Mini (automerk)

Ontwerper Sir Alec Issigonis tussen twee Mini's

Eind jaren vijftig had Leonard Lord, president directeur van British Motor Corporation (BMC) de visie dat de markt behoefte had aan een nieuw soort auto, klein van buiten en groot van binnen.

In 1957 werd Alec Issigonis, die eerder faam vergaarde met de Morris Minor, aangesteld om een prototype te ontwikkelen van een auto voor vier personen, met een bestaande motor van BMC, die kleiner was dan de toen gangbare auto’s uit de BMC-bedrijven.

In juli 1958 nodigde Alec Issigonis zijn opdrachtgever uit om een proefrit te maken in een van de twee prototypes. Leonard Lord werd verrast door de combinatie van snelheid en weggedrag en gaf direct het groene licht voor voortzetting van het project.

De volgende stap was het opleveren van een productieversie; hiervoor kreeg men 12 maanden. Austin en Morris, de merken die in 1952 samen BMC hadden opgericht, brachten ieder onder eigen naam in augustus 1959 een model op de markt: de Austin Seven en de Morris Mini Minor. Productiefaciliteiten werden opgezet in Longbridge (Austin-fabriek) en Cowley (Morris-fabriek), waar in juni 1959 ongeveer 100 auto’s per week van de band rolden.

Naast het tweedeurs basismodel verscheen de Mini als estate/bestelauto en pick-up met langere wielbasis.

Drie jaar later kwamen er ook verlengde Riley- en Wolseley-versies.[1] De Wolseley Hornet en Riley Elf waren tweedeurs sedans met langere achterkant, gewijzigde voorkant en hogere grille.

De vanaf 1964 geproduceerde Mini Moke was oorspronkelijk ontworpen als legervoertuig maar werd niet als zodanig in gebruik genomen door gebrek aan bodemvrijheid, laad- en motorvermogen. Hij evolueerde vervolgens tot een cult-auto en werd tot 1993 geproduceerd.

• 
  Riley Elf (1961)
• 
  Wolseley Hornet (1968)
• 
  Morris Mini Traveller (1965)
• 
  Mini Pick-up (1964)
• 
  Austin Mini Moke (1967)

Timo Mäkinen met Mini Cooper S tijdens de 1000 Lakes Rally in 1965

Een belangrijke naam in de geschiedenis van de Mini is die van John Cooper. Hij had veel ervaring met het opvoeren van de motor die in de Mini gebruikt werd doordat hij dezelfde krachtbron gebruikte in zijn racewagens. Door het toepassen van een dergelijke opgevoerde motor in de Mini was de Mini Cooper geboren. De Austin Mini Cooper en de Morris Mini Cooper verschenen in 1961.

Mini Coopers behaalden diverse sportieve successen. Zo wonnen Mini Coopers in 1964, 1965 en 1967 de legendarische Rally van Monte Carlo.

In 1970 presenteerde het nieuw ontstane British Leyland Mini als merk. Er kwam een nieuwe versie met verlengd front en grotere motor onder de naam Mini Clubman en de 1275 GT als opvolger van de Cooper. In Italië werd de Mini door Innocenti gebouwd en de daar gefabriceerde Innocenti Mini Cooper was vanaf 1973 korte tijd ook in Nederland leverbaar. Innocenti bouwde een geheel eigen versie met carrosserie van Bertone, die vanaf 1979 ook door BL in Nederland werd aangeboden als Mini 90 of Mini 120, maar zonder veel succes.[1]

• 
  Mini Clubman (1971)
• 
  Mini Clubman Estate (1983)
• 
  Innocenti Mini Cooper 1300

De Mini was eind jaren zeventig ouderwets geworden en werd in 1980 opgevolgd door de Austin Mini Metro. De Metro was in Nederland geen groot succes en werd nog een tijd als Rover 100 verkocht. De levering van de oorspronkelijke oude Mini stopte in Nederland halverwege de jaren 1990. Dat leverde zoveel commentaar op dat de auto toch weer beschikbaar kwam, nu voor een prijs van tussen de 25 en 30 duizend Nederlandse gulden. Het was daarmee een echte liefhebbersauto geworden.[1]

• 
  Mini City E (1985)
• 
  Mini Cooper 1.3 (1990)
• 
  Mini Cooper Sport 1.3 (2001)

Eind 1997 werd de nieuwe MINI als opvolger getoond. De originele Mini bleef in productie tot oktober 2000.