Gedoogakkoord

Het gedoogakkoord was een document waarin de drie Nederlandse politieke partijen CDA, VVD en PVV in september 2010 afspraken hadden gemaakt naast het regeerakkoord van het op 14 oktober dat jaar gevormde kabinet-Rutte I, waarin CDA en VVD de coalitiepartijen zijn en de PVV de partij die tot in april 2012 vanuit de Tweede Kamer zogeheten gedoogsteun leverde aan deze coalitie.

In het gedoogakkoord stond alles vermeld waar alle drie partijen het over eens waren.[1] In het regeerakkoord stond alles waar de VVD en het CDA het over eens waren. Er was een afspraak onder de drie partijen dat de PVV de regeringscoalitie niet mocht laten vallen op de punten die in het regeerakkoord werden vermeld.

Voor onderwerpen die niet in het gedoogakkoord waren opgenomen zocht de regering steun bij andere partijen. De PVV mocht zijn mening over andere onderwerpen blijven uiten omdat haar visie de regering niet bond.[2]

Het gedoogakkoord zorgde ervoor dat het minderheidskabinet van CDA en VVD toch een meerderheid had op de meeste politieke onderwerpen en op deze wijze een meerderheid in het Nederlandse parlement kon verkrijgen om wetsontwerpen aangenomen te zien worden.

In een interview met dagblad De Pers in juni 2011 liet Morten Messerschmidt, een Europarlementariër voor de Dansk Folkeparti (DF), weten dat delen van het verkiezingsprogramma van zijn partij - met name op het gebied van immigratie - zijn overgenomen in het Nederlandse gedoogakkoord. Hij had daartoe zelf een Engelse vertaling van het programma aangeleverd bij PVV-leider Geert Wilders en 'intensief contact' met hem gehad tijdens de onderhandelingen over het kabinet-Rutte.[3] De DF leverde van 2001 tot oktober 2011 gedoogsteun aan Deense (rechtse) minderheidskabinetten.

Op 21 april 2012 gaf Geert Wilders te kennen per direct niet langer gedoogpartner te zijn van het kabinet-Rutte, dat daarmee een echt minderheidskabinet was geworden. Het gedoogakkoord verloor hiermee zijn geldigheid.