Tijgervink

De tijgervink is 9,5 tot 10,5 centimeter lang. In het broedseizoen is de bovenzijde van het mannetje donker roodbruin met een zwarte staart. De vleugels zijn donkerbruin, terwijl de rest van zijn lichaam helderrood is. Op de flanken, rug en vleugeldekveren bevinden zich witte stippen. Na het broedseizoen wordt hij meer vaalbruin. Het vrouwtje heeft overwegend grijs met geel en bruine tinten.[2]

Er zijn drie ondersoorten:[3]

• A. a. amandava (Pakistan, India, Nepal en Bangladesh)
• A. a. flavidiventris (Myanmar, Zuid-China, Noordwest- en Midden-Thailand en de Kleine Soenda-eilanden)
• A. a. punicea (Zuidoost-Thailand, Cambodja, Zuid-Vietnam, Java en Bali)

Het leefgebied bestaat uit vlak terrein met een weelderige vegetatie van bijvoorbeeld hoog gras of riet, maar ook in dicht begroeide akkers. Vaak in de buurt van water.

Ontsnapte kooivogels hebben verwilderde populaties gevormd in: Italië, Portugal, Spanje, Bahrain, Egypte, Iran, Brunei, Maleisië, Réunion, Dominikaanse Republiek, Guadeloupe, Mexico (land), Puerto Rico, Verenigde Staten, Fiji, Vanuatu en Japan.

De tijgervink heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar is plaatselijk in geschikt habitat algemeen en soms zeer algemeen. Om deze redenen staat de tijgervink als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

Deze kleine sterke vogel kan in Nederland gehouden worden in een buitenvolière maar wel met extra fijnmazig gaas tegen ontsnappen en moet 's winters in een binnenruimte kunnen verblijven. Zijn voedsel bestaat uit een witte en gele gierst (millet) en kanariezaad. Daarnaast moet vers drinkwater, grit en maagkiezel altijd ter beschikking staan. Bij een goede voeding en verzorging zal de tijgervink in de volière makkelijk tot broeden overgaan.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Amandava amandava op Wikimedia Commons.