Vandenberg Air Force Base

Vandenberg werd in 1941 opgezet als Camp Cooke door het Amerikaanse leger. Het was een trainingskamp voor legereenheden tijdens de Tweede Wereldoorlog, en later tijdens de Koreaanse Oorlog.

De basis werd in 1957 overgedragen aan de Amerikaanse luchtmacht, en werd vanaf dat moment omgebouwd naar een basis waar ruimtevaartuigen en raketten konden worden getest. Een jaar later werd de basis vernoemd naar generaal Hoyt S. Vandenberg, ondercommandant van de luchtmacht.

Van 1958 tot 1964 had de Amerikaanse marine ten zuiden van Vandenberg op een aangrenzend stuk land een lanceerbasis genaamd Naval Missile Facility Point Arguello. De twee daar gelegen lanceercomplexen LC-1 en LC-2 lagen op de plaats van de huidige complexen SLC-3 en SLC-4 de lanceercomplexen LC-A, -B, -C en -D vallen heden ten dage onder Lanceercomplex 5 In 1964 werd deze overgedragen aan de USAF en bij Vandenberg AFB getrokken. Een ander stuk land dat Sudden Ranch werd genoemd en nog weer zuidelijker lag werd er later aan toegevoegd om wat nu lanceercomplex SLC-6 is te bouwen.[1]

Eind jaren 60 was men van plan de militaire ruimtevaarders in aangepaste Gemini-capsules voor het Manned Orbiting Laboratory-programma (MOL) vanaf Vandenberg te lanceren. Het bemande ruimte-spionageprogramma was echter achterhaald nog voor het van start kon gaan. Voor spionagedoeleinden bleken onbemande spionagesatellieten ook geschikt. Na slechts één onbemande testvlucht (vanaf Cape Canaveral) werd MOL geannuleerd.

In 1972 werd Vandenberg geselecteerd als de lanceer- en landingsfaciliteit voor de Spaceshuttle aan de westkust. Vanaf Vandenberg moesten de shuttles in een polaire baan worden gebracht. Het Space Launch Complex 6 (SLC-6) werd omgebouwd voor de shuttle, maar toen het bijna klaar was voltrok zich de ramp met de Spaceshuttle Challenger, waardoor het programma werd bevroren, wat uiteindelijk zou leiden tot het annuleren van alle shuttlevluchten vanaf de westkust en daarmee alle potentiële spaceshuttlevluchten in een polaire baan.

Tegenwoordig wordt Vandenberg gebruikt voor het lanceren van satellieten voor zowel militaire, wetenschappelijke als commerciële doeleinden, en voor het testen van intercontinentale raketten. Ruimteraketten die vanaf Vandenberg worden gelanceerd vliegen bijna altijd zuidwaarts in een baan om de aarde die over de noord-en-zuidpool leidt (polar orbit). Een enkele keer wordt een raket in tegengestelde richting van de aarddraairichting gelanceerd. Die raketten vliegen dus naar het westen. Voor de veel vaker voorkomende lanceringen met de draairichting van de aarde mee worden lanceerplaatsen aan de oostkust van de Verenigde Staten gebruikt. Op 31 december 2017 besloot de USAF echter ook een zuidwaartse corridor vanaf de ruimtehavens bij Cape Canaveral te openen. Hiertoe werd besloten nadat een grote natuurbrand in 2016 Vandenberg AFB weken lang had stilgelegd. De USAF was van mening dat dit een grote kwetsbaarheid had blootgelegd met betrekking tot het lanceren van militaire (spionage)satellieten. Na onderzoek bleek dat het gevaar van neerstortende raketten in Cuba met de huidige stand van de techniek goed te ondervangen is.

Op de Vandenberg Air Force Base zijn meerdere lanceercomplexen die tegenwoordig aan commerciële partijen verhuurd worden. De meeste lanceerinrichtingen hebben een "East" en een "West" platform die worden aangegeven met een toegevoegde E of een W. In de beginjaren van de ruimtevaart was het gebruikelijk om twee of meer lanceerplatforms per lanceersysteem te bouwen. Daarmee werd voorkomen dat na een raketexplosie (wat in die tijd vaak gebeurde) dat type raket niet langer gelanceerd zou kunnen worden door het gebrek aan een werkende lanceerplaats

• Space Launch Complex-1 werd gebruikt voor ballistische-raketten en is sinds 1966 buiten gebruik. Het ligt er vervallen bij.

• SLC-2W was in gebruik tot de laatste lancering van de Delta II in september 2018 van United Launch Alliance. Sindsdien wordt het klaargemaakt voor de Alpha en Beta[2]. Dat zijn licht en medium-lift geclassificeerde draagraketten die Firefly Aerospace in ontwikkeling heeft. De Alpha zal er eind 2019 zijn eerste vlucht maken. SLC-2E dat eerder ook voor Delta-raketten werd gebruikt werd in 1972 voor het laatst gebruikt. Northrop Grumman Innovation Systems had eind jaren 2010 de optie het complex voor de OmegA in te richten, maar koos uiteindelijk voor SLC-6.[3]

Een Atlas V lanceert vanaf SLC-3E

• Space Launch Complex 3E is in gebruik door ULA dat er de Atlas V lanceert. Ook eerdere varianten van de Atlas-raket, zoals de Atlas-Agena, Atlas-Centaur en de Atlas II werden er gelanceerd. In de toekomst zal de Vulcan als opvolger van de raketten Atlas V en Delta IV vanaf dit complex worden gelanceerd Anders dan op Cape Canaveral zal er geen overgangsperiode zijn waarbij de Atlas V en de Vulcan er beide kunnen worden gelanceerd.[4] SLC-3W is buiten gebruik. De laatste huurder was SpaceX dat er Falcon 1-en-Falcon 1e-raketten wilde lanceren. De Falcon 1 werd er wel statisch getest maar nooit gelanceerd omdat de Falcon 1e werd geannuleerd ten behoeve van de Falcon 9.

Een Falcon 9 op SLC-4E

Een Falcon 9-boostertrap landt op LZ-4

• De twee platforms van Space Launch Complex 4 werden in eerste instantie aangelegd voor Atlas-Agena-lanceringen met de namen PALC2-3 en PALC2-4. In 1965 werd PALC2-3 verbouwd om er Titan IIIB’s te lanceren en SLC-4W gedoopt. Later werden er nog Titan 23G's gelanceerd. In 1971 werd PALC2-4 verbouwd voor Titan IIID-lanceringen en SLC-4E gedoopt, daarna werden er Titan 34D en Titan IV-raketten gelanceerd. Het complex wordt tegenwoordig verhuurd aan SpaceX dat SLC-4E gebruikt voor het lanceren van Falcon 9 en Falcon Heavy raketten. SLC-4W is omgebouwd tot landingscomplex voor boostertrappen van diezelfde raketten. Eind 2017 kreeg SpaceX permissie van de FAA voor boosterlandingen op SLC-4W. SLC-4W werd hernoemd tot Landing Zone 4 (LZ-4). De eerste boosterlanding op LZ-4 was de Falcon 9-booster met serienummer B1048 die op 7 oktober 2018 (lokale tijd) het eerste deel van missie SAOCOM 1A uitvoerde.

In 1986 werd SpaceShuttle Enterprise op het vrijwel voltooide Lanceercomplex 6 geplaatst voor een mating test

• SLC-6 werd in de jaren 60 aangelegd voor de militaire bemande Titan IIIC-MOL vluchten. Het was bijna voltooid toen het MOL-programma werd stopgezet. Daarna werd het voor de spaceshuttle ingericht, maar ook daarvoor nooit gebruikt omdat de shuttlevluchten vanaf Vandenberg werden geannuleerd. De beoogde Titan- en Spaceshuttle-operaties weken af van die in Florida. Op SLC-6 zouden de rakettrappen op het platform tot een raket worden geïntegreerd terwijl dat in Florida in VAB en het I-T-L gebeurde waarna de raketten naar de lanceerplaatsen werden vervoerd. Begin jaren 90 kreeg Lockheed de opdracht het complex te verbouwen voor Titan IV/Centaur-lanceringen. Deze opdracht werd nog geen jaar later ingetrokken omdat er voor deze Titan IV-uitvoering weinig tot geen lanceringen vanaf Vandenberg zouden plaatsvinden. Eind jaren 1990 werden er vier Athena raketten gelanceerd. Dat waren lichte orbitale vastebrandstof-raketten van Lockheed Martin. Hiervoor was een adapter over een van de vuurgaten van het voormalige Spaceshuttle-platform geplaatst. Tegenwoordig worden hier door ULA de Delta IV en Delta IV Heavy gelanceerd. Een deel van de restanten van de Spaceshuttle-en-Titan-infrastructuur is aangepast voor de Delta IV. Zo is de mobiele servicetoren van de Delta IV dezelfde constructie die al voor de Titan was gebouwd en later voor de Shuttle was aangepast. Na uitfasering van de Delta IV in uiterlijk 2024 neemt Northrop Grumman dit lanceercomplex over ten behoeve van de OmegA. Het complex wordt echter al eerder aangepast zodat zowel de OmegA als de Delta IV Heavy (die er nog slechts twee maal wordt gelanceerd) gelanceerd kunnen worden.
• SLC-8 was in gebruik voor de Minotaur I en Minotaur IV van Northrop Grumann. Per 1 augustus 2019 werd het huurcontract dat tot en met 2020 liep op verzoek van de 31th Space Wing vervroegd beëindigd zodat de het 2nd Space Launch Squadron het kan verbouwen tot een lanceerplaats voor verschillende kleine lanceertuigen.[5]

• SLC-10 is sinds 1980 inactief en heeft sinds 1986 de beschermde monumentenstatus "National Landmark".

• SLC-576E is in gebruik voor de Minotaur-C van Northrop Grumman.

Bij de volkstelling in 2000 werd het aantal inwoners vastgesteld op 6151[6].

Volgens het United States Census Bureau beslaat de plaats een oppervlakte van 57,3 km², waarvan 57,1 km² land en 0,2 km² water.

De onderstaande figuur toont nabijgelegen plaatsen in een straal van 24 km rond Vandenberg AFB.

Vandenberg AFB

Lompoc (12 km)

Los Alamos (20 km)

Mission Hills (9 km)

Orcutt (15 km)

Santa Maria (23 km)

Vandenberg Village (6 km)

• Chloe Sutton (3 februari 1992), zwemster

• Raketlanceringen vanuit Vandenberg zijn vaak erg moeilijk te bezichtigen omdat het er meestal erg mistig is of de bewolking erg laag hangt. Het eerste deel van de lancering is voor het publiek niet te zien omdat een rij heuvels het zicht op de lanceerplaatsen ontneemt.

• Point Arguello

• (en) Statistieken, kaarten en andere informatie over Vandenberg-AFB op city-data.com

Zie de categorie Vandenberg Air Force Base van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Lanceerbasis voor ruimtevaart

China: Jiuquan Frans-Guyana: Centre Spatial Guyanais India: Satish Dhawan Space Centre Japan: Tanegashima · Uchinoura Kazachstan: Bajkonoer Nieuw-Zeeland: Rocket Lab LC-1 Rusland: Kosmodroom Plesetsk · Kapoestin Jar · Sea Launch · Kosmodroom Vostotsjny Verenigde Staten: Cape Canaveral AFS · Mid-Atlantic Regional Spaceport · Vandenberg Air Force Base · Kennedy Space Center · Mojave Air and Space Port · Pacific Spaceport Complex-Alaska · SpaceX South Texas