Metro van Baltimore

Net als in vele van de grote steden in de VS reden de eerste trams in Baltimore al voor het jaar 1900. Deze streetcars werden eerst nog voortgetrokken door paarden, later voortbewogen door een kabel en weer later gevoed door elektriciteit. Na de Tweede Wereldoorlog werden de tramlijnen stuk voor stuk opgedoekt en bussen namen de vervoersdiensten over. In de jaren zestig werden voor het eerst plannen gemaakt voor een metro. In vergelijking met een tram heeft een metro een hogere snelheid, meer capaciteit en meer snelheid. Daarnaast neemt hij minder tot geen plaats in. In 1968 verscheen er een studierapport met een voorstel voor een netwerk met zes lijnen, die uitwaaieren vanuit één centraal metrostation. Dit plan sterk leek op de ontwerpen die tegelijkertijd gemaakt werden voor de metro van Washington. Zowel vanwege financiële beperkingen, als door lokale oppositie - de gedachte heerste dat een metro criminelen naar de voorsteden zou kunnen vervoeren - is maar een klein deel van dit oorspronkelijke plan uitgevoerd.[2]

In 1972 werd ietwat verkleind plan goedgekeurd van 45 kilometer lengte en vier jaar later werd begonnen met bouwen. Het eerste deel van de lijn (Charles Center - Reisterstown) kwam gereed in 1983. In 1987 werd de lijn verlengd naar het noordelijke eindpunt, Owing Mills en in 1995 werd het laatste stukje in het centrum van Baltimore toegevoegd.[4]

De ondergrondse stations liggen 16 tot 34 meter onder straatniveau. Zij werden gebouwd met de openbouwputmethode, in tegenstelling tot de stukken tussen de stations, dit zijn geboorde tunnels. De perronlengte bedraagt 137 meter, voldoende voor treinen met zes wagens. Enkele van de bovengrondse stations, die verder van het centrum afliggen kennen grote parkeerplaatsen en fungeren als parkeer en reisvoorzieningen. De voeding van de metro geschiedt via een derde rail, die 700 Volt gelijkstroom afgeeft.[2][4]

Het rollend materieel werd door de Budd Company gebouwd en de wagens zijn hetzelfde als die van de metro van Miami, waarvoor de opdracht tegelijkertijd werd gegeven. Een metrotrein bestaat uit twee, vier of zes rijtuigen, omdat deze per paar aan elkaar vast zitten. De rijtuigen zijn ieder 22,9 meter lang, 3,05 meter breed en 3,35 meter hoog, bij een gewicht van 35 ton. De gemiddelde snelheid inclusief stops bedraagt ongeveer 48 km/u. De MTA bezit zo'n 100 treinen, waarvan ongeveer de helft in de spits worden gebruikt.

• 
  Station Old Court
• 
  Entree van Lexington Market
• 
  Het westelijke eindstation, dat zich vlak bij het Johns Hopkins Hospital bevindt
• 
  Een metrotrein nadert het station Reisterstown
• 
  Het verhoogde station West Coldspring

• Lijst van metrosteden

• (en) Officiële website van Maryland Transit Administration

Zie de categorie Baltimore Metro van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.