden uitgesteld omdat Malick meer tijd nodig had de enorme hoeveelheid beeldmateriaal die hij had opgenomen te monteren tot een film. Malick staat erom bekend zijn films vaak tot de laatste minuut te blijven bewerken,[2] waarbij soms hele personages uit de film worden geknipt.

Begin december 2005 kwam een 150-minuten durende versie van de film beschikbaar voor beoordeling door critici. Tussen kerst en nieuwjaar werd de film vertoond in twee bioscopen in Los Angeles en New York om nog in aanmerking te komen voor de Academy Awards van 2005.

De grote première vond plaats op 20 januari 2006. Voor deze première snoeide Malick de film terug tot 135 minuten, maar voegde wel nieuwe beelden toe die niet in de eerste versie waren verwerkt.[3] Dit is ook de versie die tegenwoordig in omloop is op dvd.

Er bestaat ook een 172-minuten durende versie van de film getiteld "The Extended Cut".[4]

De muziek van de film werd gecomponeerd door James Horner. Hij moest zijn muziek meerdere malen aanpassen vanwege de wijzigingen die Malick aanbracht in de film, waaronder de volgorde van bepaalde scènes. Toch lukte het hem niet om alle veranderingen van Malick bij te houden, waardoor de muziek uiteindelijk niet goed aansloot op de film. Om dit te verhelpen combineerde Malick Horners filmmuziek met Das Rheingold van Wagner, het 23e pianoconcert van Mozart, en andere muziekstukken.

Malicks film combineert historische feiten met populaire verhalen over Pocahontas. De film volgt in grote lijnen Pocahontas’ levensverhaal van haar jeugd tot haar dood. Malick wijkt echter af van de historische bronnen op het punt waar Pocahontas en John Smith verliefd worden.

In de film vertrekt Smith uit Jamestown omdat hij een nieuwe expeditie gaat leiden. In werkelijkheid vertrok hij vanwege een zware verwonding die hij had opgelopen aan zijn been. In de film wordt Pocahontas ontvoerd door de Britten wanneer Smith nog in Jamestown is. In werkelijkheid had hij Jamestown toen al enkele jaren verlaten.

De film ontving over het algemeen positieve kritieken. Zo scoort de film een 61% aan goede beoordelingen op Rotten Tomatoes. Op Metacritic kreeg de film 69 van 100 punten.[5]

Positieve punten die critici vaak noemden waren de cinematografie en de acteerprestaties. Slechte punten die vaak werden genoemd waren het feit dat het verhaal traag zou verlopen en de plot niet altijd even duidelijk zou zijn.

Volgens de Britse krant The Guardian heeft The New World "geen fans, maar enkel fanatici", verwijzend naar een aantal extreem positieve recensies van de film. Zo schrijft John Patterson in diezelfde krant:

This decade hasn't been up to much, movie-wise, but I am more than ever convinced that when every other scrap of celluloid from 2000-2009 has crumbled to dust, one film will remain, like some Ozymandias-like remnant of transient vanished glory in the desert. And that film is The New World, Terrence Malick's American foundation myth, which arrived just as the decade reached its dismal halfway point, in January 2006. [...]

It's been said that The New World doesn't have fans: it has disciples and partisans and fanatics. I'm one of them, and my fanaticism burns undimmed 30 or more viewings later. The New World is a bottomless movie, almost unspeakably beautiful and formally harmonious. The movie came and went within a month, and its critical reception was characterised for the most part by bafflement, condescension, lazy ridicule and outright hostility. [...]

Afterwards I had to be alone for an hour to savour and prolong the almost physical intensity of the feelings that deluged me. It was the only time in my life when I have literally wept tears of exultation.[6]

Filmwetenschapper Mark Cousins schrijft in The cinema of Terrence Malick: Poetic visions of America:

By the end of The New World, it seemed to me, I had experienced something like a Bach's Mass in B Minor or a poem by Perce Bysshe Shelley. It was about rapture and the end of rapture. It showed me seeing. It made me sensible.