John van Loen

Van Loen werd geboren als derde van een gezin met vier zonen in een volkswijk van Utrecht, en groeit op aan de Tweede Daalsedijk, nabij de Amsterdamsestraatweg. Zijn vader was bouwvakker terwijl zijn moeder het huishouden deed. Op zesjarige leeftijd begon hij te voetballen bij VVO '65 in de wijk Overvecht, waar ook Van Loen senior had gespeeld. Toen het gezin een jaar later verhuisde naar de Vleutenseweg - hemelsbreed nog geen kilometer verder - werd Van Loen lid van UVV, waar op dat moment onder meer Marco van Basten speelde. Samen met de toekomstige ster doorliep hij alle jeugdelftallen; aanvankelijk als aanvallende middenvelder, maar nadat Van Basten naar Elinkwijk was vertrokken als spits.

Al vanaf zijn twaalfde zat de Utrechter in het jeugdplan van FC Utrecht, hetgeen inhield dat hij eenmaal per week onder leiding van jeugdtrainers van de eredivisionist trainde, maar bij zijn eigen club bleef voetballen. In 1982, op zeventienjarige leeftijd, maakte de boomlange aanvaller definitief de overstap naar FC Utrecht, waar hij op 24 februari 1984 zijn debuut maakte als invaller voor Ton de Kruijk in een wedstrijd tegen Sparta (2-2). Twee seizoenen later was hij vaste keus als spits, en wist hij vijftien maal te scoren in dertig wedstrijden.

In zijn vijf seizoenen bij FC Utrecht groeide Van Loen uit tot een kopsterke en balvaste aanvaller, die vooral tijdens luchtduels spijkerhard kon zijn en menig gele kaart incasseerde. Hij won met de club in 1985 de KNVB beker door in de finale tegen Helmond Sport in blessuretijd de 1-0 te scoren, en kwam in de Europacup II onder meer uit tegen Dynamo Kiev. Hij werd gevolgd door grote clubs in binnen- en buitenland (naar eigen zeggen was er interesse van Sporting Lissabon, SL Benfica, Manchester United, Liverpool en Bayern München), maar vanwege de hoge vraagprijs van FC Utrecht - circa 450.000 euro - kwam het nooit tot een transfer. Pas in 1988 vertrok de Vuurtoren, zoals zijn bijnaam luidde, naar Roda JC.

In Kerkrade beleefde Van Loen onder de trainers Jan Reker en Willy van der Kuijlen twee goede seizoenen. Hij scoorde 25 maal en speelde samen met onder meer Henk Fräser en Michel Boerebach in de Europacup II. In 1990 werd hij geselecteerd voor het WK voetbal in Italië, waar hij slechts 10 minuten op het veld stond. Desondanks toonden meerdere clubs na het toernooi interesse, en de spits verhuisde voor circa 1,6 miljoen euro naar de Belgische topclub RSC Anderlecht. In Brussel bleek hij echter niet op zijn plaats; zijn houterige verschijning leverde hem de bijnaam Lantaarnpaal op, en door de tv- en radiopresentatoren Carl Huybrechts en Jan Wauters werd hij meerdere malen bekritiseerd. Na één seizoen, waarin hij slechts driemaal tot scoren kwam, werd hij vervangen door John Bosman en vertrok naar Ajax, dat hem op voorspraak van trainer Leo Beenhakker had aangekocht.

In september 1991 vertrok Beenhakker echter naar Real Madrid. Diens opvolger, Louis van Gaal, was minder gecharmeerd van Van Loen. Weliswaar was de persoonlijke onderlinge relatie goed en kwam hij in het seizoen 1991-1992 nog tot 30 wedstrijden, maar het jaar daarop speelde een enkelblessure hem geregeld parten. Samen met het feit dat hij niet goed lag bij de supporters - hij ontving zelfs een kogelbrief - maakte dit dat hij in de winterstop van dat seizoen de overstap naar directe concurrent Feyenoord, waar Willem van Hanegem op dat moment de scepter zwaaide. Dat jaar werd de club landskampioen, en de boomlange spits scoorde viermaal. De daaropvolgende jaren kende hij echter een terugval, hetgeen gepaard ging met een grote concurrentie op zijn positie van Mike Obiku en József Kiprich. Na een rode kaart in een wedstrijd tegen FC Twente kreeg hij een schorsing van 7 wedstrijden van de KNVB en een boete van circa 4.500 euro van Van Hanegem. Zijn populariteit onder de aanhang daalde flink, en in de winterstop van het seizoen 1994-1995 verhuisde hij op huurbasis naar Japan na een riante aanbieding van Sanfrecce Hiroshima. Hier kende Van Loen ondanks de cultuurverschillen een succesvolle periode, maar na een half jaar liep zijn huurcontract af. Bij Feyenoord was inmiddels Arie Haan trainer, die geen interesse in hem had. De aanvaller speelde de eerste seizoenshelft geen enkele wedstrijd, waarna hij in de winterstop de overstap maakte naar FC Utrecht, de club waar hij was begonnen.

Van Loen kijkt toe tijdens een training van FC Utrecht

Hij kwam bij Utrecht terecht in een periode waarin de club op het randje van degradatie hing. Pas op de laatste dag was de eredivisionist verzekerd van behoud, na een 1-2 zege bij FC Twente. Van Loen speelde voor slechts 680 euro per maand, aangezien de club zich niet meer kon veroorloven. De daaropvolgende twee seizoenen ervaarde hij veel last van een chronische enkelblessure, die hem het spelen belemmerde. Een avontuur bij het Cypriotische APOEL Nicosia in 1998 liep op niets uit, nadat hij aan het eind van de voorbereiding zijn peroneuspees scheurde - een zeer zeldzame blessure - en zes maanden was uitgeschakeld. Dat seizoen beëindigde hij zijn professionele spelersloopbaan.