Frank Vanhecke

Reeds op zeer jonge leeftijd werd hij actief binnen het Taal Aktie Komitee (TAK) en de Nationalistische Studenten Vereniging (NSV). Van deze laatste organisatie zou hij later bestuurslid worden, evenals van het Nationalistisch JongStudentenVerbond (NJSV). Als scholier werd hij tevens lid van de Volksunie - waarbij hij van 1975 tot 1977 bestuurslid van de partijafdeling in Assebroek was - maar verliet deze partij na de goedkeuring van het Egmontpact. Vervolgens sloot hij zich aan bij de Vlaams Nationale Partij (VNP) van Karel Dillen en diens opvolger Vlaams Blok.[4]

Van 1971 tot 1977 volgde hij middelbaar onderwijs aan het Onze-Lieve-Vrouwcollege van Assebroek. Vanhecke studeerde in 1981 af aan de VUB als licentiaat in de 'Letteren en Wijsbegeerte' (communicatiewetenschappen). Van 1982 tot 1989 werkte hij voor een immobiliënkantoor.[5]

Voor het Vlaams Blok werd hij arrondissementeel bestuurslid en vervolgens in 1986 lid van het partijbestuur. Van 1989 tot 1994 was hij adjunct-secretaris-generaal van de technische fractie van Europees Rechts in het Europees Parlement. In juni 1994 werd hij zelf verkozen in het Europees Parlement. Een mandaat dat hij zou uitoefenen tot aan zijn kortstondige aanstelling in 2003 in de Senaat. Hier werd hij actief als fractievoorzitter tot in 2004. In dat jaar keerde hij terug naar het Europees Parlement. Op 8 juni 1996 nam hij daarnaast het voorzitterschap van het Vlaams Blok over van Karel Dillen. Ook was hij van 1995 tot 1996 en van 2001 tot 2012 gemeenteraadslid van Brugge.

Na de federale verkiezingen van 10 juni 2007 gaf Vanhecke toe dat het cordon sanitaire de partij stemmen had gekost. De partij verloor ten opzichte van de Vlaamse verkiezingen van 2004, 220 000 stemmen. Vanhecke stelde tijdens de laatste kiescampagne bij de VB-aanhang een vorm van demoralisering vast. "Zij willen", aldus Vanhecke, "voor ons blijven stemmen, maar beseffend dat we niet aan het beleid kunnen deelnemen". De voorzitter kreeg als opdracht een tactiek te destilleren die de partij bij de Vlaamse verkiezingen van 2009 naar een overwinning moest loodsen.[6]

Op 12 januari 2008 raakte bekend dat Vanhecke zich niet meer kandidaat stelde voor het voorzitterschap na twaalf jaar dienst in die functie. Hij werd opgevolgd door Bruno Valkeniers.[7]

Op 10 april 2008 vroeg de Minister van Justitie Jo Vandeurzen aan de Voorzitter van het Europees Parlement Hans-Gert Pöttering de opheffing van de parlementaire onschendbaarheid van gewezen Vlaams Belang-voorzitter Frank Vanhecke om hem te kunnen vervolgen op basis van de antiracismewet in verband met een artikel uit een publicatie van het VB. In dat bewuste artikel was sprake van vermeend vandalisme door allochtonen. Het artikel was niet door Vanhecke geschreven, wel was hij de verantwoordelijke uitgever van het lokale blad. Bij een eventuele veroordeling wegens racisme riskeerde Vanhecke zijn mandaat als Europees parlementslid te verliezen en de ontzetting uit zijn politieke rechten.[8]

Op 18 november 2008 besliste het Europees Parlement om de parlementaire onschendbaarheid van de gewezen VB-voorzitter op te heffen. Bijgevolg kon hij vervolgd worden door de rechtbank van Dendermonde inzake de pamfletten die werden verspreid en mogelijks indruisten tegen de antiracismewet.[9]

In 2012 werd Frank Vanhecke buiten vervolging gesteld. De twee auteurs van het bewuste artikel waren immers bekend.[10]

Op 29 november 2009 nam hij ontslag uit het partijbestuur van Vlaams Belang. Dit uit onvrede met de nieuwe samenstelling ervan, die naar zijn gevoel gedicteerd werd door de Antwerpse bestuursleden.[11] Wel bleef hij nog Europees parlementslid voor het Vlaams Belang evenals lid van het hoogste gezagsorgaan in die partij, de partijraad. Hij bleef ook erevoorzitter van de partij.

Eind september 2010 verklaarde Vanhecke nooit meer op een kieslijst van het VB te staan. In dit verband zei hij: Ik heb, na een conflict met de partijtop, niet deelgenomen aan de jongste federale verkiezingen. Het zou zeer onkies zijn om de volgende keer, wanneer het over de verlenging van mijn Europese mandaat gaat, wél weer een verkiesbare plaats te eisen: ik zal dus nooit meer op een lijst staan. Na afloop van mijn mandaat zal ik mijn leven verder opbouwen in de privésector.[12]

Op 11 juli 2011 verliet Vanhecke Vlaams Belang naar aanleiding van het ontslag van de dissidente Gentse Belfort ploeg rond Francis Van den Eynde. Hij zetelde daarna als onafhankelijke in het Europees Parlement[13] en trad in november 2011 toe tot de eurosceptische EFD-fractie waarvan hij ondervoorzitter werd.[14]

Hij stelde zich geen kandidaat meer bij de verkiezingen in 2014 en verliet de actieve politiek.[15]

Op 8 januari 2011 trouwde hij met Marie-Rose Morel, zij overleed op 8 februari 2011. Vanhecke is vader van drie kinderen uit een vorig huwelijk en is in 2015 een derde maal gehuwd.[16]

	Vlaams Belang (VB)
Partijvoorzitters: Karel Dillen · Frank Vanhecke · Bruno Valkeniers · Gerolf Annemans · Tom Van Grieken Fractievoorzitters: Kamer: Barbara Pas · Senaat: Guy D'haeseleer · Vlaams Parlement: Chris Janssens · Brussels Hoofdstedelijk Parlement: Dominiek Lootens-Stael Voorgangers: Vlaams Nationale Partij · Vlaamse Volkspartij · Vlaams Blok (1978-2004) Verwante organisaties: Vlaamse Militanten Orde (VMO) · Vlaamse Volksbeweging (VVB) · Taal Aktie Komitee (TAK) · Voorpost Verwante jongerenorganisaties: Vlaams Belang Jongeren · Nationalistische Studentenvereniging (NSV) · Nationalistisch JongStudentenVerbond (NJSV) · Vlaamse Jongeren Mechelen (VJM) Gerelateerde onderwerpen: Partijprogramma · 70-puntenplan · Cordon sanitaire · Racismeklacht