Metro van Chicago
De metro van Chicago is het op twee na drukste metrosysteem van de Verenigde Staten (na New York en Washington D.C.) en wordt door de lokale bevolking vaak L-train (elevated train) genoemd. The L is in totaal 170.6 kilometer lang, heeft 8 lijnen, 144 stations en vervoert dagelijks ongeveer 660.000 passagiers. Het netwerk bestaat voor het grootste deel uit bovengrondse lijnen, die op viaducten boven de straten van de stad lopen. Alleen de blauwe en de rode lijn verlopen in het centrum van de stad ondergronds.
Metro van Chicago (The 'L')
| ||||
 | ||||
Een metrostel van de bruine lijn verlaat station Madison/Wabash | ||||
| Basisgegevens | ||||
| Locatie | Chicago, Verenigde Staten | |||
| Vervoerssysteem | Metro | |||
| Startdatum | 1892 | |||
| Lengte trajecten | ca. 170 km | |||
| Aantal lijnen | 8 | |||
| Aantal stations | 144 | |||
| Aantal passagiers | 620.000 per dag | |||
| Netwerkkaart | ||||
 | ||||
| ||||
Geschiedenis
Het eerste deel van het systeem, later onderdeel van de bovengrondse loop (lus) door het stadscentrum, werd al in 1892 geopend. In 1943 en 1951 werd twee ondergrondse trajecten geopend. Uniek aan de ondergrondse lijnen is dat de eilandperrons van meerdere stations door de hele tunnel doorlopen. Het ondergrondse perron van de rode lijn, waaraan vier "stations" gelegen zijn, is ongeveer een kilometer lang en daarmee het langste metroperron ter wereld.
Sinds 1993 zijn de lijnen niet meer vernoemd naar hun eindpunten, maar zijn ze te herkennen aan hun eigen kleur: rood, oranje, geel, groen, blauw, paars, bruin en roze.
De noordwesthoek van de Loop heeft een indrukwekkende kruising boven straatniveau
De perrons van Clark/Lake
De noordoosthoek van de Loop op de hoek van Lake Street en Wabash Avenue
De zuidwesthoek van de Loop bij Van Buren Street en Wabash Avenue
De McCormick Tribune Campus Center van het Illinois Institute of Technology, ontworpen door Rem Koolhaas