Giovanni Pico della Mirandola

Giovanni Pico della Mirandola (Mirandola, 24 februari 1463 - Florence, 17 november 1494) was een Italiaans humanist. Hij was leerling en collega van onder anderen Marsilio Ficino en Angelo Poliziano. Zijn belangrijkste werk was Oratie over de waardigheid van de mens.[1]

Esoterie
Westerse esoterie
Esoterie in de klassieke oudheid
Esoterische vakgebieden Alchemie Magie Astrologie Waarzeggerij Geomantiek Handlijnkunde Numerologie Tarot
Esoterische stromingen Antroposofie Christelijke theosofie Gnosis Golden Dawn Hermetisme Iatrosofie Mysticisme Neoplatonisme Neopythagorisme New age Pythagorisme Rosicrucian Fellowship Rozenkruisers Theosofie Vrijmetselarij
Esoterische teksten De alchemische bruiloft van Christiaan Rozenkruis Chaldeïsche orakelen Ephesia grammata Griekse magische papyri Grimoire Hermetica Merseburger toverspreuken Monas Hieroglyphica Nag Hammadigeschriften Orfica Picatrix Sibillijnse orakelen Theologie van de rekenkunde Theologia Platonica Turba philosophorum
Esoterici en onderzoekers Antoine Faivre Cecco d'Ascoli Giovanni Pico della Mirandola Giulio Camillo Hermes Trismegistus John Dee Marsilio Ficino Nicholas Goodrick-Clarke Plotinus Pythagoras Gilles Quispel Wouter Hanegraaff
Portaal   Esoterie

Portret van Pico della Mirandola, Peter Paul Rubens, schilderij, Museum Plantin-Moretus

Giovanni Pico della Mirandola, verbeeld door een onbekende kunstenaar

Het meest bekend is Giovanni Pico della Mirandola geworden met zijn geschrift over de eenheid van de waarheid en van het menselijke weten, dat vanwege het prachtige eerste gedeelte gewoonlijk de enigszins misleidende titel Over de waardigheid van de mens draagt.

Pico interesseert zich al als jongen voor theologie en filosofie. Hij studeert een tijd wijsbegeerte aan de Universiteit te Ferrara. Later gaat Pico naar Padua om bij de Joodse geleerde Elia del Medigo zijn studie filosofie voort te zetten. In deze tijd wijdt Pico zich aan poëzie en maakt hij kennis met de humanistische kringen van Padua.

Hij leert onder anderen Marsilio Ficino, Girolamo Savonarola en Ermalao Barbaro kennen. Met deze laatste voert Pico een beroemd geworden briefwisseling over wat er in de literatuur voorrang heeft: de waarheid der dingen zonder elegante en retorische verwoording of eerder juist de esthetische verzorgde zegging. Barbaro kiest voor dit laatste, Pico voor het eerste. Pico is bovenal geïnteresseerd in de wijsgerige, wetenschappelijke inhoud.