Orinoco

De monding van de Orinoco in de Atlantische Oceaan werd gedocumenteerd door Columbus op 1 augustus 1498 gedurende zijn derde reis. De bron bij de Cerro Delgado-Chalbaud, in het Parima landschap, op de Venezolaans-Braziliaanse grens, op 1047 m hoogte, werd pas in 1951, 453 jaren later, ontdekt door een gezamenlijk Venezolaans-Frans team.

De Orinocodelta en zijrivieren in de westelijke llanos, zoals de Apure en de Meta, werden in de 16e eeuw door Duitse expedities onder leiding van Ambrosius Ehinger en zijn opvolgers in kaart gebracht. In 1531 startte Diego de Ordás bij de voornaamste uitgang van de delta, de Boca der Navios en zeilde de rivier op naar de Meta. Hij keerde terug naar de Boca der Navios, zeilde stroomopwaarts naar de Casanare (Col), tot de Meta, en dan de Orinoco af en voer naar Coro, ten noordoosten van de toegang naar het Meer van Maracaibo.

De Duitse geleerde Alexander von Humboldt exploreerde het bekken in 1800, rapporteerde over de roze rivierdolfijnen en publiceerde uitgebreid over flora en fauna.[1]

De loop van de Orinoco die een brede ellipsvormige boog om het Hoogland van Guyana heen beschrijft, kan verdeeld worden in vier segmenten van ongelijke lengte die ruwweg corresponderen met de zones van een typische grote rivier:

• De Boven-Orinoco, 242 km lang, van haar bron tot aan de watervallen Raudales de Guaharibos, stromend door bergachtig landschap in noordwestelijke richting.
• De Midden-Orinoco, 750 km lang, deelbaar in twee secties, waarvan de eerste, 480 km lang, in westelijke richting stromend tot aan de samenvloeiing met de Atabapo en de Guaviare bij San Fernando de Atabapo; de tweede sectie, 270 km lang, noordwaarts stromend langs de Venezolaans-Colombiaanse grens, geflankeerd aan beide zijden door de westelijkste granietopstuwingen van het Hoogland van Guyana die de ontwikkeling van een vloedvlakte voorkomen, tot de Aturesstroomversnellingen dicht bij de samenvloeiing met de rivier de Meta bij Puerto Carreño,
• De Lage Orinoco, 959 km lang met een goed ontwikkelde alluviale vlakte, afdalend in noordoostelijke richting, van de Aturesstroomversnellingen tot Piacoa voor Barrancas (Venezuela).
• De Delta Amacuro, een 200 km lange en zeer grote delta (ca. 22.500 km² groot en 370 km op haar breedst) die het rivierwater ten slotte aflevert in de Golf van Paria en de Atlantische Oceaan.

Delta van de Orinoco

Bij haar monding vormt de Orinoco een brede delta die vertakt in honderden rivieren en waterwegen die stromen door 41.000 km² broekbossen. In de regentijd kan de Orinoco zwellen tot een breedte van 20 km en een diepte van 100 m.

Kaart van de delta (1897)

• Apure: vanuit westelijk Venezuela Van west naar oost in de Orinoco
• Arauca: van Colombia naar Venezuela, van west naar oost in de Orinoco
• Atabapo: van ZW Venezuela van het zuiden in de Orinoco
• Caroní: van het Hoogland van Guyana van Venezuela, van het zuiden in de Orinoco
• Casiquiare: in ZO Venezuela, een 'aftakking' van de Orinoco westelijk stromend naar de Rio Negro, een belangrijke zijrivier van de Amazone
• Caura: van Zuid-Venezuela (Guiana Hooglanden) noord in de Orinoco
• Guaviare: van Colombia van het westen in de Orinoco
• Inírida: van Zuidoost-Colombia in de Guaviare
• Meta: van Colombia, grens met Venezuela van het westen in de Orinoco
• Ventuari: van Zuid-Venezuela (Hoogland van Guyana) van het oosten westelijk in de Orinoco
• Vichada: van Colombia van het westen in de Orinoco

• Van de Ierse zangeres Enya is het lied Orinoco Flow.
• In het stripalbum De gouden jaguar gaat Jommeke op zoek naar professor Gobelijn langs de Orinoco.
• Het beroemde verhaal Robinson Crusoe van Daniel Defoe speelt zich af in het delta van de Orinoco

Zie de categorie Orinoco River van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.