Metro van New York

De geschiedenis van de metro gaat terug tot het einde van de 19e eeuw, toen de eerste stadsspoorlijn op een viaduct (een zogenaamde 'elevated') werd geopend. Meer bovengrondse metro's volgden in de decennia daarop en liepen via Second, Third, Sixth en Ninth Avenue. Geen van deze bovengrondse lijnen bestaat vandaag de dag nog op Manhattan; de Third Avenue Elevated sloot in 1953. De eerste ondergrondse lijn werd geopend in 1904.

Lange tijd werd de metro geëxploiteerd door drie bedrijven: de Interborough Rapid Transit Company (IRT), de Brooklyn-Manhattan Transit Corporation (BMT, daarvoor BRT geheten) en het Independent Subway System (IND). In 1940 werden de drie bedrijven samengevoegd tot de TA (Transportation Authority), de tegenwoordige MTA.

De 'slagaders' van het netwerk zijn de noord-zuidtunnels door Manhattan. Deze tunnels liggen elk onder een van de 'avenues'. Door de tunnels loopt meestal een aantal verschillende lijnen, die zich in de andere stadsdelen (zoals Brooklyn) opsplitsen in verschillende richtingen.

Op het hoofdtraject wordt meestal zowel een stop- als een sneldienst aangeboden, een uniek kenmerk van de metro in New York. Om deze reden zijn de tunnels in Manhattan meestal viersporig uitgevoerd. De lijnen van de voormalige BMT en IND worden met letters aangeduid (A, B, C, D, E, F, G, J, L, M, N, Q, R, W en Z); die van de voormalige IRT met nummers (1, 2, 3, 4, 5, 6 en 7). Daarnaast is er een aantal shuttlediensten die alle met de letter S worden aangeduid. De diensten die samen één bundel door Manhattan vormen krijgen elk gezamenlijk een kleur; zo kent de bundel onder Broadway/7th Avenue (lijnen 1, 2 en 3) de kleur rood.

De metro rijdt 24 uur per dag. 's Nachts is de dienst wel sterk uitgedund, waarbij de meestal korte 'local'-diensten vervallen en de langere 'express'-diensten om die reden op alle stations stoppen.

In tegenstelling tot de metro in bijvoorbeeld Londen of Moskou, liggen de tunnels in New York niet diep onder de grond. In plaats van lange roltrappen of liften zijn één of twee korte trappen meestal voldoende om het perron te bereiken. Vanwege de ouderdom van de metro voldoen de stations in omvang, kwaliteit en uitstraling vaak niet aan de eisen die vandaag aan dergelijke netwerken gesteld worden. In de buitenwijken loopt de metro vaak boven de grond, in veel gevallen op een typisch Amerikaans 'elevated'-viaduct van gietijzer boven de straat.

Ingang naar het station Broad Street

De New York City Subway heeft 472 stations.[1] Hierbij worden sommige stationcomplexen met perrons op meerdere lijnen dubbel geteld. Het aantal unieke stations bedraagt 424. De meeste stations in Manhattan liggen ondergronds, in de buitenwijken ook bovengronds. De stationsnamen refereren vaak naar de dwarsstraat op de verkeersweg gevolgd door het metrolijntraject waaraan het station is gelegen. Zo zijn er wel heel wat stations met dezelfde (straat)naam. Het onderscheid wordt hier dan gemaakt door de naam van het metrolijntraject toe te voegen.

De stations zijn vanaf het begin voorzien van sierlijke keramische tegels of architectonische elementen waarmee men een bepaalde stijl wilde bereiken. Het gebruik van het tegelwerk wordt tot op de dag van vandaag toegepast. Ook bestaat er het Arts for Transit programma waarbij kunstenaars hun werk permanent of tijdelijk tentoon kunnen stellen in de stations.

Sinds 1987 heeft de MTA het Music Under New York waarbij muzikanten in een wedstrijd een plaats kunnen winnen om te mogen spelen in een metrostation. Zonder toestemming is het verder verboden om muziek te maken of op een andere manier geld te verdienen in de metro.

• Officiële website
• NYCSubway.org
• onNYTurf.com, een kaart van het metronetwerk op Google Maps-kaarten, met uitgebreide lijn- en stationsinfo