Dubnium

Dubnium is ontdekt in 1967 door onderzoekers van het Gezamenlijk Instituut voor Kernonderzoek in Doebna. Door americium-243 te beschieten met neon-22 ontstond er een element met 105 protonen.

${\displaystyle \,_{95}^{243}\mathrm {Am} +\,_{10}^{22}\mathrm {Ne} \,\to \ \,_{105}^{260}\mathrm {Db} +5\,_{0}^{1}\mathrm {n} }$

In 1970 werd de ontdekking bevestigd door een Amerikaans team onder leiding van Albert Ghiorso aan de Universiteit van Californië, Berkeley met een andere synthese door beschieting van californium-249 met stikstof-15:

${\displaystyle \,_{98}^{249}\mathrm {Cf} +\,_{7}^{15}\mathrm {N} \,\to \ \,_{105}^{260}\mathrm {Db} +4\,_{0}^{1}\mathrm {n} }$

Over de naamgeving heeft enige tijd onduidelijkheid bestaan. De Amerikaanse en West-Europese wetenschappers opperden de naam hahnium en symbool Ha (naar de Duitse wetenschapper Otto Hahn), terwijl de Russische onderzoekers het op Dubnium hielden. Als tijdelijke naam is toen voor unnilpentium (symbool Unp) gekozen en in 1997 is door het IUPAC de naam dubnium aangenomen, naar de plaats Doebna van het onderzoeksinstituut waar dubnium voor het eerst in geproduceerd (de Engelse transliteratie van Дубна is Dubna).

Van dubnium zijn geen toepassingen bekend.

Over de chemische en fysische eigenschappen van dubnium is nauwelijks iets bekend. Vermoedelijk vertoont het overeenkomsten met tantalium.

Op aarde komt dubnium niet in de vrije natuur voor.

Er zijn 8 dubniumisotopen bekend. De meest stabiele isotoop is ²⁶⁸Db met een halveringstijd van 32 uur. De overige isotopen vervallen nog sneller. De isotopen vervallen naar lawrencium.

Over de toxicologie van dubnium is niets bekend.

• Lenntech.nl - Dubnium
• (en) EnvironmentalChemistry.com - Dubnium
• (en) WebElements.com - Dubnium

Zie de categorie Dubnium van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.