Fons Borginon

Hij is de kleinzoon van VNV-politicus Hendrik Borginon. Hij volgde humaniora in het Sint-Gabriëlcollege van Boechout, waar hij in 1983 een diploma behaalde in de Wiskunde A. Hij volgde van 1983 tot 1985 een kandidatuur in de rechten aan de UFSIA en daarna studeerde hij van 1985 tot 1988 rechten aan UIA en daarna de Katholieke Universiteit Leuven, waar hij in 1988 het licentiaat behaalde.[2] Tijdens zijn studies was hij lid van de Antwerpse afdeling van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond en hoofdredacteur van het studentenblad Tegenstroom. Als jongeman werd Borginon eveneens actief bij de Mortselse afdeling van de Vlaamse Volksbeweging.[3]

Na zijn studies gaf hij als universiteitsassistent les aan de faculteit rechten van de Universiteit Antwerpen en in 1989 werd hij advocaat aan de Antwerpse balie. In 1995 behaalde hij een Master of legal studies in comparative European and International Law aan het EUI inFirenze.

In 1991 sloot hij zich aan bij de Volksunie en werd hij bestuurslid bij de Mortselse afdeling van de partij. In 1995 werd hij namens de Volksunie voor het arrondissement Antwerpen verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Hij trad in 1996 ook toe tot het partijbestuur van de Volksunie. Toen Geert Bourgeois begin 2001 aftrad als VU-voorzitter, was de 34-jarige Fons Borginon bereid om die functie ad interim op zich te nemen. Ondanks de duidelijke breuk tussen Bert Anciaux enerzijds en Geert Bourgeois anderzijds probeerde hij de brokken nog te lijmen binnen een verscheurde partij. Hij koos voor de links-liberale opvolger Spirit. Toen Bert Anciaux als een van de leiders van die partij voor een kartel met de socialistische sp.a koos, stapte hij samen met Patrik Vankrunkelsven en andere parlementsleden in mei 2002 over naar de VLD.[4]

Van midden 2003 tot begin 2006 was hij voorzitter van de commissie justitie in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Daar hield hij zich vooral bezig met de verbetering van de werking van justitie en de modernisering van het familierecht. Hij trad als Vlaams onderhandelaar op voor het Brusselse luik van de vijfde staatshervorming, het Lambermontakkoord. Door zijn familiale en politieke voorgeschiedenis werd hij bij de Vlaamsgezinde vleugel van de toenmalige VLD gerekend, die onder andere voor een zesde staatshervorming had gepleit. Begin 2006 volgde hij Rik Daems op als fractieleider in de Kamer van volksvertegenwoordigers nadat die in opspraak was gekomen door zijn relatie met PS-politica Sophie Pécriaux.

In 2000 werd hij districtsraadslid van het Antwerpse district Berchem en in 2004 werd hij daar voorzitter van de Vld-fractie. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 trok hij de VLD-lijst voor het district Berchem en haalde 1.059 voorkeurstemmen. Hij weigerde het ambt van districtsschepen, maar werd wel voorzitter van de districtsraad. In de aanloop naar de parlementaire verkiezingen van 2007 bleek dat hij de gevraagde verkiesbare derde plaats op de Vld-Kamerlijst niet zou krijgen en hield hij de eer aan zichzelf. Hij nam niet deel aan de verkiezingen van 10 juni 2007 en greep nadien ook naast een parlementaire zetel als gecoöpteerd senator. In begin juli 2007 werd hij nog wel politiek benoemd tot regeringscommissaris voor de Herculesstichting.

Eind 2008 werd hij door partijgenoot en toenmalig Vlaams minister Marino Keulen naar de Raad van Europa afgevaardigd om de niet-benoeming van de drie burgemeesters van faciliteitengemeenten in de rand rond Brussel te verdedigen. Hij was van januari tot december 2008 adjunct-kabinetschef en van december 2008 tot juli 2009 hoofd van de beleidscel bij minister Karel De Gucht, waarna hij van juli 2009 tot december 2011 hoofd van de beleidscel van Brussels minister Guy Vanhengel was. Toen in mei 2010 de Open Vld de federale regering, geleid door CD&V-er Yves Leterme, liet vallen, kreeg hij een strijdplaats op de senaatslijst bij de Vlaamse liberalen (6e plaats). Hij werd echter niet verkozen.

Bij de lokale verkiezingen van 2012 was hij Open Vld-lijsttrekker voor de Berchemse districtsraadverkiezingen.[5] Zijn partij verloor de verkiezingen en ging van 16,7% in 2006 (in kartel met Vivant) naar 10,8% en verloor daardoor 2 verkozenen. Borginon zelf behaalde 558 voorkeurstemmen en was daarmee de zesde populairste politicus van Berchem. Enkel Evi Van der Planken (N-VA, 2118 naamstemmen), Peter Raats (sp.a, 1800), Freya Piryns (Groen, 810), Erkan Öztürk (sp.a, 776) en Güler Turan (sp.a, 726) deden beter. Deze laatste vier werden allen verkozen op de kartellijst sp.a-Groen.[6] Open Vld bereikte een bestuursakkoord met CD&V en N-VA.[7] Borginon maakte zelf echter geen deel uit van het nieuwe districtscollege,[8] en in september 2014 stapte hij zelfs op uit de districtsraad. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 behaalde hij 104 stemmen en werd niet verkozen.[9]