Henry Hallett Dale

Dale was de tweede zoon van zeven kinderen van Charles James Dale (1842-1901), een zakenman in Londen, en Frances Ann Hallett. Na de Tollington Park College ging hij naar The Leys School in Cambridge en begon in 1894 op Trinity College bij de Universiteit van Cambridge werkend onder de fysioloog John Newport Langley.

In 1900 verliet Dale Cambridge om werkervaring op te doen aan het St. Bartholomew's Hospital in Londen. Hij ontving zijn Bachelor of Arts in 1903 en doctersbul in 1909. Gedurende deze periode deed van 1902 tot 1094 onderzoek bij University College London, samen met Ernest Starling en William Bayliss. Een paar maanden in 1903 had hij ook les van Paul Ehrlich in Frankfurt am Main. Dale werd in 1909 arts. Werkend aan het University College London ontmoette en bevriendde hij Loewi.

In 1932 werd Dale geridderd en in 1937 kreeg hij de Copley Medal van de Royal Society, het Britse wetenschappelijke genootschap waarvan hij secretaris (1925-35) en president (1940-45) van was geweest. In 1944 werd hij onderscheiden met de Orde van Verdienste (Order of Merit).

Hij huwde zijn nicht Ellen Harriette Hallett, samen kregen ze en zoon en twee dochters. Zijn oudste dochter, Alison Sarah, zou later in het huwelijk treden met Nobellaureaat Alexander Todd. Dale overleed op 93-jarige leeftijd.

In 1910 isoleerde Dale samen met George Barger als eersten histamine uit moederkoorn (Claviceps purpurea), een schimmel die op planten groeit. Histamine speelt een rol bij immuunreacties, het zorgt ervoor dat haarvaten wijder worden zodat witte bloedcellen er gemakkelijker doorheen kunnen om binnendringers te bestrijden. Dale concludeerde dat deze stikstofhoudende stof een rol speelt bij het ontstaan van allergische en anafylactische reacties.

Hoewel Dale en zijn collega's acetylcholine al in 1914 identificeerden als een mogelijke neurotransmitter toonde Loewi de betekenis ervan voor het zenuwstelsel aan.

In de jaren 1940 was Dale verwikkeld in het debat over het karakter van de signalen in de synaps. Dale en anderen geloofden dat de signalering chemisch was, terwijl John Eccles en anderen geloofden dat zij elektrisch was. Later bleek dat de meeste signalering chemisch is, maar dat er sommigen zijn die elektrisch zijn.

Dale verzon ook de indeling van neuronen naar wat voor neurotransmitter ze gebruiken. Zodoende worden neuronen die noradrenaline gebruiken noradrenerg genoemd, neuronen die GABA maken GABA-erg, etc. Deze indeling is gerelateerd aan Dale's principe (soms foutief Dale's Wet genoemd). Dit principle stelt dat elk neuron maar één soort neurotransmitter afscheidt. Dale's principe is gefalsificeerd; veel neuronen scheiden neuropeptides naast aminozurens of amines af (Bear, et al. 2001).

• Valenstein, E.S.: The War of the Soups and the Sparks: The Discovery of Neurotransmitters and the Dispute Over How Nerves Communicate. Columbia University Press, 2005. ISBN 0-231-13588-2
• Valenstein E.S.: The discovery of chemical neurotransmitters. Brain Cogn. 2002 Jun; 49 (1): 73-95 (PMID 12027394)
• Tansey EM. Chemical neurotransmission in the autonomic nervous system: Sir Henry Dale and acetylcholine. Clin Auton Res. 1991 Mar; 1 (1): 63-72 (PMID 1668257)
• Nobel Lectures, Physiology or Medicine 1922-1941, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1965.

• (en) Sir Henry Dale - Biography. Nobel Foundation.
• (en) Sabbatini, R.M.E., Neurons and synapses. The history of its discovery IV. Chemical transmission. 'Brain & Mind' (2004) Gearchiveerd op 12-10-2007.