Alfred Hershey
Alfred Day Hershey (Owosso, 4 december 1908 – Syosset, 22 mei 1997) was een Amerikaans bacterioloog en geneticus. In 1969 won hij samen met Max Delbrück en Salvador Luria de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde voor zijn onderzoek aan replicatiemechanismen en genetica van virussen.
 | ||||
| 4 december 1908 – 22 mei 1997 | ||||
 | ||||
| Geboorteland | Verenigde Staten | |||
| Geboorteplaats | Owosso | |||
| Overlijdensplaats | Syosset | |||
| Nobelprijs | Fysiologie of Geneeskunde | |||
| Jaar | 1969 | |||
| Reden | Voor onderzoek aan replicatiemechanismen en genetica van virussen | |||
| Samen met | Max Delbrück Salvador Luria | |||
| Voorganger(s) | Robert W. Holley Har Gobind Khorana Marshall Nirenberg | |||
| Opvolger(s) | Bernard Katz Ulf Svante von Euler Julius Axelrod | |||
| ||||
Biografie
Hershey werd geboren in Owosso, New York, als zoon van Robert D. en Alma Wilbur Hershey. Hij haalde in 1930 zijn Bachelor of Science aan de Michigan State University. In 1934 haalde hij zijn Ph.D. in bacteriologie. Kort daarna nam hij een baan bij het departement van bacteriologie aan de Washington-universiteit in Saint Louis.
Samen met de Italiaans-Amerikaanse wetenschapper Salvador Luria en de Duitser Max Delbrück begon Hershey in 1940 onderzoek te doen naar bacteriofagen. Ze ontdekten dat als twee verschillende bacteriofagen dezelfde bacterie infecteerden, ze genetische informatie konden uitwisselen.
In 1950 verhuisde Hershey naar Cold Spring Harbor om te gaan werken bij het departement van genetica van het Carnegie Institution of Washington. Hier voerde hij samen met Martha Chase in 1952 het beroemde experiment van Hershey en Chase uit.[1] Dit experiment toonde aan dat DNA, en niet proteïne, drager van het genetische materiaal was.
In 1962 werd Hershey directeur van het Carnegie Institution.
Hershey was gehuwd met Harriet Davidson en had een zoon genaamd Peter.
Bronnen, noten en/of referenties
|