HbA1c

Er bestaan verschillende vormen van hemoglobine (Hb). De soort die bij volwassenen het meest voor komt, is HbA (A komt van 'Adult', volwassene, in tegenstelling tot HbF van 'foetaal'). Daarnaast bestaan nog vele pathologische varianten, zoals bijvoorbeeld HbS bij sikkelcelanemie.
Hemoglobine dat nieuw in ons lichaam vormt is HbA₀. Wanneer er zich stoffen aan het hemoglobine binden, noemt men het HbA₁. Er zijn verschillende stoffen die zich in de loop van de tijd vanzelf (zonder tussenkomst van enzymen) op een dergelijke manier binden. Als die stof fructose-1,6-difosfaat is, ontstaat HbA_1a1; bij binding met glucose-6-fosfaat ontstaat HbA_1a2. Bij binding van D-glucose ontstaat HbA_1c.
Er bestaat ook een HbA₂. Dat is een variant die voorkomt bij de erfelijke bloedziekte β-thalassemie.

Hemoglobine A_1c werd voor het eerst onderscheiden van andere soorten hemoglobine door Huisman en Meyering in 1958, die gebruik maakten van chromatografie.[1] Het werd voor het eerst gecategoriseerd als een glycoproteïne door Bookcin en Gallop in 1968.[2] Dat de gemiddelde waarden hoger lagen bij diabetespatiënten werd voor het eerst beschreven in 1969 door Samuel Rahbar e.a.[3] De chemische reacties die HbA_1c vormen werden beschreven door Bunn en zijn collega’s in 1975.[4] Het gebruikmaken van hemoglobine A1c om te zien in hoeverre diabetespatiënten hun suikerwaarden onder controle hebben, werd voorgesteld in 1976 door Anthony Cerami, Ronald Koenig en collega’s.[5]

Hemoglobine bevindt zich voornamelijk in rode bloedcellen. Die circuleren zo'n 80 tot 120 dagen in het bloed alvorens te worden afgebroken. In het bloed hecht glucose zich aan het hemoglobine, waarna het niet opnieuw kan loslaten. Hoe meer glucose zich in het bloed bevindt, hoe meer er zich zal hechten aan het hemoglobine. De HbA_1c-waarde geeft daarom bij benadering weer wat de gemiddelde glucoseconcentratie in het bloed was gedurende de 2 à 3 maanden ervoor.

Bij diabetespatiënten wordt van bovenstaande methode gebruik gemaakt om de gemiddelde glucosewaarde in het bloed over een langere periode te meten. Hoe hoger het glucosegehalte en hoe langer de tijd dat deze waarde bleef behouden, hoe hoger het HbA_1c zal zijn. En andersom: hoe minder het lichaam te lijden heeft van een hyperglykemie, hoe minder het hemoglobine 'versuikerd' wordt, en dus hoe lager het HbA_1c is.

Uitzonderlijk worden bij patiënten die aan bloedarmoede lijden de rode bloedcellen versneld afgebroken, waardoor het HbA_1c een vals-normale uitslag geeft bij een verhoogd bloedsuikergehalte; in dat geval kan fructosamine bepaald worden.

De internationale standaardeenheid waarin de HbA_1c-waarde wordt uitgedrukt is sinds 6 april 2010 veranderd van % naar mmol/mol, hoewel veel patiënten en artsen de procentuele waarden blijven gebruiken. De streefwaarde bij diabetespatiënten is 53 mmol/mol (7%) of lager. Een daling van de HbA_1c-waarde van 11 mmol/mol komt overeen met een daling van 1%.

De verhouding tussen de HbA_1c-waarden (uitgedrukt in procenten) en de gemiddelde bloedsuikerwaarden (gbs) wordt gegeven door volgende vergelijking:

gbs (mg/dl) = 28,7 × A_1c − 46,7
gbs (mmol/l) = 1,59 × A_1c − 2,59

Dat geeft onderstaande tabel (de getallen tussen haakjes zijn 95% betrouwbaarheidsintervallen):

De aanwezigheid van de bacterie Helicobacter pylori kan een verhoging van het HbA_1c geven zonder dat er sprake is van diabetes mellitus. Dat komt vooral voor bij mensen met een hoge BMI.[6]