Bruno Ruffo

Het was het jaar dat het wereldkampioenschap wegrace werd ingesteld. Moto Guzzi stuurde slechts één Italiaan naar de TT van Man: Enrico Lorenzetti. Verder vertrouwde men op Britse en Ierse coureurs die de 60km-lange Snaefell Mountain Course beter kenden. Dat werkte: Manliff Barrington won de Lightweight TT voor Moto Guzzi. De Grand Prix van Zwitserland werd gewonnen door Bruno Ruffo, voor Benelli-coureur Dario Ambrosini. In de Ulster Grand Prix werd Ruffo tweede achter Maurice Cann, die echter nooit de Britse eilanden verliet en die daarom - net als Barrington - geen bedreiging vormde voor de wereldtitel. Ambrosini won de GP des Nations, maar Ruffo had aan zijn vierde plaats voldoende om wereldkampioen te worden.

In het seizoen 1950 bleef Ruffo onder contract bij Moto Guzzi, dat haar race-activiteiten echter bevroor. Daarom concentreerde Ruffo zich voor Mondial op de 125cc-klasse, hoewel hij in de Grand Prix van Zwitserland met Moto Guzzi tweede werd achter Dario Ambrosini. De 125cc-klasse kende slechts drie wedstrijden. Ruffo won de TT van Assen en werd in de Ulster Grand Prix tweede achter zijn teamgenoot Carlo Ubbiali. De 125cc-klasse kende daar echter slechts drie deelnemers, allemaal Mondial-fabriekscoureurs, waarvan Gianni Leoni ook nog uitviel. In de GP des Nations had Ruffo genoeg aan de vierde plaats om wereldkampioen te worden.

In het seizoen 1951 telde de 250cc-klasse vijf wedstrijden, waarvan slechts vier resultaten telden. In de Grand Prix van Zwitserland werd Ruffo achter Ambrosini tweede. Ruffo ging niet naar de TT van Man, waar Ambrosini tweede werd. Ruffo won echter de Grand Prix van Frankrijk en de Ulster Grand Prix. Dario Ambrosini verongelukte echter tijdens de trainingen in Frankrijk. Hij reed nog steeds voor Benelli, maar nadat in Ulster ook twee Moto Guzzi-rijders (Gianni Leoni en Sante Geminiani) verongelukten, verwachtten velen dat Moto Guzzi zich zou terugtrekken. Als men dat had gedaan had Tommy Wood nog een zeer kleine kans om wereldkampioen te worden. Het gebeurde echter niet: Ruffo werd tweede in de GP des Nations, maar Ruffo werd derde en daarmee wereldkampioen. Dario Ambrosini werd postuum derde in het wereldkampioenschap, Gianni Leoni werd postuum vijfde.

In het seizoen 1952 ging Bruno Ruffo voor het eerst als deelnemer naar het eiland Man. Hoewel hij het zeer lange circuit niet kende, reed hij de snelste ronde, maar hij finishte slechts als zesde. Ook in de TT van Assen reed hij de snelste ronde, maar nu werd hij tweede. Ook in de laatste race van zijn carrère, de GP van Duitsland, reed hij de snelste ronde. Hij kwam echter in botsing met Enrico Lorenzetti en raakte daarbij zo ernstig geblesseerd dat hij zijn seizoen moest beëindigen.

Het seizoen 1953 begon voor Bruno Ruffo met wegraces in Mestre en Syracuse, maar het WK-seizoen werd weer geopend door de TT van Man. Tijdens de trainingen raakte Ruffo echter opnieuw gewond, waarna hij besloot zijn carrière voort te zetten als autocoureur.

Hij ging rijden voor Alfa Romeo en Maserati, tot hij in 1958 met een Maserati 2000 crashte en ook die carrière beëindigde.

In 1955 bevorderde president Giovanni Gronchi hem tot Ridder in de Orde van Verdienste van de Italiaanse Republiek en in 2003 bevorderde president Carlo Ciampi hem tot Commandeur in de Orde van Verdienste van de Italiaanse Republiek, een titel die hij deelde met andere coureurs als Giacomo Agostini, Pier Paolo Bianchi, Eugenio Lazzarini en Carlo Ubbiali.