Firefly Aerospace

Firefly Space Systems werd opgericht in 2014. Het bedrijf werkte aan de ontwikkeling van de Alpha, een tweetrapsraket die vrachten tot 400 kilogram in de ruimte moest kunnen brengen. Bijzonder waren de raketmotoren die op methalox (vloeibare methaan en zuurstof) werkte en als eerste raketmotor ooit gebruik maakte van het circulaire aerospike-principe waarbij de uitstoot van de motor in een punt wordt gericht waardoor deze effectiever impuls zou geven op iedere hoogte in en buiten de atmosfeer. De ontwikkeling van deze motor was in een vergevorderd stadium toen Tom Markusic werd aangeklaagd door zijn oude werkgever Virgin Galactic. Hij had het ontwerp van deze motor gemaakt in de periode dat hij onder contract stond bij Virgin Galactic. Rond diezelfde periode eind 2016 trok een belangrijke Britse investeerder zich terug uit Firefly wegens de uitslag van het brexit-referendum. Een andere investeerder kreeg zijn twijfels over investeringen in de lanceermarkt nadat een raket van SpaceX explodeerde[3]. Daarop had het Firefly geen andere keuze dan al het personeel te ontslaan. Enkele maanden later, begin 2017 werd het faillissement aangevraagd en de boedel werd op 16 maart 2017 geveild.

Daarna vond Markusic een nieuwe investeerder in Max Polyakov die vrijwel de hele boedel opkocht en met wie hij een nieuwe visie voor het bedrijf opzette. Polyakov blijft in elk geval in het bedrijf investeren tot en met de tweede lancering.[4] In augustus 2017 maakte Firefly onder de nieuwe naam, Firefly Aerospace op Twitter bekend weer personeel aan te trekken.

Bij een presentatie op South by Southwest 2018 bleek dat er inmiddels een nieuw, krachtiger raketontwerp was. De Alpha 2.0 gebruikt geen aerospike-motor maar een viertal Reaver-1’s als hoofdmotoren van de eerste trap die RP-1 (raket kerosine) verbranden. Iedere Reaver-1-motor kan een stuwkracht van meer dan 177 kilonewton leveren. De tweede trap bevat één Lightning-1 - goed voor een stuwkracht van 66 kilonewton - als hoofdmotor die dezelfde brandstof gebruikt. Deze raket wordt in staat geacht tot 1000 kilogram aan vracht in een lage baan om de aarde te kunnen brengen. Een lancering zal zo’n 10 miljoen dollar kosten. Door zich op deze iets zwaardere klasse te richten concurreert Firefly niet meer direct met de “superlichte” satellietmarkt waarop Rocket Lab, Vector Space Systems en Virgin Orbit zich richten. Bij dit gewicht zijn de Pegasus XL en de Minotaur-C van Northrop Grumman de concurrerende Amerikaanse lanceersystemen. Dit zijn echter betrekkelijk dure raketten. In mei 2018 sprak de USAF zijn voorkeur uit om Lanceercomplex 2 West (SLC-2W) van Vandenberg Air Force Base na de laatste Delta II-lancering aan Firefly te verhuren[5]. Voor lanceringen in oostelijke richting wordt nog naar een lanceerplaats aan de Amerikaanse oostkust gezocht. Wanneer de Alpha gereed is wil Firefly een krachtiger raket genaamd Beta ontwikkelen. Markusic gaf op SXSW 2018 aan twee concepten daarvoor te hebben. Het ene concept zou betekenen dat er twee extra eerste trappen als side-boosters aan een Alpha vastgemaakt worden. Het “triple-core” principe is eerder gebruikt voor de Falcon Heavy en de Delta IV Heavy. Het andere concept behelst een vergrote eerste trap. In de zomer van 2018 leek te de keuze op het Triple-core-concept te zijn gevallen. De Beta zou maximaal 4000 kg in een lage baan om de aarde moeten brengen. Qua concurrentie springen de Antares van Northrop Grumman Innovation Systems, de Indiase GSLV mkIII en een aantal typen Chinese Lange Mars-raketten in het oog. Ook zouden medium vrachten waarvan er nu twee stuks samen op een veel zwaardere raket worden gelanceerd een eigen lancering kunnen krijgen waarbij de bouwers niet op het gereedkomen van andermans vracht hoeven te wachten.

In mei 2018 opende Firefly ook een Research & Development Center in Oekraïne waar zo’n 150 mensen zullen werken aan onderdelen voor de raketten.

Op 4 juni 2018 werden 6 Alpha lanceringen besteld door satelliet ontwikkelaar Surrey Satellite Technology Ltd. (SSTL)[6].

Op 30 juli 2018 werd de vorming van een adviesraad met daarin Jeff Bingham, Robert M. Lightfoot Jr. (voormalig interim NASA-administrator), George Nield (voormalig hoofd van FAA-afdeling Commercial Space Transportation), en William F. Readdy bekend gemaakt[7].

Vice president van Firefly Les Kovacs gaf in november 2018 aan de Alpha in december 2019 in bedrijf te willen hebben[8]. In december 2018 werd al met succes een statische test met een volledig geassembleerde tweede trap uitgevoerd[9].

Op 21 februari 2019 meldde Florida Today dat Firefly Lanceercomplex 20 van het Cape Canaveral Air Force Station in gebruik zal nemen en een rakettenfabriek op het nabijgelegen Exploration Park van het Kennedy Space Center zal bouwen.[10] Deze overeenkomst met Space Florida zou 240 banen naar “de Spacecoast” halen.

Ook onthulde Markusic zijn plannen voor de langere duur, de Gamma. De Gamma is een raketvliegtuig dat horizontaal opstijgt en landt. Het ruimtevliegtuig heeft twee circulaire aerospikemotoren en een conventionele motor en is geschikt om kleine satellieten te lanceren. Ook zou de Gamma zowel van onder een vliegtuig als vanaf een startbaan kunnen worden gelanceerd. De Gamma is herbruikbaar met een technisch totaal andere benadering dan de propulsieve boosterlandingen van SpaceX en Blue Origin en het gebruik van parachutes met mid-air-capture door ULA en Rocket Lab.

Op 9 juli 2019 kocht Firefly de rechten op het ontwerp van SpaceIL’s maanlander Beresjiet. Firefly zal een eigen uitvoering daarvan bouwen die de naam Genesis krijgt.[11][12]

Verder is Firefly begonnen met de ontwikkeling van hun Orbital Transfer Vehicle. Dat is een bus voor satellieten die elektrische voortstuwing, elektriciteit en communicatie levert.

Op 4 oktober 2019 wist Firefly voor het eerst vier Reaver-raketmotoren gelijktijdig te starten in een testopstelling. Dat is een mijlpaal voor de ontwikkeling van de Alpha-raket die vier Reavers als hoofdmotoren op de eerste trap heeft. Op 10 oktober 2019 was Firefly een van de acht lanceerbedrijven die door de USAF werden geselecteerd om onder het Orbital Services Program-4 lichte tot medium militaire vrachten te lanceren.[13]

Op 18 oktober 2019 maakten Aerojet Rocketdyne en Firefly een vergaande samenwerking bekend. Daarbij noemde Markusic specifiek dat de AR-1-raketmotor (origineel ontworpen als backup voor ULA’s Vulcan-raket) uitermate geschikt zou zijn voor de Beta-raket.[14] Met het waarschijnlijke gebruik van de krachtige AR1 motor lijkt het triple-core concept voor de Bèta te zijn losgelaten. Ook zal Aerojet Rocketdyne de powerheads van Firefly’s Reaver-motoren in hun 3D printers vervaardigen waardoor de motor een stuk lichter (de massa) worden.

Begin 2020 begon Firefly met het testen van de volledige eerste trap van de Alpha. Dat is een van de laatste grote mijlpalen die nodig is voordat de raket in zijn geheel getest kan worden. Tijdens eerste test op 22 januari ging er iets mis en brak er kort brand uit waarop de omgeving in een straal van 2,5 kilometer werd geëvacueerd. In de media werd in eerste instantie over een raketexplosie gesproken maar dat bleek niet waar te zijn. De raket en de testinstallatie bleven intact.[15] Wel moeten er reparaties worden uitgevoerd. Een van de motorcompartimenten bleek direct na het starten van de motoren in brand te zijn gevlogen waarop de motoren onmiddellijk uit werden gezet. Het vuur werd volautomatisch en snel geblust. Firefly was ondanks de teleurstellende uitkomst van de eerste test wel opgetogen over de veiligheidssystemen die perfect hadden gewerkt.