Sacramentstoren

In de beschrijving van de kerkornamentiek in de periode van de, vooral late, gotiek wordt vaak de term 'sacramentshuis(je)' gebezigd. Tot aan het Concilie van Trente, dat een verandering in de presentatie van het Allerheiligste voorschreef, werd de gewijde hostie in een rijk gedecoreerde, uiteindelijk op een gotische torenspits lijkende houder aan de, wanneer men naar het altaar kijkt, linkerkant (vaak de noordkant) van het (hoog)altaar geplaatst. Gotische kerken, waar nog een monumentaal sacramentshuis(je) aanwezig is, zijn in Duitsland talrijk.

Een dergelijk architectonisch ornament dient om geconsacreerde hosties te herbergen, en de aanwezigheid ervan te benadrukken. Meestal is de toren een zuil die in het koor is gebouwd, in de vorm van een torenmonstrans versierd met beeldjes en snijwerk. In het hart werd hiervoor een sacrarium voorzien. Veel sacramentstorens zijn ontworpen door vooraanstaande kunstenaars, zoals bijvoorbeeld de 18 meter hoge sacramentstoren van Cornelis Floris de Vriendt in Zoutleeuw. Tijdens de beeldenstorm werden veel torens in de Nederlanden verwoest, waardoor ze tegenwoordig vrij zeldzaam zijn. Alle sacramentstorens in Vlaanderen zijn nationaal beschermd erfgoed, vanwege hun hoge kunsthistorische waarde en zeldzaamheid. Ze zijn over het algemeen grondig bestudeerd en gedocumenteerd.