competentie

• Geluid:  competentie    (hulp, bestand)

• com·pe·ten·tie

• Leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘deskundigheid, bevoegdheid’ voor het eerst aangetroffen in 1551 [1]
• afgeleid van competent met het achtervoegsel -ie [2]
• Naamwoord van handeling van competeren met het achtervoegsel -entie

competentie m

1. een ontwikkelbaar vermogen van mensen waarmee ze in voorkomende situaties adequaat, gemotiveerd, proces- en resultaatgericht kunnen handelen
2. een cluster van samenhangende kennis, vaardigheden en houdingen, deskundigheid, geschiktheid

1. • De nieuwe medewerker heeft de competenties om een manager te worden. 

2. bevoegdheid tot handelen of oordelen
3. (geologie) de mate waarin een gesteente bestand is tegen erosie

1. • Het gedolomitiseerde koraal vormde vanwege de grote competentie een verhoging in het landschap en verkreeg door erosie de grillige vormen waar de Dolomieten bekend om zijn.[3]  [4]

• [1], [2] bekwaamheid, vaardigheid, vermogen, capaciteit
• [2] leerdoel
• [3] erosiebestendigheid

• incompetentie

• basiscompetentie, kerncompetentie, taalcompetentie

• competentiecentrum, competentieconflict, competentiegebied, competentiegeschil, competentiekwestie, competentiescheiding, competentiestrijd, competentietwist, competentievraag

• Het woord competentie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'competentie' herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.