Haags Kinderbeschermingsverdrag 1961

• De juridische- of administratieve autoriteiten van het land waar een kind woont hebben de bevoegdheid om maatregelen te treffen om dit kind of de eigendommen van dit kind te beschermen (art. 1).
• Deze maatregelen worden genomen zoals voorzien in de lokale wetgeving die begin, wijzigingen, einde en gevolgen van de maatregelen moet voorzien (art. 2).
• De gezagsverhouding die via de lokale wet ontstaat tussen de Staat en de minderjarige wordt in alle andere Verdragsstaten erkend (art. 3).
• De genomen maatregelen worden in alle andere Verdragsstaten erkend (art. 7).
• Het Verdrag is van toepassing op minderjarigen die deze hoedanigheid hebben onder de wet van de staat waarvan ze onderdaan zijn, dan wel hebben onder de wet van de staat waarin ze woonachtig zijn (art. 12).

Veertien landen maken deel uit van het verdrag:

Land	Ondertekend	Ratificatie of Acceptatie
Zwitserland	18 november 1964	9 december 1966
Luxemburg	3 januari 1963	13 oktober 1967
Portugal	29 september 1967	6 december 1968
Duitsland	22 oktober 1968	19 juli 1971
Nederland	30 november 1962	20 juli 1971
Frankrijk	29 november 1961	11 september 1972
Oostenrijk	28 november 1966	12 maart 1975
Turkije		25 augustus 1983
Spanje	27 mei 1986	22 mei 1987
Polen		26 mei 1993
Italië	15 december 1961	22 februari 1995
Letland		24 januari 2001
Litouwen		23 oktober 2001
Macau		4 februari 1969[1]

• Haagse Conventie van 1996 over de bescherming van kinderen
• Haagse Conventie van 1993 over internationale adoptie
• Haagse Conventie van 1980 over internationale kinderontvoering
• Haagse Conventies
• VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind van 1989

• (en) hcch.e-vision.nl - Conventie van 5 oktober 1961 betreffende de bevoegdheid der autoriteiten en de toepasselijke wet betreffende de bescherming van minderjarigen
• (nl) wetten.overheid.nl - authentieke Franse tekst met Nederlandse vertaling^{[dode link]}