Verdelingsplan Talleyrand

Ondanks toenemende vraag van het volk naar onafhankelijkheid, waren de Europese machten verdeeld over de toekomst van België. Frankrijk was voorstander van de afscheiding van gebieden die bewoond werden door Franstalige Belgen, grotendeels in de hoop van deze gebieden te annexeren. Andere Europese naties verzetten zich tegen de Franse vraag en steunden de verdere voortzetting van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, dat bij het Congres van Wenen onder Britse druk werd uitgeroepen. Een volksopstand maakte een einde aan Nederlands bestuur in de Zuidelijke Nederlanden en schopte de afspraken die gemaakt waren bij het Congres van Wenen in de war. Terwijl de Belgen een onafhankelijke, voorlopige regering vormden in Brussel, werden de Europese grootmachten gedwongen om alternatieve plannen te overwegen dat Belgische nationalisten bevatte en de unie met Nederland behield.

In plaats van de patstelling, stelde Talleyrand de splitsing van de Zuidelijke Nederlanden voor.

• De provincie Antwerpen - behalve de stad Antwerpen zelf - en de provincie Limburg, ten westen van de Maas - behalve Maastricht - zouden Nederlands blijven, net zoals een klein deel van de provincie Brabant, de voormalige Oranje baronie Diest.
• De delen van de provincies Luik, Limburg en Namen ten oosten van de Maas en ook de steden Maastricht en Luik en het groothertogdom Luxemburg zouden naar Pruisen gaan.
• Een deel van de provincie Oost-Vlaanderen, bijna heel de provincie Brabant, de provincie Henegouwen en de provincie Namen ten westen van de Maas zouden worden toegewezen aan Frankrijk.
• West-Vlaanderen, het grootste deel van Oost-Vlaanderen, inclusief Zeeuws-Vlaanderen (dat als deel van de voormalige Republiek doorgaans niet tot de Zuidelijke Nederlanden gerekend wordt), en de stad Antwerpen werden gevormd tot de vrijstaat Antwerpen, onder Britse bescherming. Het zou min of meer een hersteld graafschap Vlaanderen zijn aan de Schelde.

Het Verdelingsplan Talleyrand werd verworpen door de Europese machten, die uiteindelijk een verenigde en onafhankelijke Belgische staat goedkeurden. Echter, het Verdelingsplan Talleyrand vormde slechts een van de verschillende ideeën die het concept verkenden van de splitsing van België, dat door sommigen als niet meer dan een bufferstaat tussen Frankrijk en andere Europese naties wordt beschouwd (zie Voorstellen tot indeling van België in 1830). Hedendaagse voorstellen omvatten de specifieke splitsing van enerzijds die gebieden die voornamelijk door Franstaligen (Walen) worden bewoond en anderzijds die welke voornamelijk door (Vlaamse) Nederlandstaligen worden bewoond (zie Splitsing van België).

• Bilateraal verdelingsplan van de Zuidelijke Nederlanden