Charles Ferdinand Pahud

Charles Ferdinand Pahud werd op 18 april 1803 in Amsterdam geboren. Zijn vader was Abraham Daniël Ferdinand Pahud (1767-1830), die in Lausanne (kanton Vaud) was geboren en directeur van een kostschool in Batavia en president van de Wees- en Boedelkamer van Semarang (in het toenmalige Nederlands-Indië) was[2]en zijn moeder was Antoinette Philippine Christine Walther (1765-1847).

Charles Pahud bracht een groot deel van zijn leven door in Nederlands-Indië (1814-1848)[3] waar hij als hoge ambtenaar in dienst was van het gouvernement. Hij was o.a. ontvanger van het recht van successie en overgang in Batavia (1836-1837), waarnemend ontvanger der inkomende en uitgaande rechten te Batavia (1837-1838) en - na een verlof van een jaar in Nederland - inspecteur van Financiën in Nederlands-Indië (1840-1844) en directeur der producten en civiele magazijn te Batavia (1844-1847).

Charles Pahud keerde nadien terug naar Nederland en was in 1849 gedurende 4 maanden secretaris-generaal ad interim van het Ministerie van Koloniën. In hetzelfde jaar was hij Staatsraad in buitengewone dienst.

Pahud, die als conservatief-liberaal te boek stond, werd op 1 november 1849 als minister van Koloniën opgenomen in het kabinet-Thorbecke I.

Hij ging na de Aprilbeweging van 1853 over naar het opvolgende Kabinet-Van Hall-Donker Curtius en bracht het Regeringsreglement voor Nederlands-Indië (1854) tot stand. In hetzelfde jaar bracht hij ook de Indische Muntwet tot stand, welk door hem ingediende wetsvoorstel in 1852 door de Tweede Kamer was verworpen.

Op 21 november 1855 werd hij bij Koninklijk Besluit benoemd tot gouverneur-generaal van Nederlands-Indië. Zijn ambtstermijn ging 22 mei 1856 in. Hij bleef dit ambt uitoefenen tot 2 september 1861. Onder zijn bewind werd de slavernij afgeschaft (1860).

Na zijn terugkeer in Nederlands was hij tot zijn overlijden op 70-jarige leeftijd in Den Haag ambteloos burger.