Hardcore house

Een aantal toonaangevende hardcoreproducers en -dj's van het eerste uur vinden hun oorsprong in de rave-scene en waren in die tijd vooral bezig met rave te experimenteren. Dit is een combinatie van electro, techno, acid house en italodisco. Dat zijn de eerste muziekgenres die op typische raves werden gedraaid, eerst met name in het Verenigd Koninkrijk en Duitsland, maar later ook in België en Nederland. Het werd ook wel jarentachtighardcore genoemd door de ravers. Early rave kwam ongeveer gelijktijdig op met het hardcoregeluid. Vooral in de startfase werden zij beide nog als identiek gezien, dit omdat rave in de begintijd ook acid house met techno combineerde en er een hardere variant van probeerde te maken. Rave had later meer de neiging om vrolijker te klinken om zodoende een breder publiek aan te trekken. Naast de mainstream werd het ondergrondse geluid wel steeds meer geaccepteerd; er ontstonden daarmee twee aparte stromingen in de rave. De hardcore heeft dat ondergrondse geluid als het ware opgepakt, maar dan gebaseerd op de kruisbestuivingen tussen techno, acid house en new beat, gecombineerd met de invloeden van de early rave.

De erkende hardcore house van tegenwoordig is ontwikkeld in Nederland en werd groot in Rotterdam. De eerste platen met typerende hardcorehouse-elementen verschenen in 1990. In 1992 kreeg de hardcore meer een eigen geluid en werd dan ook wel gabberhouse genoemd. In het buitenland wordt het ook wel Rotterdam- of hardcore techno genoemd. In Vlaanderen was deze muziekstijl aanvankelijk minder succesvol dan techno, maar in de midden jaren negentig waaide de muziek met de gabbercultuur volledig over naar Vlaanderen.

Het Planet Core Productions logo

Een duidelijk en enkel beginpunt van de hardcore aanwijzen is nogal onvolledig omdat het vrij geleidelijk is verlopen. In het algemeen wordt er aangenomen dat We have arrived van Mescalinum United van Marc Acardipane de eerste hardcore-productie is. Dit muziekstuk werd voor het eerst in 1990 uitgebracht op de plaat Reflections Of 2017 op het label Planet Core Productions, dat opgericht werd in 1989 in het Duitse Frankfurt am Main. Als men de plaat beluistert hoort men veel invloeden van andere stijlen die vrij kenmerkend zijn voor de hardcore.[4]

Hardcore-bakermat Parkzicht in Rotterdam

Een van de pioniers van de hardcore-scene is DJ Rob (Rob Janssen), die vanaf 1989 de huis-dj was in discotheek Parkzicht in Rotterdam. De discotheek staat ook bekend als de bakermat van de hardcore. Naast het liberale deurbeleid mocht er ook geëxperimenteerd worden met housevarianten. DJ Rob draaide dan ook wel de hardere techno uit Detroit en Duitsland, die hij mixte met ritmes uit een drumcomputer, de Roland TR-909. Daarmee creëerde hij een uniek geluid dat wekelijks veel publiek aantrok vanuit heel Nederland.[5]

In 1990 ontmoet hij dj Paul Elstak, die vanaf 1987 diskjockey was in de Rotterdamse discotheek BlueTiek-In. Samen met zijn dj-mentor en housepionier Hithouse (Peter Slaghuis) produceerde hij in 1990 de single Father Forgive Them van Holy Noise. Andere producers van Holy Noise zijn DJ Rob Fabrie (Waxweazle of The Headbanger) en Richard van Naamen. Het nummer werd een hit door DJ Rob in Parkzicht, en er was intussen een samenwerking ontstaan tussen hem en Paul Elstak, waarbij zij platenselecties en producties uitwisselden en mixten. De twee Rotterdamse dj's begonnen een offensief als reactie op de dominante Amsterdamse dancescene. De stijl van DJ Rob werd steeds harder met vooral instrumentale platen, zoals T99 met Anasthasia uit het België. Later in 1991 was DJ Rob een van de initiatiefnemers van 'De Houseparty Ahoy' in de Maashal van Ahoy, die wel wordt beschouwd als het eerste grote hardcorefeest.[6][7]

In september '91 werd door L.A. Style het nummer James Brown is Dead uitgebracht, waarop Holy Noise reageerde met James Brown is Still Alive. Deze wisselwerking is toonaangevend geweest binnen de ontwikkeling van hardcore: beide nummers worden wel als eerste (Nederlandse) hardcoreproducties beschouwd. Datzelfde jaar kwam Human Resource met Dominator uit[8] en ook Speedy J met Pullover, die beide ook typische hardcore-elementen vertonen. Ook het nummer The nightmare van Holy Noise verscheen, dat qua snelheid al overeenkwam met de hardcore. Labels zoals Dance International Records brachten ook wel early rave en hardcore uit.

In 1991 kreeg het genre de bijnaam 'gabberhouse' wat als eerste publiekelijk werd aangekondigd door houseproducent D-Shake in een VPRO-muziekprogramma.[5] In New York wordt het Amerikaanse label Industrial Strength Records opgericht door Lenny Dee.[9]

De early hardcore is de hardcore uit de vorige eeuw en loopt van 1992 tot en met 1999. Deze stroming is qua geluidskarakter duidelijk te onderscheiden van de hardcore die erna volgde.

In 1992 wordt het label Rotterdam Records opgericht door Paul Elstak en wordt nu wereldwijd erkend als het eerste hardcorelabel.[10] De eerste plaat is Amsterdam Waar Lech Dat Dan? van de Euromasters uit Rotterdam. De plaat wordt beschouwd als de allereerste (echte) gabberplaat, oftewel volledig hardcore. Zoals de titel en ook de plaatcover aangeeft is het een soort uithaal naar Amsterdam. De opzet was ook om Rotterdam meer op de kaart te zetten en duidelijk aan te geven dat de echte hardcore uit Rotterdam kwam. Rotterdam Records maakte deel uit van Mid-Town Records dat zowel platenmaatschappij als platenwinkelketen was. Paul Elstak werkte daar en zodoende kreeg hij direct respons van klanten die onder meer zijn producties kochten. Datzelfde jaar worden er diverse early rave- en hardcoreplaten uitgebracht door Rotterdam Records. Zoals DJ Rob zijn eerste plaat 1992 Is For You, maar ook Poing van Rotterdam Termination Source die nummer 2 werd in de Nederlandse Top 40.[11] En ook andere hardcore-klassiekers als Alles Naar De Klote van de Euromasters en Rotterdam Subway van General Noise.

De plaat Hocus Pocus van het gelijknamige producersduo[12] scoort hoog in de Europese hitlijsten en haalt in Italië de eerste plaats.[13] Het duo Charly Lownoise & Mental Theo (Speedcity tour) ontstaat datzelfde jaar,[14] daarnaast hebben ze Master Maximum Records opgericht.[15] Andere grotere hardcorelabels die in 1992 werden opgericht zijn K.N.O.R. Records (Kicking Noise Of Rotterdam) en Rave Records,[16][17] met artiesten als; DJ Gizmo en The Darkraver. Deze beide dj's hebben een pioniersrol als vertegenwoordigers van de Haagse hardcore-scene. The Darkraver is ook de bedenker van de term 'hakkûh' – oftewel hakken – de dansstijl die onlosmakelijk verbonden is met de hardcore en de gabbercultuur.

The Dreamteam opgericht door The Prophet (foto) draaide op de eerste Thunderdome.

Het mediabedrijf ID&T werd in 1992 opgericht en organiseerde als eerste The Final Exam (pre-thunderdome) in juni in de Jaarbeurs Utrecht. Er traden een aantal dj's op die een pioniersrol hebben in de hardcore-scene. Zoals DJ Dano, Buzz Fuzz, DJ Gizmo (leden van The Dreamteam opgericht door The Prophet) en DJ Rob. Tijdens een groot openluchtfeest in juli 1992 genaamd Euro Rave blijken de uitgebrachte platen behoorlijk aan te slaan. Het feest werd georganiseerd door Rige Entertainment (Rige Distribution B.V.) met de Maasvlakte in Rotterdam als locatie. In september 1992 werd het eerste grootschalige Hellraiser evenement gehouden in de Utrechtse Vechtsebanen onder de titel 'Hellraiser presents: We are E - deel 3', de overige delen in 1992 werden vrij kleinschalig in Amsterdam gehouden. In oktober 1992 werd de eerste (officiële) Thunderdome georganiseerd door ID&T in Thialf Heerenveen, met The Dreamteam als dj's. De gekozen naam Thunderdome betekent letterlijk vertaald 'Donderkoepel', vanwege het harde geluid in een grote ruimte. Ondanks de 3000 bezoekers draaide ID&T wel verlies, maar hier werd wel de basis gelegd door het later succesvolle hardcore-evenement. In december werd het feest Nightmare At The Park gegeven in Parkzicht Rotterdam door muziekevenement Nightmare.

In 1993 werd hardcore landelijk bekend als de hardste house of gekenmerkt als gabberhouse of gabber, vooral vanuit Rotterdam. Hardcore werd onder meer bekender gemaakt door zes succesvolle Thunderdome-feesten dat jaar.[18] Die bracht datzelfde jaar ook vier hardcore-compilatie-cd's uit.[19] Met bekende artiesten als: The Dreamteam, Neophyte, Charly Lownoise & Mental Theo, Lenny Dee en DJ Gizmo. Het duo Charly Lownoise & Mental Theo waren beide betrokken bij het samenstellen van de eerste Thunderdome-cd's. Het eerste Hellraiser album komt ook in 1993 uit.[20] Dat jaar kwam een (mainstream) hardcorestroming tot stand die zich steeds meer ging onderscheiden van de muziekstijl mellow. Met het eerste album van Thunderdome wordt dit met de rebelse ondertitel: Fuck mellow, this is hardcore from hell duidelijk aangegeven.[21] In vergelijking met hardcore is mellow heel rustig, melodieus en zweverig qua karakter. Datzelfde jaar worden er ook vijf Hellraiser feesten georganiseerd in diverse plaatsen. Vooral in Rotterdam sloeg de hardcore behoorlijk aan onder jongeren, en de gabbercultuur deed langzaam zijn intrede. Naast de Rotterdamse discotheken Parkzicht en Pompeii werden er in 1993 drie feesten georganiseerd door hardcore-evenement Nightmare. Onder de titel A Nightmare in Rotterdam en als locatie de Energiehal in Rotterdam heeft dit evenement een belangrijke rol gespeeld binnen de hardcoregeschiedenis. De Energiehal werd drukbezocht door duizenden feestbezoekers en verkreeg naamsbekendheid in binnen- en buitenland, en droeg daarom ook wel de bijnaam 'de gabbertempel'. In 1993 wordt ook het eerste Mysteryland dancefeest georganiseerd in Lelystad met onder andere The Dreamteam als dj's.[22]

In 1993 verschenen eropvolgende hardcore-labels zoals die van ID&T en Rotterdam Records zijn sublabel Terror Traxx. Als reactie op de 'Rotterdamse gabberhouse' verscheen dat jaar het eerste Amsterdamse hardcorelabel genaamd Mokum Records opgericht door Freddy B (Fred Berkhout).[23] De titel is gekscherend opgezet want gabbers is Jiddisch voor kameraden en Mokum betekent Amsterdam in het Jiddisch. De andere grotere hardcorelabels opgericht in 1993 zijn onder andere: Trashcan Records,[24] Dreamteam Productions,[25] Brrr Records,[26] en Ruffneck Records.[27]

In 1994 maakte de hardcore een zeer succesvolle doorbraak door, met veel cd- en grammofoonplaatuitgaven, feestevenementen en de hardcore werd een rage onder jongeren in Nederland. Veel verkochte compilatie-cd's van dat jaar zijn onder meer: Thunderdome 5 t/m 7,[28][29][30] het tweede Hellraiser album,[31] House Party 8 (The Hardcore Ravemix),[32] Rave The City 1 t/m 3[33] en Rotterdam Techno Is Hard Hard Hard 1 en 2.[34][35] De grotere hardcore-labels opgericht in 1994 zijn: Forze Records,[36] Dwarf Records,[37] BZRK Records,[38] Coolman Records,[39] Babyboom Records[40] en Waxweazle.[41] De grote feesten van dit jaar zijn: Thunderdome (3), Hellraiser (5) en Nightmare (3).

Charly Lownoise & Mental Theo produceerden een aantal klassieke happy-hardcore-nummers.

In deze periode beleefde hardcore een hoogtepunt. Vrijwel wekelijks gingen vele duizenden liefhebbers naar houseparty's waar zij nachtenlang feestten op platen van onder anderen: Neophyte, Rob Gee en 3 Steps Ahead. De allergrootste feesten van deze periode zijn: Thunderdome (12), Hellraiser (5), Nightmare (8) en Masters of Hardcore (6). In 1995 wordt het evenement Masters Of Hardcore opgericht door Bass D & King Matthew, voor het eerst gehouden op 1 juli 1995 in de sporthallen van Almere. In het volgende jaar wordt het gelijknamige label opgericht door DJ Outblast en King Matthew, met veel uitgaven blijkt dat later een van de meest succesvolle labels te zijn.[42] Een van de meest productieve producenten genaamd Erik Ypma (beter bekent als onder andere: Dione, E-Noid en S.R.B.) begint rond 1995 met zijn eerste uitgaven.[43] Ook de groep Rotterdam Terror Corps start in 1995, ze zijn bekend geworden vanwege een aantal klassiekers en hun voorstellingen op het podium.[44]

Hardcore is mateloos populair in de periode 1995 t/m 1997: veel compilatie-cd's haalden grote omzetten, er verschenen tijdschriften zoals Strobe (1995) en Thundermagazine (1996), het programma hakkeeh (1996) verscheen op televisie, radioprogramma's zoals hakkuh op New Dance Radio werden uitgezonden,[45] er verschenen gabberpersiflages in reclamespots van onder andere Duyvis en KitKat[46] en de film Naar de klote! kwam uit in 1996. Tegelijkertijd wist de vrolijkere variant happy hardcore regelmatig de Top 40 te bereiken, als eerste met het nummer Wonderfull Days van Charly Lownoise & Mental Theo; die behaalde een tweede plek.[47] Het nummer I wanna be a hippy van het Engelse Technohead onder Mokum Records wist de eerste plaats wel te behalen.[48] In deze periode verscheen er veel meer happy hardcore in de Top 40, waaronder elf nummers[49] van Charly Lownoise & Mental Theo, en zeven nummers[50] van Paul Elstak en in 1996 kwamen de Party Animals met drie nummer 1-hits.[51]

In 1996 wist het parodienummer Gabbertje van Hakkûhbar de eerste plaats van de Top 40 te behalen en dat zorgde voor een kettingreactie.[46][52] Twee maanden later kwam Gabber Piet met het nummer Hakke & Zage als reactie,[53] waarna er meer dergelijke nummers verschenen, van bijvoorbeeld Gabber Wijffie en de Mosselman. De platenmaatschappij Mecado richtte zich vooral op het uitgeven van gabberparodieën.[54] Met behulp van reclamespots werden kinderachtige verzamelalbums zoals Hakkûh & Flippûh goedkoop aangeboden bij het grote publiek.[55] Door de commerciële promotie van deze 'kleuterhardcore' en gabberpersiflages in reclames werd de hardcore-scene behoorlijk geridiculiseerd. Volgens sommigen zoals DJ The Prophet waren dit soort producties de doodsteek voor de gabbermuziek.[56]

Vanaf eind 1997 nam de populariteit van hardcore in Nederland behoorlijk af, zodoende werd de muziekstroming langzamerhand weer underground. De hype duurde ongeveer vijf jaar en kwam ten einde vanwege vercommercialisering en negatieve berichtgeving van de media. Veel labels hielden ermee op in die tijd, waaronder de meeste sublabels van ID&T. Fans haakten bijvoorbeeld af omdat de hardcore te commercieel en mainstream was geworden. Vooral oudere liefhebbers wilden niet meer geassocieerd worden met de ridiculiserende stereotypering van de gabbercultuur.[57] De beeldvorming van gabbers was ronduit negatief, ze werden beschouwd als: 'drugsgebruikers, onopgeleid, gewelddadig, racistisch en seksistisch' – maar dat bleek achteraf gezien zwaar overtrokken.[58] Ondanks een toename van maatschappelijke acceptatie fragmenteerde de gabbercultuur. Er ontstonden twee gabbertypes: meelopers – denigrerend als zwabbers of wannabe's aangeduid – en echte- of undergroundgabbers. De eerste groep is mainstream, burgerlijk, commercieel, draagt minder vaak gabberoutfits en beluistert ook andere soorten muziek, terwijl de undergroundgabbers zich hiervan distantieerden. De gabberscene was niet meer 'één grote familie' waar het ooit bekend om stond.[59]

In 1998 bleek dat de gabberscene nog steeds wel de populairste jeugdcultuur van Nederland was, bestaande uit ongeveer 150 000 gabbers; wat ongeveer een op de zeven jongeren was.[59] Maar de jaren 1998 t/m 1999 worden wel beschouwd als het dieptepunt van de hardcore-scene, waarin verschillende media de hardcore doodverklaarden.[60] Desondanks werd het succesvolle Neophyte Records in 1999 opgericht door DJ Neophyte, met onder andere het Evil Activities project.[61] In 1999 verschijnt ook het Franse album Neurophonie van de formatie Micropoint met daarop de allereerste frenchcore.[62] In 2000 brengt Masters Of Hardcore vier compilatie cd's uit sinds hun eerste album in 1996.[42]

Maar in de periode 1998 t/m 2000 werden er veel minder feesten georganiseerd in vergelijking met voorgaande jaren en sommige producers stapten over op andere housestijlen zoals hardhouse en early hardstyle. Grote evenementen als Thunderdome en Masters of Hardcore bleven wel bestaan, waar bovendien vrijwel alleen maar echte hardcoremuziek werd gedraaid. Ook nieuwe, jaarlijkse evenementen zoals Hardcore Overdrive en Project Hardcore hielden de hardcoremuziek levendig. Maar ID&T was wel genoodzaakt om Thunderdome 2000 in de Expo in Gent af te lassen wegens onvoldoende kaartenverkoop. Op Mysteryland moest ID&T datzelfde jaar op de mainstage de hardcore vervangen door een ander house-genre.[5]

Hardcore was over het commerciële hoogtepunt heen en sommige producenten begonnen daarom te experimenteren. Bijvoorbeeld de combinatie van hardcore met hardtrance heeft geleid tot het nieuwe genre hardstyle. Maar ook hardcore in combinatie met techno bleek later een succes en werd gekenmerkt als industrial hardcore. De 'Promo Files' van DJ Promo op het platenlabel van ID&T speelden daar onder andere een belangrijke rol in.[63] Na een meningsverschil start DJ Promo in 2000 The Third Movement waarop hij onder andere zijn 'Promo Files' afmaakt.[64] De formatie Endymion wordt in 2000 opgericht en met hun eerste album worden zij gezien als de pioniers van darkcore.[65] Door het ontstaan van deze nieuwe subgenres werd de mainstream van hardcore ook weer wat breder.[5]

De millennium hardcore is de hardcore van het eerste decennium van het millennium. Deze stroming is qua geluidskarakter ook te onderscheiden van de early hardcore.

In 2001 maakt Angerfist zijn debuut op een compilatie-album van Masters Of Hardcore.

Vanaf 2001 begint de hardcore weer aan een gestage opmars, hoewel de ruigere of donkerdere (underground) hardcore eigenlijk nooit is weggeweest. De mainstream, die we in deze periode als millennium hardcore kennen, wordt naast terror en happy hardcore verbreed met de andere substromingen: industrial hardcore, darkcore en frenchcore. In 2001 wordt het Korsakoff-project gestart door DJ Catscan – met de bedoeling om melodieuze toegankelijke hardcore te maken.[66] Enzyme Records wordt ook opgericht in 2001 door Patrick van Kerckhoven met daarop vooraanstaande producenten zoals Endymion, Nosferatu, Ophidian en Meagashira. Dit platenlabel richt zich vooral op industrial hardcore en darkcore.[67] In 2001 maakt Angerfist zijn debuut op het compilatie-album Masters of Hardcore IX met vijf nummers onder verschillende aliassen.[68]

DJ Korsakoff start in 2001 met produceren.

De dominerende stijl in de mainstream van deze periode kwam onder andere van Masters of Hardcore, vanuit de andere substromingen werd die stijl wel gekscherend 'draaiorgelcore' of 'popcore' genoemd. Masters of Hardcore reageert hier op door in 2002 te starten met een darkcore compilatiereeks.[69] De italianen hebben ook meegeholpen met de heropleving van hardcore; door middel van vooruitstrevende producties en diverse klassiekers uit te brengen op de hardcorelabels: Traxtorm Records,[70] D-Boy Black Label[71] en Hardcore Blasters.[72] Ook in Spanje wordt hardcore steeds bekender door producenten als Javi Boss[73] en DJ Juanma.[74]

Rond 2002 werd het kledingmerk Lonsdale populair in de gabbercultuur. Het merk was enige tijd populair binnen de rechts-extremistische skinhead-scene, zodoende kreeg het kledingmerk een rechts-extremistisch imago. Sommige gabbers droegen al een Nederlands vlaggetje op hun bomberjack, waren kaal en schoven hun vaderlandsliefde niet onder stoelen of banken.[75] Sommige zogenaamde 'Lonsdale-jongeren' droegen het merk met daarbij legerkisten, witte veters en opgerolde spijkerbroekpijpen met bretels. Dergelijke figuren werden (vooral door gabbers) ook wel wazi's genoemd, een verwijzing naar wazig, omdat het hen aan een echte ideologie zou ontbreken en ze de naam nazi niet eens verdienen.[76] Het overgrote deel van de gabbers hangt geen overtuigende extreem-rechtse ideologie aan. In 2001 werden op een Thunderdome-evenement tweehonderdvijftig (4%) van de zesduizend bezoekers geweigerd vanwege rechts-extremistische kledij of uitingen.[77] Er ontstaat ook een stroming die zich antiracistisch opstelt vanwege de onvrede door de negatieve beeldvorming.[75] Om van het imago af te komen wordt het feest Hardcore United in 2005 georganiseerd door Art of Dance.[78] In voorgaande jaren werden er ook al antiracistische nummers geproduceerd.[79]

Volgens partyorganisatoren en dj's uit de hardcorewereld is hardcore house of gabberhouse weer helemaal terug. Volgens hen is er een tweede generatie opgestaan, ditmaal zonder kale hoofden en Australian trainingspakken, maar met betere muziek en professioneler opgezette feesten.[80] Vanuit deze jaren is ook, uit hardcore en techno, een nieuwe stroming ontstaan die tegenwoordig enorm is in de wereld van de elektronische muziek: Hardstyle. Hardstyle is een mix van deze 2 genres en is enorm opgebloeid vanaf de jaren 2008/2009.

De opstand vanuit de beweging tegen het racisme binnen de scene begint zijn vruchten af te werpen. Er is een strenger deurbeleid tegen de zogenaamde 'wazi's' of 'houthakkers' – het gepogo wordt ook niet echt meer gewaardeerd.

Ondertussen vindt er in hardstyle een metamorfose plaats. De kenmerkende reverse bass wordt vervangen door een kick die van toonhoogte verandert. Hierdoor groeit het geluid steeds meer richting de hardcore. Als dan later ook de substroming raw hardstyle ontstaat, vervagen de grenzen met hardcore vrijwel helemaal. De stap van het hardstyle-publiek naar de hardcore wordt daardoor ook makkelijker, zodat de aanhangers onderling kunnen groeien. Daarnaast wordt het harde geluid weer populair, worden grote early hardcore-feesten georganiseerd, zoals Pandemonium, Mindcontroller en Ghosttown.

Jumpstyle beleeft - na de hit van DJ Norman vs Darkraver met Komt ie dan he (2004)[81] en na de muziek van Jeckyll & Hyde samen met de clips van Patrick Jumpen - een hoogtepunt, oftewel het werd een rage in 2007. De allereerste jump(achtige) nummers komen vanuit de oldschool-hardcoreperiode, zoals Speedy J met Pullover (1991) en Rotterdam Termination Source met Poing (1992).

In 2010 maakt Paul Elstak de soundtrack voor de film New Kids Turbo.

Vanaf 2010 ontstaan er weer nieuwe substromingen met ieder zijn eigen helden. Bijvoorbeeld Crossbreed, een mix van hardcore en drum & bass, deze stijl wordt vooral vertegenwoordigd door het Zeeuwse duo The Outside Agency.[82] Of Uptempo Hardcore door Partyraiser,[83] maar ook de frenchcore van Dr. Peacock slaat behoorlijk aan in Nederland.[84] Er worden ook cross-overs tussen hardcore en hiphop gemaakt, zoals The Opposites met het nummer broodje bakpao, Yellow Claw met hun mixtapes en de single Nooit Meer Slapen en het gezamenlijke nummer Thunder.[85]

In 2010 maakt Paul Elstak de soundtrack voor de film New Kids Turbo.[86] In 2013 behaalt Angerfist (als enige hardcore-producer) de 34e plek in de top-100 van dj's van DJ Mag.[87] Het feest op 12 december 2012 in de RAI Amsterdam zou het laatste Thunderdome-feest zijn geweest, maar na vijf jaar wordt er toch nog een Thunderdome-feest aangekondigd. Op 28 oktober 2017 wordt in Utrecht het 25-jarig bestaan van hardcore gevierd met een ode aan deze muziekstroming.[88][89]

Nederlandse hardcore-dj's reizen de hele wereld over, er zijn grote feesten in India, Australië, Italië, Portugal, talloze landen in Oost-Europa en zelfs in Amerika.[90]

Masters of Hardcore heeft een dominerende stijl opgebouwd in de mainstream.

Mainstream of mainstream hardcore is de hoofdstroom van de hardcore en is daarmee de kern van hardcore house. Mainstream is overgevloeid vanuit de early hardcore periode wat destijds de mainstream was. Een duidelijke aanduiding van de mainstream ontwikkeling is dat nummers melodieuzer werden. Dit was omstreeks 1995 met de opkomst van Masters of Hardcore, en opvolgend met de invloeden is dat bepalend geweest voor de nieuwe koers in de mainstream. De meeste artiesten in de hardcore richten zich dan ook op deze stijl. Mainstream is een zeer ruim begrip in de hardcore-scene en bevat veel verscheidenheid. In vergelijking met happy hardcore worden vrij commercieel klinkende mainstream nummers weleens gezien als een soort standaardformule hardcore. In dergelijke gevallen worden die dan ook weleens popcore genoemd, maar in het algemeen is de mainstream wel de rode draad en de toegankelijkere vorm binnen de hardcore-scene.

Mainstream begint meestal standaard met een intro en bevat voornamelijk film- en of rapvocalen naast de breaks en de melodie. Binnen dit genre zijn er ook veel artiesten die afwijken van de standaard, met andere stromingen of stijlen als invloed. In de meeste gevallen is aan het verloop van de structuur of de kicks te horen dat het mainstream is. Buiten het genre zijn er artiesten die ook experimenteren met andere stijlen. Vrijwel ieder hardcorelabel heeft bepaalde kenmerken waarin het zich onderscheidt van de rest. Daarbij brengen de meeste labels verschillende stromingen of substijlen uit en kunnen er eventueel nieuwe varianten ontstaan.[91]

Een aantal toonaangevende artiesten en grote labels uit binnen- en buitenland die (mainstream)hardcore uitbrengen zijn:

Land	Label	Jaar	Oprichter	Omschrijving	Artiesten
	B.E.A.S.T. Records[92]	1997	DJ Olive	Een groot label met diverse sublabels in diverse stijlen, voornamelijk early hardcore.	DJ Olive, DJ Freak en Hardcoholics.
	Central Rock Records[93]	2000	Blanco Y Negro	Vertegenwoordigt voornamelijk de Spaanse hardcore-scene.	Bossma, DJ Juanma, Javi Boss en Polaris.
	Coolman Records[94]	1994	DJ Rob	Behoort tot de oudere labels en bestaande voornamelijk uit early hardore.	DJ Rob, Na-Goyah, s'Aphira en DJ Kristof.
	Danger Hardcore Tracks[95]	1998	Danger Hardcore Team	Het meest gerenommeerde Belgische hardcore-label.	Danger Hardcore Team, Anas en The Outliner.
	Hardcore Blasters[96]	2001	Ipnotika	Maakt onder andere gebruik van gitaarsynthesizers en vrijwel altijd een distortion kick.	DJ D, Nitrogenetics en Hellsystem.
	Industrial Strength Records[97]	1991	Lenny Dee	Het grootste hardcore-label in Amerika, opgericht in New York.	Lenny Dee, Rob Gee, Delta-9, Disciples of Annihilatian, Broken Rules, Ralphie Dee, Satronica en Terrorfakt.
	Kurrupt Recordings HARD[98]	2012	Dan Joyce	Een redelijk groot label in het Verenigd Koninkrijk.	Kurrupt, Danny Ovington, Dark Noise, Final Defence, Hard Desse, Skullfuck3r, Tha Peacemaker, Triple H en The Vinyl Raider.
	Megarave Records[99]	1995	Rige	Behoort ook tot de oudere labels en hebben een representatief geluid opgebouwd.	Dione, Headbanger en The Genesis Projection.
	Masters of Hardcore[100]	1996	Bass-D & King Matthew	Vooral in de mainstream hardcore een van de bekendste labels. Met een ruime vertegenwoordiging en kenmerkend zijn vaak de kicks.	Accelarator, Angerfist, Bass-D & King Matthew, DJ Outblast, Korsakoff, The Masochist, Re-Style en T-junction.
	Neophyte Records[101]	1999	Neophyte	Vooral vanwege vocalen en ( synthesizer) melodielijnen die ze gebruiken bekend geworden.	Neophyte, Panic, Evil Activities, Masters of Ceremony, Tha Playah, Kasparov, The Viper en Nosferatu.
	Offensive Records[102]	2001	DJ Paul Elstak	Brengt vrij veel platen uit met feeststemming erin verwerkt. En hebben een aantal bekende hardcore-klassiekers geproduceerd.	The BeatKrusher, DJ Paul Elstak en Accelarator.
	Planet Core Productions[103]	1989	Marc Acardipane	Vooraanstaand hardcore-label in Duitsland, met veel verschillende stijlen. Bracht de eerste hardcore-productie uit, en de oorsprong van darkcore is ontstaan op een sublabel.	Marc Acardipane met aliassen Marshall Masters, The Mover en Rave Creator, en daarnaast Miro.
	Psykiatrik Records[104]	1994	Tieum	Een redelijk groot Frans label met diverse sublabels.	Tieum, DJ Tof, Brainbruiser en The New Crew.
	Rotterdam Records[105]	1992	DJ Paul Elstak	Het oudste Nederlandse label met veel sublabels en producties, met veel klassiekers.	Paul Elstak, Neophyte, Panic, DJ Rob, Euromasters, Evil Activities, The Hatebusters, Holy Noise, Legion Of The Lost, Old School Terrorists, Rotterdam Termination Source, Short Circuit, Sperminator, Triax en Wasted Mind.
	Traxtorm Records[106]	1996	The Stunned Guys	Grootste label die in Italië hardcore vertegenwoordigd. Bestaande uit gevarieerde mainstream zowel melodieus als met invloeden van darkcore en terror.	Mad Dog, Art of Fighters, Tommyknocker, Amnesys, Meccano Twins en The Stunned Guys.
	Waxweazle[41]	1994	DJ Waxweazle	Vrij groot en divers in mainstream en happy hardcore.	DJ Delerium, DJ Promo, DJ E-rick And Tactic, DJ Waxweazle en Re-Charge.
	Mokum Records[107]	1994	Freddy B	Een behoorlijk groot label met veel uitgaven.	DJ Chosen Few, Technohead, DJ Dano, Tellurian, Flamman & Abraxas, The Speedfreak, The Prophet, Buzz Fuzz, Scott Brown, Liza N Eliaz, The Outside Agency en de Party Animals.

Mainstream heeft officieel gezien geen erkende subgenres, er worden wel veel invloeden van andere stromingen gebruikt. Er zijn wel een aantal vormen ontstaan vanuit de hardcore zelf, dit zijn vooral genres die gecombineerd worden met hardcore. Deze zijn vooral wat substromingen betreft vrij klein, maar worden door sommige beschouwd als bekende substijl. Deze platen zijn overwegend hardcore met elementen uit andere genres. Vaak geen grote trend onder producenten en daardoor niet wijdverspreid.

• Acidcore of simpelweg acid is een combinatie van hardcore en acid techno (elementen). Gerelateerd aan het fusiegenre breakcore. De variant is kenmerkend vanwege een relatief hoog aantal bpm, vaak door middel van een Roland TB-303 drumcomputer. De variant is in Nederland ontstaan en wordt in België ook gedraaid. Platenlabels als Acid Anonymous en Acid Assault richten zich specifiek op deze stijl.
• Artcore is een variant van hardcore die zich kenmerkt vanwege de combinatie drum & bass met zaaggeluiden (hoover-sounds) uit een synthesizer. Artcore is bedacht in 1993 door DJ Ruffneck (Patrick van Kerckhoven) van het label Ruffneck Records die met 'Ruffneck rules da artcore scene!!!' plaats 8 bereikte in de Nederlandse Top 40. Artiesten van deze substijl zijn: DJ Ruffneck, Knightvision en DJ Predator. De combinatie van hardcore met drum & bass wordt geregeld gebruikt, de stijl wordt soms wel crossbreed genoemd. Nadat artcore in principe niet meer gemaakt werd is The Outside Agency en ook Mindustries doorgegaan met deze soort stijl. Artiesten die normaliter drum & bass maken zoals: I:gor, The Dj Producer en Deathmachine produceren ook wel crossbreed. Het meest bekende label is Genosha-175 en was vroeger een sublabel van Ruffnecks Records namelijk Gangsta Audiovisuals. Met ook een sublabel Genosha One Seven Five die alleen platen uitbrengt met 175 bpm.
• Trancecore of psycore, in het buitenland soms full-on hardcore, is een combinatie van hardcore en psytrance, met ook wel acid house geluiden als element erin verwerkt. Trancecore is opgezet door het label Cenobite Records en wordt daarom ook wel Cenobite style genoemd. Naamvoorkeur van de producers is psycore; wat voor psychedelic hardcore staat. Bedacht door Michel Klaassen alias Tellurian en Leviathan de oprichter van het label. Het tempo van de vaak dreunende beats is vrij hoog, rond de 180 bpm. Daarbij zitten vaak onverwachtse opzwepende geluiden die een ruimtelijk effect creëren. Artiesten van deze substijl zijn onder andere: Leviathan, Delirium en The Philosopher. Een soortgelijke stijl van buitenstaanders komt van Ki-Real en Ferox[108] In juni 2015 werd een feest georganiseerd ter ere van artcore en trancecore genaamd; Ruffneck versus Cenobite.

Terror, terrorcore of ook wel terreur is simpelweg een snellere of radicalere variant van hardcore. De snelheid in een nummer loopt vaak op van 200 tot 400 bpm, en bevat vaak geluidseffecten die 'terreur' oproepen. Vaak met schelle of 'scherpe' geluiden met bijvoorbeeld heavy metal melodieën en harde of ruige beats. Regelmatig met schreeuwende, scheldende of confronterende vocalen. Hoewel sommige buitenstaanders zich ergeren komt het geluid vaak door een uitlaatklep in de terrorscene, vaak met een knipoog bedoeld of met een korrel zout genomen. Het gaat vaak om de hoge snelheden en voorbijkomende effecten in een nummer. Terror is in de earlyhardcoreperiode ontstaan met artiesten zoals Neophyte met een aantal platen. Destijds was het moeilijk een terror van een hardcore-producer te onthouden omdat het geluid veel op elkaar leek. Rond 1995 kreeg Terror een eigen geluid, en daarmee ook meer de identiteit van een eigen stijl.

Een aantal toonaangevende artiesten en grote labels uit binnen- en buitenland die terror uitbrengen zijn:

• T.I.T. Records - ofwel 'This Is Terror Records' is het grootste terrorlabel in Nederland. Artiesten van dit label zijn onder andere: SRB, Catkiller, Deterrent Man, Plague, Fear, Noisekick, Paranoizer en The Vizitor.[109]
• Cunt Records - is het eerste toonaangevende terror label en is opgericht door Drokz om zonder problemen zijn eigen producties uit te kunnen brengen. Artiesten van dit label zijn onder andere: Drokz en Tailz (Coffeecore).[110]
• Hong Kong Violence - is een terror label die ook wel extremere terrorvarianten uitbrengt zoals speedcore. Artiesten van dit label zijn onder andere Dj Akira, Epsilon, Detest en Ritchie Gambino.[111]
• Head Fuck Records - is het vooraanstaande Italiaanse label die voornamelijk terror uitbrengt. Artiesten van dit label zijn onder andere: Armageddon Project, The Destroyer, DJ Freak en Master Mind.[112]

• Speedcore is een zeer snelle variant van terror met veel industriële geluiden. Het aantal beats per minute (bpm) is extreem hoog en varieert van ongeveer 250 tot 1000. Korte stukken van speedcore worden soms in gangbare hardcore gebruikt als tussenstuk. In 1992 kwam het enige speedcore-achtige nummer uit dat in de top 40 is gekomen: 'Alles naar de Kl#te' van de Euromasters. Producenten zijn onder meer: Noisekick, Psyclown, Black Death en m1dy.
• Splittercore is een variatie van terror / speedcore waarbij het zou gaan om 600 bpm. Vaak worden industriële geluiden, ruis en gekraak gebruikt. Oorspronkelijk is splittercore geen echte muziekstijl. De term is ontstaan toen de speedcore producer Pengo een speedcore-mix plaatste op haar site. Voor de grap noemde de admins het de splittercore mix en zodoende is de bal gaan rollen. Pengo noemt het zelf ook gewoon speedcore.
• Extratone is een nog extremere en of snellere variant van terror / speedcore. Het aantal bpm begint bij duizend en kan oplopen tot meerdere duizenden beats per minuut. Deze muziek resulteert vaak in een soort van ritmisch motorgeluid of een piepgeluid. Een bedachte nogal deprimerende variant is Suizidcore. Producenten van extratone zijn onder meer: Diabarha, Annoying Ringtone, Pyrrhon, Neocoretex, Ralph Brown en DJ Ninja Love Mistake.
• UH hardcore, waarmee niet de vrolijkere hardcore uit het Verenigd Koninkrijk wordt bedoeld, maar terror met veel breakbeat, en ook wel electro-invloeden. Het is eigenlijk breakcore gecombineerd met terror. Producenten hiervan zijn onder andere The DJ Producer en Hellfish. Een bekend label van deze stijl is Deathchant Records.

Naast hardcore produceert Noize Suppressor ook darkcore en industrial.

Industrial hardcore, of gewoon industrial en in het buitenland wel bekend als noisecore; is voortgekomen vanuit een combinatie van techno en hardcore. Het is een kenmerkend genre vanwege het kille en donkere geluidskarakter. Vooral in de overgang van early- naar millennium hardcore heeft dit genre een belangrijke rol gespeeld. Omdat de hardcore destijds over zijn commercieel hoogtepunt was begonnen producenten meer met hardcore te experimenteren. Vooral DJ Promo speelde daar een belangrijke rol in. Inmiddels zijn er geregeld hardcore-evenementen met een apart industrial-hardcore-podium. Producenten zijn onder meer: Armageddon Project, Unexist, Catscan, Ophidian, Micron en Noize Suppressor.

Een aantal toonaangevende artiesten en grote labels uit het binnenland die industrial hardcore uitbrengen zijn:

• DNA Tracks - is een label met veel experimentele en industriële hardcore. Het label is opgericht onder Megarave Records omdat de nummers te duister klonken, met veel uitgaves bleek dat later een succes. Producenten van dit label zijn onder meer: Darkcontroller, E-Noid, Plague, Negative A en Slavefriese.[113]
• Enzyme Records - is gevarieerd en heeft vooral in de beginperiode redelijk veel mainstream gemaakt. Na verloop is er vrij veel darkcore en industrial hardcore geproduceerd op het label. Artiesten van dit label zijn onder andere: Endymion, Nosferatu, Ruffneck, Ophidian en Weapon X.[114]
• The Third Movement - is bekend vanwege het experimenteren met hardcore, en geven vaak een twist aan de 'normalere' mainstream. En houden zich voornamelijk bezig met andere soorten zoals de industrial. Artiesten hiervan zijn onder andere: DJ Promo (Sebastian Hoff), Placid-K, D-Passion en The Wishmaster.[115]

Frenchcore is een hardcore-substroming die in Frankrijk is ontstaan en bedacht is door DJ Radium. Kenmerkend is de pulserende beat in een tempo van 190-250 bpm in een vrij eentonige vierkwartsmaat. Frenchcore-producers komen voornamelijk uit Frankrijk, maar ook uit Duitsland, België, Nederland en Italië. Enkele andere frenchcore-producers zijn: The Sickest Squad, The Speed Freak, Floxythek, Billx, Mr Ivex, Dr. Peacock en Sefa

• Psychik Genocide - is het grootste label in frenchcore en opgericht door DJ Radium in Frankrijk. Het is overigens een sublabel van het hoofdlabel Audiogenic die veel verschillende hardcore-varianten uitbrengt. Producers zijn onder meer: DJ Japan, J Pattern, Progamers, Radium, Sickest Squad, en de The Speed Freak.[116]
• Peacock Records – is een sublabel van Rige opgericht door Dr Peacock in 2013 die zich op voornamelijk frenchcore en hardtek richt. Deze stroming is zeer populair bij de nieuwe generatie liefhebbers. Wat de nieuwe generatie frenchcore noemt, lijkt echter totaal niet op de originele frenchcoresound die begin 2000 in Frankrijk ontstaan is.[117]

Darkcore of ook wel doomcore is een vrij langzame variant, en de structuur ontbreekt bij tussenpozen. Het doel van darkcore is om met minimale middelen een bepaalde sfeer te creëren. Vaak geen melodie of screeches, alleen FX-geluiden en een duistere ambiance met een beat. De formatie Endymion wordt gezien als de pioniers van de darkcore. Enkele andere darkcore-producers zijn: Ophidian, DaY-már, DJ Ruffneck / D'Spyre en Negative A.

• Enzyme K7 is een sublabel van Enzyme Records die als enige specifiek darkcore produceert.[118]

Happy hardcore, happy gabber of funcore (in het buitenland ook wel happy rave of happycore) is de vrolijkere en commerciëlere stroming van hardcore house. Het is een combinatie van hardcore en de vrolijkere ravemuziek. Kenmerkend is de vrolijke zang met honingzoete teksten, en het beattempo ligt tussen de 165-180 bpm. Dit genre is vooral populair in Nederland en in Groot-Brittannië. Bekende happyhardcore-producers zijn onder andere: Charly Lownoise & Mental Theo, DJ Paul Elstak, Party Animals, Nakatomi, Critical Mass en Dune. Er zijn een aantal variaties van happy hardcore, zoals:

• UK hardcore komt uit Groot-Brittannië, het is een moderne vorm van happy hardcore die wat volwassener (minder happy) klinkt dan normale happy hardcore.
• Mákina komt uit Spanje, het is redelijk vergelijkbaar met happy hardcore en wordt gekenmerkt door de gesynthetiseerde blokken samen met een zwakkere noch hogere octaaf.
• Bouncy techno komt uit Schotland en Noord-Engeland en wordt beschreven als een toegankelijke hardcorevorm. Het werd gepopulariseerd door Scott Brown.
• Freeform hardcore is een combinatie van happy hardcore met invloed van trance, vooral hardtrance en instrumentaal.