Station Hermannstraße

In 1867 begon de aanleg van een nieuwe spoorlijn ten oosten van het Berlijnse stadscentrum, die een aantal reeds bestaande kopstations met elkaar moest verbinden. In 1871 kwam de halve ringlijn gereed tussen de huidige stations Westhafen en Schöneberg, waar een aansluiting richting het Potsdamer Bahnhof werd gecreëerd. De lijn werd zowel gebruikt voor goederenvervoer als door stadstreinen, alles uiteraard met stoomtractie. Zes jaar later was de ring gesloten en vanaf 1 februari 1899 gingen de stadstreinen ook stoppen aan de Hermannstraße, waar een klein, uit rode bakstenen opgetrokken stationsgebouwtje verrees. In de jaren twintig begon men met de elektrificatie van diverse voorstadslijnen in en rond Berlijn. Op 6 november 1928 was ook de zuidelijke Ringbahn geëlektrificeerd. Twee jaar later ging de lijn op in het nieuwe S-Bahnnet.

De Tweede Wereldoorlog overleefde het station redelijk ongeschonden, alleen het toegangsgebouw raakte beschadigd. Desalniettemin moest het S-Bahnverkeer tussen april en juni 1945 stilgelegd worden. In 1968/1969 werd het deels verwoeste stationsgebouw gerenoveerd, maar reeds twee jaar daarna werd het afgebroken en door eenvoudige nieuwbouw vervangen.

De deling van Berlijn na de oorlog had grotere gevolgen voor station Hermannstraße. Het S-Bahnnet werd ook in het westen van de stad bedreven door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn), hetgeen leidde tot een grootschalige boycot door West-Berlijnse reizigers, vooral na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961. In september 1980 kwam het tot een staking van het West-Berlijnse S-Bahnpersoneel. Als gevolg hiervan stopte de DR de dienst op bijna alle trajecten in het westen van de stad. Ook de Ringbahn zou niet meer bediend worden; station Hermannstraße sloot zijn deuren.

Perron van S-Bahnstation Hermannstraße

In januari 1984 nam het Berlijnse stadsvervoerbedrijf, de BVG, het westelijke deel van het S-Bahnnet over van de DR. Een aantal lijnen werd gesaneerd en opnieuw in dienst genomen, maar de Ringbahn bleef voorlopig buiten gebruik. In 1989 begon men alsnog aan de sanering van de zuidelijke ringlijn. Op 17 december 1993, vier jaar na de val van de Muur, werd de lijn heropend en gingen er weer treinen stoppen in station Hermannstraße. Het station was inmiddels geheel herbouwd en iets naar het westen verplaatst, zodat het onder de Hermannstraße, die de sporen op een viaduct kruist, was komen te liggen. Hierdoor kon een eenvoudige overstap op het in 1996 geopende metrostation gerealiseerd worden. Het eilandperron van station Hermannstraße is sinds de heropening te bereiken via overdekte trappenhuizen aan weerszijden van de Hermannstraße; in het oostelijke paviljoen is tevens een lift aanwezig.

Nadat in 2002 het laatste gat in de ring gedicht was, werden weer doorgaande ringdiensten ingesteld. Station Hermannstraße wordt tegenwoordig bediend door de S-Bahnlijnen S41 (ring met de klok mee), S42 (tegen de klok in), S45 (Flughafen Schönefeld - Hermannstraße), S46 (Königs Wusterhausen - Westend) en S47 (Spindlersfeld - Südkreuz).

Hermannstraße
Perron van eindstation Hermannstraße
Algemeen
Lijnen	U8
Opening	13 juli 1996
Route
Lijn Richting	Volgend station
Wittenau	Leinestraße
Hermannstraße	Eindpunt
Ligging
Stadsdeel	Neukölln
Coördinaten	52° 28′ NB, 13° 26′ OL
Locatie van het metrostation Hermannstraße
Portaal    Openbaar vervoer

In 1927 opende het eerste deel van lijn D, de huidige U8, die twee jaar later het station Leinestraße bereikte. Meteen daarna begon men met de aanleg van de tunnel naar het 700 meter zuidelijker gelegen S-Bahnstation Hermannstraße. Al in de eerste plannen voor lijn D uit 1910 was dit station als zuidelijk eindpunt aangemerkt. Vanwege de economische crisis moesten de werkzaamheden in 1931 echter gestaakt worden. Op dat moment was de tunnel in ruwbouw gereed, evenals ongeveer een derde van metrostation Hermannstraße.[1] De reeds gereedgekomen toegangen werden met betonplaten afgesloten.

In 1940 kreeg het ongebruikte metrostation alsnog een bestemming: het werd omgebouwd tot schuilkelder. Vanwege de ondergrondse kruising van de S-Bahnring, die ter plaatse in een uitgraving ligt, bevindt het station zich op tamelijk grote diepte, hetgeen het bij uitstek geschikt maakte voor deze functie.

Na de Tweede Wereldoorlog verdwenen de plannen voor de verlenging naar station Hermannstraße voorlopig in de ijskast. Een verbinding met de door de Oost-Duitse spoorwegen bedreven en (vooral na de bouw van de Muur in 1961) geboycotte S-Bahn werd onnodig geacht. Het stadsvervoerbedrijf BVG gebruikte de tunnel tussen de stations Leinestraße en Hermannstraße vervolgens om afgedankte treinstellen op te stellen. Ook nadat de BVG in 1984 het westelijke deel van het S-Bahnnet had overgenomen, maakte men nog geen aanstalten het ontbrekende lijnstuk van de U8 af te bouwen.

In het ontwerp van het station werden herinneringen aan zijn vroegere functie als schuilkelder verwerkt.

Na de Duitse hereniging pakte men het project ten slotte alsnog op. In het voorjaar van 1992 werd de tunnel onder de Hermannstraße opgeknapt. De oude treinen die er nog altijd stonden (en min of meer vergeten waren) werden verwijderd.[1] Bij de bouw van het ontbrekende deel van het metrostation was enige haast geboden, aangezien de in 1980 gesloten Ringbahn in december 1993 weer in dienst zou komen en de werkzaamheden onder de S-Bahnsporen voordien grotendeels afgerond moesten zijn. Tegelijkertijd legde men ten zuiden van het station een enkele keer- en opstelsporen aan. In december 1993 was het metrostation in ruwbouw gereed en kon de S-Bahn zoals gepland weer in dienst genomen worden. De afbouw en inrichting van het station namen nog twee en een half jaar in beslag. Op 13 juli 1996 was het project voltooid en werd het nieuwe overstapstation een feit.

Het ontwerp van metrostation Hermannstraße is van de hand van Rainer Rümmler, die sinds het midden van de jaren 1960 voor vrijwel alle Berlijnse metrostations tekende en met dit project zijn carrière afsloot. De architect richtte zich bij de inrichting van het station naar het voorbeeld van de zeventig jaar oudere voorgaande stations op de lijn, ontworpen door Alfred Grenander. Het station kreeg hierdoor een strak, zakelijk uiterlijk, atypisch voor Rümmlers toenmalige stijl. De wanden werden bekleed met grote turquoise tegels. Op sommige plekken is de betegeling echter weggelaten, zodat men achter glasplaten de oorspronkelijke bewegwijzering uit de periode dat het station als schuilkelder dienstdeed kan zien.

Metrostation Hermannstraße heeft een eilandperron met uitgangen (via een tussenverdieping) aan beide uiteinden. In het midden van station verzorgen trappen en een lift een rechtstreekse verbinding met het S-Bahnstation.

• (de) Omgevingsplattegrond op de site van stadsvervoerbedrijf BVG (38 KB)
• (de) Stationsinformatie op de site van S-Bahn Berlin
• (de) Foto's van het metrostation op Untergrundbahn.de^{[dode link]}
• (de) S-Bahnstation Hermannstraße op Stadtschnellbahn-Berlin.de

Stations van lijn U8 van de metro van Berlijn

Wittenau  · Rathaus Reinickendorf · Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik  · Lindauer Allee · Paracelsus-Bad · Residenzstraße · Franz-Neumann-Platz (Am Schäfersee) · Osloer Straße  · Pankstraße · Gesundbrunnen    · Voltastraße · Bernauer Straße · Rosenthaler Platz · Weinmeisterstraße · Alexanderplatz       · Jannowitzbrücke  · Heinrich-Heine-Straße · Moritzplatz · Kottbusser Tor  · Schönleinstraße · Hermannplatz  · Boddinstraße · Leinestraße · Hermannstraße