Wim Verreycken

Wim Verreycken werd geboren in Antwerpen. Hij doorliep het lager secundair onderwijs tot zijn 14de. Hij werkte zich vervolgens op tot verkoopsleider.[4]

In 1962 sloot hij zich aan bij het VNJ, waar hij de ter ziele gegane muziekkapel opnieuw oprichtte en tot 1989 de rang van 'ambtsleider cultuur' bekleedde Verrreycken was ook betrokken bij het Algemeen Nederlands Zangverbond. Van 1959 tot 1971 was hij lid van de VMO (tot aan de ontbinding door stichter Bob Maes in 1971) en het Taal Aktie Komitee (TAK), waarvoor hij enkele propagandafilms maakte.

In 1963 maakte Verreycken deel uit van een groep die in Oostende tientallen gevels en uithangborden beschadigde. De rechtbank veroordeelde hem hiervoor en bestrafte het vandalisme met een boete.[5] Tot aan het Egmontpact was Verreycken lid van de partij Volksunie. Daarna stichtte hij de Vlaams Nationale Partij (VNP), die in een kartel met de Vlaamse Volkspartij van Karel Dillen deelnam aan de verkiezingen van 1978 onder de naam Vlaams Blok. waar hij verantwoordelijk werd voor de Nationalistische Omroepstichting. Later trad hij toe tot de partijraad en werd hij diensthoofd informatica.

In 1982 werd hij een eerste maal verkozen als districtsraadslid te Borgerhout, wat hij bleef tot in 1987. Van 1989 tot 1994 was hij opnieuw districtraadslid. Ook was hij van 1987 tot 1989 provincieraadslid van Antwerpen. Daarna zetelde hij van 1989 tot 2007 als rechtstreeks gekozen senator in de Senaat. In de periode oktober 1989-mei 1995 had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Vlaamse Raad. De Vlaamse Raad was vanaf 21 oktober 1980 de opvolger van de Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap, die op 7 december 1971 werd geïnstalleerd, en was de voorloper van het huidige Vlaams Parlement.

In 1995 wisselde hij de Borgerhoutse districtsraad voor de Antwerpse gemeenteraad om zes jaar later, in 2001, de omgekeerde beweging te maken. Hij bleef districtraadslid tot in 2004. In dat jaar vestigde hij zich - door zijn huwelijk met Sonja De Kinder - in Sint-Niklaas, alwaar hij verkozen werd bij de verkiezingen van 2006 in de gemeenteraad. Deze verliet hij in 2008.[6] Hij liet zich opmerken op een herdenking van oostfronters in Stekene. In mei 2001 was Verreycken reeds gesignaleerd op de bijeenkomst van het Sint-Maartensfonds in het Alpheusdal te Berchem, dezelfde die Johan Sauwens zijn ministerspost kostte.[7]. In Sint-Niklaas stortte hij zich intussen op de (allochtone) herrieschoppers van recreatiedomein De Ster en de zaak-Van Bellingen. Naast de politiek houdt Verreycken zich met Triskel (zie ook triskelion) en de Ragnareeks ook bezig met Wicca en het Germaanse heidendom.

Hij is de vader van Rob Verreycken, in 2004 overleed zijn dochter Ragna (geboren in 1975).

• Publicaties onder eigen naam
  • Voeren is geen pasmunt (1992)
  • Amnestie (1993)
  • Europa barst? (1994)
  • Republikeins pamflet (1994)
  • De vergeten moord op Frans Ketels (1996)
• Publicaties onder het pseudoniem Johan Hildesheim, uitgegeven door Triskel:
  • Niet iedereen kan heiden zijn (1990)
  • Heiden, zegen elke morgen (1991)
  • De Krachtgordel (1995)

Na uitputting van de oplage werden de verschillende hoofdstukken van deze drie boeken omgewerkt tot afzonderlijke brochures in de Thulereeks. In 2004 werd de naam van deze reeks gewijzigd in Ragnareeks.

• Publicaties onder het pseudoniem Haselas, uitgegeven door Triskel in de Ragnareeks:
  • Runen (1997)
  • Regenbogen, verhalenbundel (1998)
  • Waterwijding, geboortefeest (1999)
  • Trouw om trouw, huwelijksgeloften (1999)
  • De laatste wende, doodsbegeleiding (1999)
  • Joelfeest (2000)
  • Vikings (2001)
  • Geheime zintekens? (2002)
  • Heidense liederen (2002)
  • Woudkind, sage (2003)
  • Nevelland, sage (2003)
  • Bomen (2004)
  • Heksen (2005)
  • Kelten (2006)
  • Verzenspinsels (2006)
  • Germanen (2007)
  • Graal (2008)
  • Rituelen (2008)
  • Beowulf (2009)
  • Elfen (2010)
  • Asatru (2010)
  • Edda (2011)
  • Mede (2011)
  • Wicca (2012)
  • Negen kruiden (2013)
  • Verhalen bij de sibbehaard (2014)
  • Levenswiel (2015)
  • Hugin & Munin (2015)