Jill Hetherington

Hetherington debuteerde in 1983 op het ITF-toernooi van Lakewood (VS). Zij stond in 1987 voor het eerst in een finale, op het ITF-toernooi van Bethesda (VS) – hier veroverde zij haar enige ITF-enkelspel­titel, door de Amerikaanse Carol Christian te verslaan.

In 1983 speelde Hetherington voor het eerst op een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Toronto. Zij bereikte er de tweede ronde. Zij stond in 1988 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Wellington – hier veroverde zij haar enige WTA-enkelspeltitel, door de Amerikaanse Katrina Adams te verslaan. Later dat jaar nam zij deel aan de Olympische Spelen in Seoel – zij bereikte er de tweede ronde.

Haar beste resultaat op de grandslamtoernooien is het bereiken van de derde ronde, op het US Open 1988. Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de 64e plaats, die zij bereikte in februari 1988.

Hetherington behaalde in het dubbelspel betere resultaten dan in het enkelspel. Zij debuteerde in 1983 op het ITF-toernooi van Flemington (VS), samen met de Chileense Germaine Ohaco. Zij stond twee weken later voor het eerst in een finale, op het ITF-toernooi van Erie (VS), weer samen met Germaine Ohaco – hier veroverde zij haar eerste titel, door het Amerikaanse duo Lisa Kearney en Debbie Robb te verslaan. In totaal won zij zeven ITF-titels, de laatste in 1996 in Indian Wells (VS).

In 1983 speelde Hetherington voor het eerst op een WTA-hoofdtoernooi, op het toernooi van Toronto, samen met landgenote Hélène Pelletier. Zij bereikten er de tweede ronde. Zij stond in 1984 voor het eerst in een WTA-finale, op het toernooi van Rio de Janeiro, weer samen met Hélène Pelletier – hier veroverde zij haar eerste titel, door het Amerikaanse koppel Penny Barg en Kylie Copeland te verslaan. In 1988 nam zij deel aan de Olympische Spelen in Seoel, samen met Carling Bassett-Seguso – zij kwamen er tot de kwartfinale. Later dat jaar bereikte Hetherington een grandslamfinale, op het US Open, en in 1989 nogmaals op het Australian Open, beide keren met de Amerikaanse Patty Fendick aan haar zijde. In totaal won zij veertien WTA-titels, de laatste in 1995 in Pattaya, samen met de Australische Kristine Radford. In 1996 nam zij nogmaals deel aan de Olympische Spelen in Atlanta, samen met Patricia Hy-Boulais – zij bereikten er de kwartfinale. Tijdens haar afscheidstoernooi, het US Open 1997, versloeg zij (samen met Kathy Rinaldi-Stunkel) de gezusters Williams.[3]

Haar hoogste notering op de WTA-ranglijst is de zesde plaats, die zij bereikte in maart 1989.

Hetherington deed op alle grandslamtoernooien ook aan het gemengd dubbelspel mee. Haar beste resultaat is het bereiken van de finale, op Roland Garros 1995 met Zuid-Afrikaan John-Laffnie de Jager aan haar zijde.

In de periode 1983–1995 maakte Hetherington deel uit van het Canadese Fed Cup-team – zij behaalde daar een winst/verlies-balans van 16–20. In 1988 bereikte het team de halve finale van de Wereldgroep I, na winst op Korea, Finland en Zweden – in de halve finale waren zij niet opgewassen tegen het team van Tsjecho-Slowakije.

Hetherington trad in het huwelijk met Rich Hultquist, heeft twee kinderen, en woont in Renton in de Amerikaanse staat Washington. Tot mei 2014 was zij, onder de naam Jill Hultquist, hoofd-coach van het vrouwentennis op de Universiteit van Washington.[4]