Pierre Seel

Op 3 mei 1941 werd Seel gearresteerd. Hij werd gemarteld en verkracht met een eind hout.[1] (Dit bleek een doormidden gebroken liniaal te zijn, waarop de jongens moesten gaan knielen.)[2] Op 13 mei 1941 werd hij op transport gesteld naar het kamp in Schirmeck-Vorbrück, zo'n 30 km ten westen van Straatsburg. Zijn gevangenis-uniform werd gemarkeerd met een blauwe band (dat stond voor katholieke en "asociale" gevangenen), wat eigenlijk beter was dan de beruchte roze driehoek die niet in Schirmeck gebruikt werd. Seel zei hierover: "Er was geen solidariteit voor de homoseksuele gevangenen; ze behoorden tot de laagste klasse. Andere gevangenen, zelfs onderling, gebruikte de homo's als doelwit."

Op 6 november 1941, na maanden van verhongering, slechte verzorging en gedwongen arbeid, werd Seel zonder enige uitleg vrijgelaten en werd hij een Duits staatsburger. Ten aanzien van de commandant van het kamp, Karl Buck, moest hij zweren zijn ervaringen geheim te houden en ook moest hij dagelijks verslag uitbrengen aan de Gestapo.

Tussen 21 maart en 26 september 1942 werd Seel gedwongen zich aan te melden bij de RAD (Rijksarbeidsdienst) en zo wat militaire training te krijgen. Hij werd eerst naar Wenen uitgezonden als adjudant van een Duitse officier. Daarna ging hij naar een militair vliegveld in Gütersloh, vlak bij de Duits-Nederlandse grens.

Op 15 oktober 1942, werd hij gedwongen dienst te nemen in de Wehrmacht en werd een "malgré-nous" (letterlijk ondanks ons); jongemannen die in de Elzas of in Lotharingen waren geboren, moesten tegen hun wil het Duitse leger in waar ze tegen de vijand en de aanhangers moesten vechten. Zonder zich echt te kunnen herinneren waar en wanneer hij ergens heen ging, trok hij de volgende drie jaren kriskras door Europa. Ook werd hij uitgezonden naar Joegoslavië. Terwijl hij tegen de lokale verzetsbeweging vocht, brandde hij en zijn medesoldaten afgelegen dorpen plat die door vrouwen en kinderen werden bewoond. Op een dag stond hij oog in oog met een partizaan die Seels kaak brak, waardoor hij al zijn tanden verloor. Seel herstelde niet van de gevolgen en werd gewond naar Berlijn gestuurd, waar hij een administratieve baan bekleedde.

In het voorjaar van 1943 werd Seel tot zijn verbijstering naar een Lebensbornhuis in Pommeren gezonden. Seel bleef daar een paar dagen.

In de zomer van 1943 sloot Seel zich vrijwillig aan bij de Reichsbank (Rijksbank), waar hij teller werd op de treinen voor soldaten die op weg waren naar Belgrado en Saloniki. Dit eindigde met de aanslag op Hitlers leven, waardoor de autoriteit extra verscherpt werd. Seel hielp de Berlijnse bevolking die 40 dagen en nachten ondergronds zaten vanwege een aanval van de geallieerden.

Terwijl dingen zich begonnen te ontrafelen voor het Rijk, werd Seel naar Smolensk gestuurd, aan het Russische front. Seel had van zijn officier toestemming gekregen om diens paard te lenen, omdat hij, samen met een Elzasser, werd uitgezonden naar een gevaarlijk en blootliggend gebied. De vijand bleef maar op hen schieten en al snel werd zijn compagnon gedood. Hij verbleef daar drie dagen, was bijna krankzinnig en waande zichzelf vergeten.

Toen de afgang bij de Duitsers de overhand nam, stelde zijn bevelvoerend officier Seel voor om gezamenlijk te deserteren. Kort daarop werd de officier gedood en besloot de alleen achtergebleven Seel zich over te geven aan de Russische troepen en volgde hen naar het westen. Ergens in Polen werd hij gearresteerd en bedreigd te zullen worden doodgeschoten, als vergelding van de moord op een officier. Hij redde zijn leven door naar voren te stappen en ten aanzien van het vuurpeloton De Internationale te zingen.

In Polen verliet Seel het Russische leger en sloot zich aan bij een groep overlevenden van het concentratiekamp die teruggebracht werden naar Frankrijk. Het Rode Kruis nam het al snel over en regelde een konvooi van treinen. Deze ging helaas niet naar het westen maar naar het zuiden, richting Odessa en de Zwarte Zee, onder erbarmelijke omstandigheden. Op 8 mei 1945 was Seel nog steeds in Polen waar de wapenstilstand was afgekondigd. In Odessa, waar hij de verantwoording had over een vluchtelingenkamp, kreeg hij malaria. Daar kreeg hij ook het advies om zijn naam te veranderen in 'Celle' en te zeggen dat hij uit Belfort kwam en niet uit Elzas.

Na lang wachten op een boot die hem vanuit Odessa naar Frankrijk zou brengen, arriveerde "Pierre Celle" eindelijk per trein in Parijs; deze ging echter via Roemenië, Duitsland, Nederland en België. Seel vond een administratieve baan, waar hij lange lijsten moest afvinken van vluchtelingen die huiswaarts keerden.

In Mulhouse aangekomen, besefte Seel dat hij zou moeten liegen omtrent zijn waargebeurde verhaal en, zoals zovelen, te liegen waarom hij was gedeporteerd.

"Ik was al bezig mijn geheugen te censureren en ik werd me bewust dat, ondanks mijn verwachtingen en wat ik mij had ingebeeld over de langverwachte vreugde van terugkeer, de ware Vrijheid voor andere mensen was."[3]

Na het einde van de oorlog, werd het Franse strafwetboek gewijzigd, om principieel van de antisemitische wet af te komen. Het artikel dat homoseksuelen volwassenen geen relatie mogen hebben met minderjarigen werd pas in 1982 gewijzigd. De homofobische sfeer van de jaren tussen 1940 en 1960 betekende voor de terugkerende slachtoffers dat de mogelijkheid om hun verhaal te vertellen werd gedwarsboomd door de angst van verdere stigmatisatie. In zijn boek beschrijft Seel een toename van homofobische aanvallen in Mulhouse na de oorlog. Zelfs binnen zijn eigen familie voelde Seel een negatieve reactie betreffende zijn homoseksualiteit. Ook zijn eigen verwanten weigerde het ter sprake te brengen, terwijl andere leden van de familie er vernederende grappen over maakten. Zijn peetoom onterfde hem.

Nadat Seel nog maar net als inkoopmanager begonnen was bij een kledingpakhuis, zette hij een genootschap op om de behoeftige families uit de buurt aan voedsel en kleding te helpen. Ook nam hij de zorg voor zijn al op leeftijd zijnde moeder op zich, met wie hij een nauwe band kreeg en met wie hij als enige verwante over zijn ervaringen van de afgelopen dertig jaar kon praten. De vier jaren die daarop volgde waren, zoals hij dat zelf zei, de jaren van schaamte; Seel leidde een leven van "pijnloos verdriet", waarin hij langzaam tot het besluit kwam dat hij afstand moest nemen van zijn homoseksualiteit. Hij trad in de voetsporen van zijn ouders en op 21 augustus 1950 bezocht hij een relatiebemiddelingsbureau; het burgerlijk huwelijk met de dochter van een Spaanse dissident voltrok zich (het kerkelijk huwelijk werd op 30 september 1950 voltrokken in Saint-Ouen). Hij besloot zijn vrouw niets over zijn homoseksualiteit te vertellen.

Hun eerstgeboren kind werd doodgeboren, maar uiteindelijk kregen ze twee zoons (1952 en 1954) en een dochter (1957). In 1952, voor de geboorte van hun tweede kind, verhuisden ze naar Parijs, naar de Chevreuse-vallei, waar Seel een kledingzaak opende die weinig succesvol was. Hij vond al snel werk in een groter kledingbedrijf in Parijs. De familie raakte betrokken bij de lokale katholieke gemeenschap. Seel vond het moeilijk om een band met zijn kinderen op te bouwen; hij was terughoudend toen zijn dochter werd geboren, terwijl hij niet wist hoe hij zijn liefde moest tonen ten opzichte van zijn twee jongens zonder dat het een allegaartje werd.

De jaren zestig bracht de familie een kleine onstabiliteit toen ze naar Blois, Orléans, Compiègne, Rouen, en weer terug naar Compiègne, verhuisde, zodat Seel zijn carrière kon navolgen. Maar dat bracht meer spanningen in zijn huwelijk. In 1968 zat Seel vier dagen vast in het bestormde Sorbonne (zie hiervoor mei 1968), toen hij daar als observator naartoe werd gestuurd door de lokale oudervereniging. Hij reisde verder af naar Toulouse om het nieuwe appartement te bezichtigen dat hen werd aangeboden door de administratieve baan die zijn vrouw had. Daar werd hij gearresteerd op verdenking van het aanmoedigen van jonge demonstranten. De familie settelde zich uiteindelijk in Toulouse.

In de tien jaar die volgde, groeide Seel en zijn vrouw steeds meer uit elkaar en werd hij gekweld door tekortkomende gevoelens, schaamte, en verwardheid over zijn seksualiteit. Toen het stel in 1978 scheidde, zat hij al onder de kalmerende middelen. Hij begon te drinken en hield er rekening mee dakloos te raken; hij heeft zelfs drie keer op straat geslapen om zichzelf te testen. Toen een van zijn zoons begon te dreigen dat hij hem nooit meer wilde zien als hij zou blijven drinken, bezocht hij een counselinggroep. In 1979, hij werkte toen voor een verzekeringsbedrijf en probeerde zich nog steeds met zijn van hem vervreemde vrouw te verzoenen, bezocht hij een debat bij een plaatselijke boekwinkel voor de lancering van de Franse editie van Heinz Hegers boek De Mannen met de Roze Driehoeken (wat Martin Sherman inspireerde om het toneelstuk Bent (1979) te schrijven). Na afloop had Seel een gesprek met de sprekers en zouden ze elkaar de volgende dag ontmoeten.

Hij bezocht de plaatselijke afdeling van David et Jonathan, een gezelschap voor katholieke homo's en lesbiennes. Op 9 april 1989 keerde hij voor het eerst terug naar de kampen van Schirmeck en Struthof.

De laatste twaalf jaar van zijn leven deelde hij met zijn partner Eric Feliu met wie hij honden fokte, hetgeen hem hielp om van zijn angst voor honden af te komen. Die angst was ontstaan toen Jo, Seels eerste liefde in Schirmeck, voor de ogen van alle gevangenen door Duitse herders levend werd verscheurd.

In 2005 overleed Seel op 82-jarige leeftijd te Toulouse aan de gevolgen van kanker. Hij werd begraven in Bram in het departement Aude.