Orinocokrokodil

Vroeger zijn er waarnemingen geweest van 6 tot 7 meter lange exemplaren, maar de tegenwoordig in het wild aangetroffen dieren zijn maar zelden langer dan 5 meter. Vrouwtjes blijven met ongeveer drie meter veel kleiner.
De orinocokrokodil is te herkennen aan zijn snuit, die zeer spits is en een beetje verlengd. De scherpe V-vormige snuit lijkt een beetje op die van een gaviaal, maar lang niet zo sterk als van andere soorten krokodillen als de pantserkrokodil en de onechte gaviaal. Mannetjes kunnen een gewicht van meer dan 350 kilo bereiken en hiermee is de krokodil de zwaarste jager van Zuid-Amerika.
Deze soort heeft 68 tanden waarvan er aan iedere zijde van de kop één uitsteekt uit de onderkaak. De kop is erg plat en de neusgaten hebben een lichte verhoging. Hierdoor kan de krokodil vrijwel volledig ondergedoken op zijn prooien loeren. Er zijn geen ondersoorten, maar wel drie kleurvariaties, het is bekend dat de kleur kan veranderen. De verschillende variaties zijn;

• Amarillo; een lichte, geelbruine kleur, de meest voorkomende vorm.
• Mariposo; een grijsachtige groene kleur met zwarte vlekken op de rug.
• Negro; een uniform zwarte kleur.

Veel krokodilachtigen hebben een variabel aantal tanden, de orinocokrokodil heeft er altijd 68; 5 rijen voortanden (premaxillair) en 14 rijen tanden (maxillair) in de bovenkaak en 15 rijen kiezen (mandibulair) in de onderkaak.[4]

Het vrouwtje deponeert haar eieren in een zelfgegraven nest, ongeveer 15 tot 70, meestal meer dan 40. De eieren worden gegeten door tejuhagedissen, grote hagedissen die beschouwd worden als de Amerikaanse tegenhanger van varanen. De uitgekomen juvenielen worden één tot drie jaar beschermd door de moeder, en worden belaagd door rovende zoogdieren, slangen en roofvogels.
Het voedsel bestaat uit in het water levende dieren als vissen, maar ook dieren in het water of aan de waterkant worden gegrepen, zoals zoogdieren en vogels. De krokodil kan uit het water springen, waarbij gebruikgemaakt wordt van de krachtige staart en de zwemvliezen tussen de tenen. Jongere dieren eten kleinere prooi zoals kleine vissen en insecten en andere ongewervelden. Op korte afstand is het een verbazend snelle krokodil, en vooral grote mannetjes staan bekend als agressief. De leeftijd wordt geschat op 60 tot 80 jaar.

De orinocokrokodil komt voor in Colombia, Venezuela, en de Kleine Antillen, op de eilanden Grenada en misschien ook Trinidad en Tobago, maar dat is niet duidelijk. De naam is te danken aan de Orinoco, de rivier waar de krokodil langs de oevers leeft in rivierarmen met zoet water. In het droge seizoen drogen deze rivieren vrijwel op, en schuilt de krokodil in een zelf uitgegraven hol langs de oever. Het verspreidingsgebied is relatief klein.[5]

Het gaat niet goed met de soort, de voornaamste reden is de massale jacht die overigens al enkele tientallen jaren geleden is gestopt. Zo is er in het jaar 1934 bijvoorbeeld een recordaantal aan orinoco's gedood en geëxporteerd vanuit Venezuela. In dat jaar gingen namelijk ruim 700,000 krokodillenhuiden het land uit. De populaties herstellen echter moeizaam en ook wordt er nog illegaal gejaagd op de dieren, worden ze verzameld voor de handel en voor het maken van krokodillenleeren wordt de natuurlijke habitat vernietigd. Het aantal in het wild levende exemplaren wordt geschat op 250 tot 1500. Onderzoek naar waar de populaties en het aanwijzen van wildparken en de soort te beschermen, waar de lokale bevolking niet altijd blij mee is, moeten de orinocokrokodil behoeden voor uitsterving.