collocatie

• Geluid:  collocatie    (hulp, bestand)

• col·lo·ca·tie

• Leenwoord uit het Engels, in de betekenis van ‘vaste verbinding van twee of meer woorden’ voor het eerst aangetroffen in 1984 [1]
• afgeleid van het Latijnse locus (plaats) ('collocatio' = samenplaatsen) met het voorvoegsel col-
• afgeleid van het Franse collocation (met het voorvoegsel col-) [2]
• Naamwoord van handeling van colloqueren met het achtervoegsel -atie [3]

collocatie v

1. (taalkunde) min of meer vaste combinatie van woorden

1. • Het is met name moeilijk om de woordvolgorde van een dergelijke collocatie te wijzigen zonder meteen ook het idiomatische karakter ervan aan te tasten.[4] 

2. (juridisch) aanwijzing van de volgorde van schuldeisers

1. • Liever dan een verzoek tot collocatie van een schuldenaar mede te ondertekenen, hoopte Petrus Lemmens in 1789 op een andere manier een financieel geschil op te lossen.[5] 

2. (juridisch) juridisch afgedwongen opname in een psychiatrische inrichting

1. • De wet op de collocatie wordt toegepast zonder dat er sprake moet zijn van een misdrijf.[6] 

• collocationeel

• [1] combinatoriek

• Het woord collocatie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'collocatie' herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.