FC Lugano

Het eerste seizoen was niet bepaald een succes. Lugano werd laatste met 1 punt achterstand op FC St. Gallen. Door een uitbreiding van de competitie van acht naar negen teams degradeerde de club niet. De volgende twee seizoenen eindigde de club net voor Blue Stars Zürich en Brühl St. Gallen. Na een seizoen in de middenmoot streed de club in 1925/26 voor het eerst van voor mee. Deze keer moest het enkel Grasshoppers Zürich en Young Fellows Zürich voor laten gaan in de stand. Ook het volgende seizoen eindigden enkel deze twee clubs voor Lugano. In 1929 en 1930 waren enkel nog de Grasshoppers te sterk voor de club. In dat laatste seizoen mocht de club voor het eerst ook deelnemen aan de eindronde om de landstitel samen met de clubs uit de twee andere regio's, maar eindigde daar op een bescheiden vierde plaats.

In 1931 werd de club derde en verzekerde zich zo voor een plaats in de competitie van het volgende seizoen dat met minder clubs gespeeld werd. Datzelfde jaar won de club de bekerfinale tegen de Grasshoppers en haalde zo zijn eerste trofee binnen. Na nog twee seizoenen subtop kwam de moderne competitie tot stand met slechts één reeks eersteklassers, de Nationalliga A. Samen met FC Bern eindigde de club op de derde plaats. Ook het volgende seizoen werd de derde plaats weggekaapt. Na twee middenmootposities kon de club in 1937/38 zich voor het eerst tot landskampioen kronen. Drie jaar later haalde Lugano de tweede titel binnen. In de volgende seizoenen bleef Lugano een topper en werd nog drie keer vicekampioen. In 1948 eindigde de club op de elfde plaats op veertien, de slechtste notering tot dan toe. De club herstelde zich en haalde het volgende seizoen de derde en laatste titel binnen met 7 punten voorsprong op FC Basel.

Na de sterke jaren 40 was de club over zijn hoogtepunt heen en eindigde nu in de middenmoot. In 1952 verloor de club de bekerfinale van de Grasshoppers. In 1953 eindigde de club gedeeld voorlaatste met FC Grenchen en moest een testwedstrijd spelen die het met 3-0 verloor waardroo Lugano voor het eerst in dertig jaar naar de tweede klasse moest.

Het volgende seizoen won de club de titel samen met FC Thun en promoveerde meteen terug. De club kon tot 1960 standhouden, maar kon slechts één keer in de top tien eindigen. In 1960-61 werd de club nipt kampioen met twee punten voorsprong op FC Schaffhausen en AC Bellinzona. Na twee seizoenen in de Nationalliga A moest de club opnieuw een stapje terugzetten, maar ook dit keer kon de club meteen de titel pakken in de tweede klasse.

Met een gedeelde vierde plaats kon de club zich weer in de hoogste klasse nestelen voor een langere periode. In 1966/67 streed de club opnieuw mee voor de titel samen met Basel en FC Zürich en werd uiteindelijk samen met Zürich gedeelde tweede op één puntje achterstand op Basel. Het volgende seizoen was de club opnieuw dicht bij de titel en eindigde met de twee grote clubs uit Zürich op een gedeelde eerste plaats met 38 punten. Er kwam een eindronde waarin Lugano beide wedstrijden verloor en de titel aan FC Zürich moest laten. Troostprijs dat jaar was wel de bekeroverwinning tegen FC Winterthur. Hierdoor mocht de club voor het eerst Europees voetbal spelen maar het grote FC Barcelona, dat de latere finalist werd, zorgde ervoor dat het een kort avontuur was. Na twee subtopseizoenen kon Lugano opnieuw een derde plaats bemachtigen in 1971, wel met grote achterstand op de nummers 1 en 2. In de bekerfinale verloor de club van Servette. De derde plaats in de competitie gaf recht op een plaats in de allereerste editie van de UEFA Cup, waarin de club verloor van het Poolse Legia Warschau.

Na twee seizoenen in de middenmoot kon de club een degradatie maar net afwenden in 1974; Lugano had maar 1 punt respijt op degradant FC La Chaux-de-Fonds. Twee seizoenen later werd de club opnieuw twaalfde, dit keer waren er twee punten voorsprong op La Chaux-de-Fonds. Helaas werd de competitie herleid naar twaalf clubs en was er geen plaats meer voor Lugano bij de elitie. Voor het eerst kon de club niet meteen terugkeren en bleef drie jaar in de subtop van de Nationalliga B. In 1979 promoveerde de club als nummer drie omdat de competitie opnieuw uitgebreid werd naar veertien clubs. Lugano werd afgetekend laatste met slechts 7 punten en verdween nu enkele jaren van het hoogste niveau. Na enkele kwakkelseizoenen draaide de club weer mee aan de top. In 1987 werd de club vicekampioen. De eerste klasse, die zestien clubs telde werd herleid tot twaalf en Lugano moest in de eindronde spelen tegen eersteklasser Vevey-Sports en won, maar verloor dan in de tweede ronde van FC Aarau (5-0, 0-1). Na een titel in 1988 kon de club wel terug promoveren.

Lugano werd laatste in het seizoen 1988/89, maar omdat er een play-off systeem was kon degradatie nog vermeden worden. Lugano werd groepswinnaar en bleef in de hoogste klasse. In 1990 werd de club zevende en speelde zelfs in de play-off groep om de titel mee, waar het zesde werd. Na een vijfde plaats in 1991 moest de club weer tegen degradatie vechten in 1992, maar werd opnieuw groepswinnaar. In de bekerfinale verloor na verlengingen met 3-1 van FC Luzern. Na een vierde plaats in 1993 en een gewonnen bekerfinale tegen de Grasshoppers mocht de club voor de derde keer naar Europa. In de eerste ronde versloeg het Neman Hrodna, maar werd dan uitgeloot tegen Real Madrid en verloor. Twee jaar later werd Lugano vicekampioen en zorgde in de UEFA Cup voor een ware stunt door Inter Milaan uit te schakelen in de eerste ronde (1-1, 1-0). Helaas kon de club de lijn niet doortrekken tegen Slavia Praag. Dan ging het weer bergaf en in 1997 degradeerde de club opnieuw. Na één seizoen keerde de club terug, maar kon opnieuw weinig indruk maken.

In 2001/02 sloten de zwart-witten de rangschikking na de heen- en terugronde af op de leidersplaats met twee punten voorsprong op St. Gallen en zes op Grasshopper Zürich, maar in de play-off moest het de titel aan de Grasshoppers laten. In de Champions League verloor het in de voorronde van Sjachtar Donetsk. Het volgende seizoen werd de club tweede in de reguliere competitie en derde in de play-off. De club kreeg geen licentie meer voor de hoogste klasse en degradeerde. Er mocht wel nog Europees gespeeld worden al kon de club niet voorbij het bescheiden Letse FK Ventspils. Het volgende seizoen draaide Lugano mee aan de subtop in de twee klasse, maar op 9 april werd de club failliet verklaard en trok de club zich terug uit de play-offs.

Er werd een opvolger opgericht, AC Lugano, dat na het einde van het seizoen 2003/2004 fuseerde met FC Malcantone Agno dat op de vierde plaats was geëindigd in de Challenge League. De club kon niet aanknopen aan de successen van FC Lugano en eindigde steevast in de middenmoot.

Na het seizoen 2007/08 nam de club opnieuw de naam FC Lugano aan. De naamsverandering legt de club geen windeieren, voor het eerst in jaren doet de club opnieuw mee aan de top van het klassement. In 2011 lag promotie lange tijd in zicht, maar op het einde verloor de club enkele wedstrijden en zakte weg naar de derde plaats. In het seizoen 2014/15 dwongen de zwart-witten onder leiding van trainer-coach Livio Bordoli promotie af naar de hoogste afdeling: de club eindigde als eerste in de Challenge League, met zeven punten voorsprong op achtervolger Servette Genève.

Het stadion Cornaredo voldoet niet aan de eisen van de Super League, de hoogste klasse van Zwitserland. Daarom zal de club binnen afzienbare tijd een nieuw stadion moeten bouwen om in aanmerking te komen voor een Super League-licentie. De bouw van een nieuw stadion moet in 2021 starten.[1]

Als FC Lugano:

• 1921 - 1922 - 2de divisie
• 1922 - 1953 - 1ste divisie
• 1953 - 1954 - 2de divisie
• 1954 - 1960 - 1ste divisie
• 1960 - 1961 - 2de divisie
• 1961 - 1963 - 1ste divisie
• 1963 - 1964 - 2de divisie
• 1964 - 1976 - 1ste divisie
• 1976 - 1979 - 2de divisie
• 1979 - 1980 - 1ste divisie
• 1980 - 1988 - 2de divisie
• 1988 - 1997 - 1ste divisie
• 1997 - 1998 - 2de divisie
• 1998 - 2002 - 1ste divisie
• 2002 - 2003 - 2de divisie

Als AC Lugano:

• 2003 - 2008 - 2e divisie

Als FC Lugano:

• 2008 - 2015 - 2e divisie
• 2015 - ???? - 1ste divisie

De navolgende Europese voetballers kwamen als speler van FC Lugano uit voor een vertegenwoordigend A-elftal. Tot op heden[2] is Lauro Amadò degene met de meeste interlands achter zijn naam. Hij kwam als speler van FC Lugano in totaal 23 keer uit voor het Zwitserse nationale elftal.

Naam	Van	Tot	Totaal	Nationaal elftal
Renato Zurmühle	15.09.1956	15.09.1956	1	Zwitserland
Gabriele Gilardoni	29.03.1931	19.11.1933	17	Zwitserland
Ivo Frosio	25.10.1959	25.10.1959	1	Zwitserland
Alessandro Frigerio	06.03.1932	20.03.1932	2	Zwitserland
Mario Fornara	20.04.1941	20.04.1941	1	Zwitserland
Luigi Fornara	28.12.1941	01.01.1942	2	Zwitserland
Ernesto Fink	10.10.1926	09.02.1930	5	Zwitserland
Battista Rezzonico	17.04.1927	14.10.1928	2	Zwitserland
Mario Prosperi	26.05.1965	09.05.1973	21	Zwitserland
Alfons Weber	28.12.1941	01.01.1942	2	Zwitserland
Philipp Walker	03.04.1990	28.04.1992	11	Zwitserland
Luigi Maspoli	09.05.1926	10.10.1926	2	Zwitserland
Walter Fernandez	08.03.1995	26.04.1995	3	Zwitserland
Aldo Poretti	10.10.1926	30.05.1935	10	Zwitserland
Eugenio Corrodi	21.09.1947	25.11.1951	12	Zwitserland
Christian Colombo	04.04.1989	27.03.1996	6	Zwitserland
Arnoldo Ortelli	01.01.1942	01.01.1942	1	Zwitserland
Claudio Sulser	24.09.1986	24.09.1986	1	Zwitserland
Ludovic Magnin	16.08.2000	25.04.2001	3	Zwitserland
Néstor Subiat	22.01.1994	02.07.1994	10	Zwitserland
Paolo Sturzenegger	19.04.1925	09.02.1930	5	Zwitserland
Philippe Hertig	03.04.1990	02.06.1990	2	Zwitserland
Vaidotas Šlekys	05.10.1996	11.06.1997	4	Litouwen
Patrick Sylvestre	13.12.1989	17.04.1993	5	Zwitserland
Flavio Signorelli	16.04.1969	14.05.1969	2	Zwitserland
Robert Hasler	26.05.1949	11.06.1950	4	Zwitserland
Adriano Coduri	16.05.1959	16.05.1959	1	Zwitserland
Igor Shalimov	06.09.1995	11.10.1995	2	Rusland
Hannes Schmidhauser	28.12.1952	25.10.1959	4	Zwitserland
Régis Rothenbühler	18.08.1999	15.11.2000	2	Zwitserland
Dario Rota	15.11.2000	25.04.2001	3	Zwitserland
Tullio Grassi	03.04.1938	12.06.1938	2	Zwitserland
Vincenzo Brenna	26.05.1965	02.11.1969	4	Zwitserland
Pierangelo Boffi	17.10.1970	10.05.1972	7	Zwitserland
Rolf Blättler	15.10.1969	12.05.1971	10	Zwitserland
Renato Bizzozzero	27.01.1935	08.05.1938	19	Zwitserland
Marc Berset	15.11.1970	20.12.1970	3	Zwitserland
Badile Lubamba	02.09.2000	07.10.2000	2	Zwitserland
Franco Andreoli	12.11.1939	15.05.1946	13	Zwitserland
Lauro Amadò	27.01.1935	31.03.1940	23	Zwitserland
Vittore Gottardi	15.07.1966	05.01.1967	4	Zwitserland
Armando Sadiku	07.09.2012	15.11.2013	7	Albanië
Joël Magnin	02.06.2001	02.06.2001	1	Zwitserland