Resolutie 1053 Veiligheidsraad Verenigde Naties

Op 18 maart 1996 hadden de landen van het Grote Merengebied de Verklaring van Tunis aangenomen. Ondanks het wapenembargo werden naar vermeend nog steeds wapens verkocht aan voormalige Rwandese overheidstroepen. Een onderzoekscommissie had haar onderzoek hiernaar afgerond. Sommige landen hadden hier goed aan meegewerkt, andere niet. De commissie had onder meer geconcludeerd dat Rwandezen militaire opleiding kregen om destabiliserende invallen te doen in Rwanda. Ook was er sterk bewijs dat wapenleveringen hadden plaatsgevonden. Vooral die in de Seychellen in juni 1994 en twee leveringen in Goma vielen daarbij op. Ook zouden nog steeds vliegtuigen met wapens landen in Goma en Bukavu en halen de Rwandezen nog steeds geld op voor de gewapende strijd tegen Rwanda. Die huidige schendingen van het wapenembargo waren echter nog niet grondig onderzocht. Ten slotte moesten ook haat- en angstdragende radio-uitzendingen in de regio beëindigd worden.

Het verbod op wapenleveringen aan Rwandese niet-regeringstroepen moest effectief worden ingevoerd. De landen in het Grote Merengebied werden gevraagd te zorgen dat hun grondgebied niet voor die leveringen of voor invallen in Rwanda werd gebruikt. De secretaris-generaal werd gevraagd de buurlanden van Rwanda, en Zaïre in het bijzonder, te consulteren over maatregelen waaronder eventueel VN-waarnemers op de vliegvelden. Landen van wie inwoners beschuldigd waren betrokken te zijn werden gevraagd dit nader te onderzoeken en de commissie alle mogelijke informatie ter beschikking te stellen. De secretaris-generaal werd gevraagd tegen 1 oktober te rapporteren over de uitvoering van deze resolutie.