Herman Brusselmans

Brusselmans werd geboren in Hamme, Oost-Vlaanderen. Eind jaren zeventig was hij een verdienstelijk voetballer. Hij speelde linksbuiten bij SK Berlare, Vigor Hamme en de UEFA-junioren (min 18-jarigen) van Sporting Lokeren. Bij deze laatste speelde hij onder trainer Leon Nollet samen met latere profvoetballers Raymond Mommens, Alex Querter en Marc Verbruggen. In 1976 ging Brusselmans Germanistiek studeren aan de Universiteit van Gent. In 1978 koos hij voluit voor literatuur maar is blijven voetballen bij o.m. De Woody's, een minivoetbalclub die hij noemde naar zijn overleden hond Woody.[1] In 1980 studeerde hij af en ging aan de slag in een Brusselse bibliotheek van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening.[2] In 1980 trouwde hij met Gerda Baeyens en vestigde zich in Iddergem. In 1986 verhuisde hij naar Gent. Zijn eerste huwelijk strandde in 1991 en in 2005 hertrouwde hij met Tania De Metsenaere tot ook deze relatie werd verbroken in 2010. In maart 2016 ontmoette hij zijn derde levenspartner met wie hij sinds september 2018 samenwoont in zijn loft in Gent. Van haar is bekend dat ze Lena heet en afkomstig is uit Amsterdam. Haar achternaam is onbekend. Hun relatie werd regelmatig besproken in de media en roddelpers vanwege het grote leeftijdsverschil van bijna 34 jaar.

Herman Brusselmans, foto gemaakt voor het omslag van 'De man die werk vond', 1985.

In 1982 debuteerde Brusselmans met de verhalenbundel Het zinneloze zeilen. In 1985 brak hij door met De man die werk vond, een roman waarin de zonderlinge bibliothecaris Louis Tinner zijn dagen slijt met drinken en fantaseren over het koffiemeisje. Het boek schetst met zijn neerslachtige ondertoon een goed beeld van Belgische bureaucratie en de jaren tachtig en wordt door velen beschouwd als zijn beste werk (in 1998 kwam er een vervolg met Nog drie keer slapen en ik word wakker, en in 2010 een derde boek met Trager dan de snelheid). Samen met Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts vormde Brusselmans een nieuwe lichting in de Vlaamse literatuur. Zijn werk wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte met thema's zoals drank, seks, sigaretten en verveling. Ook schrijft hij vaak over de schoonheid en het algemene karakter van de vrouw. Hij verwijst vaak naar het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving van zijn jeugd. Zo verweeft hij in Het einde van mensen in 1967 (1999) vier korte verhalen in elkaar. In 2007/2008 schreef hij een trilogie - Muggepuut, De perfecte koppijn en Toos - over de bizarre schrijver Danny Muggepuut, befaamd worsteter (liefst staand), bierdrinker en nonsenskletser over de Tweede Wereldoorlog, bizarre seks, negers en andere minderheidsgroepen.

Tom Lanoye en Herman Brusselmans, 1989.

Naast romans schrijft Brusselmans ook columns en stukken voor televisie. Als columnist debuteerde hij in het satirische weekblad De Zwijger (1982-1984). Begin jaren 90 kreeg hij een wekelijkse column in het weekblad HUMO (die hij midden jaren negentig heeft voorgedragen op de VPRO-radio onder de titel Val dood!) en later ook voor Het Laatste Nieuws en Gaia. Brusselmans dankt zijn bekendheid ook aan de televisie. In 1991 had hij een eigen rubriek in Het huis van wantrouwen, waar hij bekend werd met de uitspraken Doch dit alles terzijde en Bedankt voor u...wáándacht! In 2000 kreeg hij een typetje van imitator Chris Van den Durpel en sindsdien is hij vaak te zien in talkshows. Tussen 2005 en 2009 was hij een van de vaste gasten van Studio 1 op zondag met Frank Raes met scherpe humoristische analyses van voetballers (traptechniek én kapsel. In 2012 presenteerde samen met Luk Alloo het programma De Kleedkamer dat werd uitgezonden op Sporting Telenet. Sinds 2006 is hij een frequente gast bij het Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door. Sinds 2013 is hij jurylid bij het spelprogramma De Slimste Mens ter Wereld met grappen over zijn al dan niet fictieve 'Tante Sonja'.

Brusselmans is een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre, de schuttingtaal en de platte seksueel getinte uitspraken. Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en bevatten gescheld op zijn omgeving en collega-schrijvers. Zo leverde een beledigende opmerking over modeontwerpster Ann Demeulemeester in zijn boek Uitgeverij Guggenheimer (1999) hem een rechtszaak op waardoor het boek enige tijd niet verkrijgbaar was. In 2017 leidde een denigrerende column over de Nederlandse zangeres Anouk tot polemiek. In een rechtstreekse confrontatie tijdens een aflevering van Van Gils & gasten, rond zijn zestigste verjaardag, applaudisseerde Brusselmans zedig bij een nummer van haar.[3] Binnen het literaire milieu wordt hij niet serieus genomen omwille van zijn beledigende taal en veelvuldig optreden in de media. Desalniettemin blijft zijn werk vooral bij een jong publiek populair en hij groeide uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen. Als veelschrijver brengt Brusselmans meestal twee boeken per jaar uit en zijn oeuvre omvat inmiddels 80 boeken. In 2009 koos hij zijn vijf favoriete eigen boeken: De man die werk vond (1985), Ex-minnaar (1993), De terugkeer van Bonanza (1995), De kus in de nacht (2002) en Mijn haar is lang (2009).[4]

In 1994 bedacht Brusselmans het scheldwoord "Zandzeepsodemineraalwatersteenstralen", dat een tijd lang in de woordenboekedities Van Dale werd opgenomen. In 2007 is zijn roman Ex Drummer verfilmd als Ex Drummer door de Vlaamse regisseur Koen Mortier. De film werd door de meeste critici afgeprezen en de mening van het publiek was sterk gepolariseerd.

• 1997: Val dood! (radiocolumns)

Zie de categorie Herman Brusselmans van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.