Occitanie

De regio is op 1 januari 2016 ontstaan door de verplichte samenvoeging van de regio's Languedoc-Roussillon en Midi-Pyrénées. Op 6 en 13 december 2015 waren er de eerste verkiezingen voor de 158 leden van de eerste Regionale Raad van Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrénées.

In de 14e eeuw komt de naam Respublica Occitania ook voor het eerst in documenten voor en beschreef de Languedoc.[2] Na acties van Occitanisten werd in juni 2016 de naam Occitanie door de Regionale Raad gekozen als naam voor de nieuw gecreëerde regio.[3] Deze keuze werd op 28 september 2016 bevestigd in een decreet van de Raad van State; het decreet verkreeg rechtskracht op 30 september 2016.[4]

Volgens het staatsnationalistisch model van Frankrijk, zijn de regio's van Frankrijk officieel ééntalig. Met uitzondering van Fransen die afkomstig zijn uit andere delen van het land, spreekt een deel van de inwoners in de praktijk echter ook het Occitaans of het Catalaans.

Tot 1539 was het Occitaans de juridische en bestuurlijke taal in de regio, totdat koning Frans I via het Edict van Villers-Cotterêts het Frans als verplichte taal voor alle officiële documenten oplegde. Toch bleef het Occitaans tot de revolutie van 1789 de belangrijkste gesproken taal in Zuid-Frankrijk. Door een centraliserende en autoritaire politiek vanuit Parijs is het Occitaans door de verfransing sindsdien een bedreigde minderheidstaal geworden. Sinds enkele decennia maakt de Occitaanse cultuur een bescheiden opleving door, en verschijnen er hier en daar tweetalige plaatsnaamborden. Met l'Estivada vindt er jaarlijks een populair festival plaats in Rodez. In de hoofdplaats Toulouse worden sinds 2009 de haltes in de metro zowel in het Frans als het Occitaans omgeroepen.[5]

Binnen de regio Occitanië wordt eveneens Catalaans gesproken in Roussillon, de streek rond Perpignan, dat historisch gezien een deel van Catalonië is. Dit gebied wordt ook wel als Noord-Catalonië aangeduid, als deel van de Catalaanse landen en het Catalaans Eurodistrict.[6]