Shruti

Shruti (Sanskriet: śruti, devanagari: श्रुति, wat wordt gehoord) zijn de heilige hindoegeschriften waarvan hindoes geloven dat ze direct door het goddelijke aan zieners (rishi's) zijn geopenbaard. Het andere type geschriften uit het hindoeïsme is smriti, teksten waarvan geloofd wordt dat ze gebaseerd zijn op goddelijke openbaring, maar die door mensen zijn gecomponeerd. Er is controverse over welke teksten shruti zijn, maar daartoe worden meestal de vier Veda's gerekend. Deze teksten zijn tussen 1500 en 300 v.Chr. ontstaan, in de Vedische tijd. Aanvankelijk werden ze uit het hoofd geleerd en mondeling doorgegeven – vandaar wat wordt gehoord – ook nadat het schrift India had bereikt.

Hindoes geloven dat shruti-teksten geen auteur hebben, maar dat ze gebaseerd zijn op de goddelijke vibraties of geluiden van de kosmos, die door rishi's werden gehoord en verder verteld. De rishi's, wijzen uit een ver verleden, konden deze openbaring ondergaan wegens jarenlange religieuze studie en inspanning. In tegenstelling tot teksten die smriti zijn, zijn shruti-teksten geen interpretaties, maar zouden ze van oorsprong foutloos en feilloos zijn. Daarom genieten ze meer autoriteit.

Er is geen absolute overeenstemming over welke teksten shruti zijn. De vier Veda's worden door alle hindoes als shruti beschouwd:

• Rig Veda: opsomming van de door rishi's gehoorde hymnen
• Atharva Veda: kennis van magische formules
• Sama Veda: kennis van de melodieën
• Yajur Veda: kennis van offerrituelen

Daarnaast gelden voor de meeste stromingen de Aranyaka's, Brahmana's en Upanishaden, werken die als aanvullingen, bijlagen of commentaren op de Veda's gelezen kunnen worden, als shruti. Soms wordt ook de Mahabharata gezien als shruti. Dit epos wordt daarom soms de vijfde Veda genoemd.[1] Een andere mogelijkheid is dat alleen de Bhagavad Gita, die maar een klein deel van Mahabharata vormt, als shruti wordt beschouwd.

De shruti zijn in het brahmanisme de hoogste vorm van autoriteit, voor de smriti en voor het gedrag van deugdzame mensen. Er is daarbij echter een onderscheid tussen de bekende overgeleverde shruti's, de pratyaksasruti en de afgeleide shruti's, de anumitasruti. Het bestaan van die laatste – niet overgeleverde teksten – kan worden afgeleid uit commentaren in smriti op wat ons onbekende shruti's moeten zijn. In geval van tegenstrijdigheden gaat pratyaksasruti boven anumitasruti. Dit gaat terug op de pramana's, de beschikbare bewijsmethoden volgens de Indische kentheorie, waarbij pratyaksa staat voor waarneming en anumana voor gevolgtrekking.