Zwarte nachtschade

Ondersoorten van zwarte nachtschade zijn;

• Zwarte nachtschade (S. nigrum subsp. nigrum) met gewone haren
• Beklierde nachtschade (S. nigrum subsp. schultesii) met een viltige beharing van klierharen

Vooral tussen de aardappels en tussen diverse fruit- en erwtachtigen wordt de plant door boeren als lastig onkruid ervaren. Het is een late kiemer, waardoor vaak een keer extra gespoten moet worden en doordat de aardappel en de zwarte nachtschade beiden tot het geslacht Solanum behoren, hebben veel herbiciden effect op beide plantensoorten. De bessen van de zwarte nachtschade zijn even groot als de erwten en komen daardoor gemakkelijk in het product terecht.

De variëteiten van de zwarte nachtschade verschillen in giftigheid, zodat het eten van bessen van een onbekende variëteit risico's met zich brengt.[1] Het gifgehalte kan ook beïnvloed worden door de groeiomstandigheden van de plant.[2]

Alle delen van de plant kunnen giftig zijn en bevatten tot 0,524% droog gewicht aan glycoalkaloïden, waaronder solanine.[3][4][5] Het vergif is het hoogst geconcentreerd in de onrijpe groene bessen,[3][6] maar komt ook voor in rijpe bessen.[7] Solanine in zwarte nachtschade kan zeer giftig zijn en mogelijk dodelijk.[3]

Vergiftigingssymptomen treden pas op na zes tot twaalf uur na inname.[6] Beginsymptomen kunnen zijn koorts, zweten, braken, buikpijn, diarree, verwardheid en sloomheid.[3] De dood volgt door een hartstilstand en het stoppen van de ademhaling.[3] Er zijn kinderen en vee overleden na het eten van onrijpe bessen.[8][9] Vee is ook doodgegaan aan nitraatvergiftiging door het eten van bladeren van zwarte nachtschade.[2]

Hoewel veel publicaties melden dat gekookte rijpe vruchten van de zwarte nachtschade veilig kunnen worden gegeten, kan dit niet worden toegeschreven aan een normale kooktemperatuur omdat solanine pas bij een van ca. 243°C wordt afgebroken.[10][11] Er zijn etnobotanische verslagen van S.nigrum waarin bladeren en jonge spruiten als groente worden gekookt waarbij het kookvocht meerdere malen wordt afgegoten om toxines te verwijderen.[2]

De plant bevat solanine, saponine, solaceïne en solaneïne. De plantendelen kunnen lokaal worden toegepast tegen oppervlakkige abcessen en ontstekingen.[12][13]