Cecil Rhodes

Rhodes was de vijfde zoon van de dominee Francis William Rhodes en zijn tweede vrouw Louisa Peacock. Hij was een ziekelijke jongen en werd tot zijn vroegtijdige dood geplaagd door problemen aan zijn hart en longen. In 1870 verhuisde hij op 17-jarige leeftijd uit gezondheidsoverwegingen naar de Britse kolonie Natal in het hedendaagse Zuid-Afrika om bij de katoenplantage van zijn broer Herbert te werken. Rond deze tijd werden er diamanten gevonden bij Kimberley te West-Griekwaland. De plantage werd geen succes en besmet met de diamantkoorts vertrokken de broers in 1871 naar Kimberley, waar Rhodes zijn centen verdiende met het pompen naar water voor de mijnwerkers en de productie van ijs.[1]

In 1873 keerde Rhodes kortstondig terug naar zijn geboorteland om te studeren aan de Universiteit van Oxford. Rond deze tijd ontwikkelde hij zijn fanatieke imperialistische ideologie. Zijn dromen voor het Britse rijk omvatten een spoorlijn van de Kaap tot Caïro en zelfs de terugkeer van de Verenigde Staten onder de Union Jack. Omdat zijn gezondheid Engeland niet voor een lange tijd aankon reisde Rhodes op en neer van Oxford naar Zuid-Afrika tot hij in 1881 afstudeerde.

In 1880 richtte hij het bedrijf De Beers Mining Company op, vernoemd naar de gebroeders Diederik Arnoldus en Johannes Nicolaas de Beer, eigenaars van de boerderij Vooruitzicht waar de eerste diamanten van Kimberley waren gevonden. Door slimme investeringen, de hulp van zijn zakenpartners en vrienden Charles Rudd en Alfred Beit en steun van de Rothschilds maakte hij uiteindelijk een fortuin in de diamanthandel.

De Colossus van Rhodes, een spotprent van Punch gepubliceerd op 10 december 1892. Rhodes staat met één been in de Kaap en een ander been in Caïro.

Met de inlijving van West-Griekwaland door de Britse Kaapkolonie in 1880 werden er zes nieuwe zetels in het Kaapse parlement beschikbaar gesteld. Rhodes werd vertegenwoordiger voor het kiesdistrict Barkly West, wat het begin van zijn politieke carrière inluidde. Rhodes richtte zijn pijlen op het interieur van Afrika en pleitte met succes voor de kolonisatie van Beetsjoenaland (later Botswana). Daarna restten er voor Rhodes nog twee obstakels: de Matabalekoning Lobengula van het Koninkrijk Mthwakazi en de Boerenleider Paul Kruger van de Zuid-Afrikaansche Republiek (Transvaal).[2]

In 1886 werden grote voorraden goud ontdekt bij de Witwatersrand in Transvaal, dat geregeerd werd door de Nederlandstalige Boeren. Het goudmonopolie van de Boeren was een doorn in het oog voor Rhodes. Hij speelde een belangrijke rol in het tot stand komen van de Conventie van Londen in 1884 waarbij de Transvaalse protectoraten Stellaland en Goosen aan het Verenigd Koninkrijk werden afgestaan.

In oktober 1888 sloot Rhodes' zakenpartner Charles Rudd een verdrag met de Matabelekoning Lobengula om met zijn British South Africa Company naar mineralen te graven in Matabeleland en Mashonaland, onderdelen van het Koninkrijk Mthwakazi. In werkelijkheid betekende dit het begin van de kolonisatie van Rhodesië, dat Rhodes naar zichzelf had vernoemd. In juli 1890 stuurde Rhodes zijn pioniers Mthwakazi in. Harare, de tegenwoordige hoofdstad van Zimbabwe, werd in september gesticht onder de naam Salisbury. Achteraf bleek dat Rhodes de minerale rijkdommen van het land zwaar had overschat, waardoor het land vooral werd gebruikt voor boerderijen.

Na het opkopen van het diamantbedrijf van zijn rivaal Barney Barnato fuseerde Rhodes in 1888 hun bedrijven onder de naam De Beers Consolidated Mines. In 1891 bezat De Beers 90% van 's werelds diamantproductie.

Zuidelijk Afrika in 1897. Rhodes kleurde het gebied ten noorden van de Transvaal (geel) rood voor het Britse rijk.

In 1890 werd Rhodes de zevende premier van de Kaapkolonie, mede dankzij de steun van Jan Hofmeyr en de Afrikanerbond.[3] Als premier nam hij de Glen Grey Act aan, een wet die het grondbezit van inheemse Afrikanen inperkte en als voorloper van apartheid wordt genoemd.[4] Verder liet Rhodes de Groote Schuur van Kaapstad in Kaaps-Hollandse stijl renoveren en annexeerde hij Pondoland.[5] In 1893 brak de Eerste Matabele-oorlog uit tussen de Matabele en de Britse kolonisator. Lobengula werd door de British South Africa Company vernietigend verslagen en Rhodes' overwinning versterkte zijn heerschappij over Rhodesië.

Met het oog op het Transvaalse goud en overhaast door zijn verzwakkende gezondheid besloot Rhodes de grieven van de uitlanders (buitenlandse mijnwerkers in Transvaal) te gebruiken om een opstand en staatsgreep te ontketenen in Johannesburg. Hij stuurde zijn vriend Leander Starr Jameson eind 1895 met een leger de grens over, maar deze Jameson Raid liep uit op een blamage voor Jameson en Rhodes. Jameson werd overmeesterd en gevangengenomen door de Boeren en de ongeautoriseerde staatsgreep veroorzaakte een wereldwijd schandaal. Rhodes werd gedwongen om af te treden als premier van de Kaapkolonie en zijn reputatie liep een flinke deuk op.

Graf van Rhodes in het Nationale Park Matobe

Na de Jameson Raid speelde Rhodes een belangrijke rol in het neerslaan van de Matabele en de Shona in Rhodesië tijdens de Tweede Matabele-oorlog. Nadat in oktober 1899 de Tweede Boerenoorlog met Transvaal uitbrak haastte Rhodes zich naar Kimberley om de stad te verdedigen. Na een beleg van vier maanden werd Kimberley door de Britten ontzet.

Rhodes, die altijd al geplaagd werd door een zwakke gezondheid, stierf in 1902 op 48-jarige leeftijd te Muizenberg aan een hartstilstand. In zijn testament liet de mijnmagnaat instructies opnemen voor de oprichting van een trust die studenten uit de Britse kolonies, Amerika en Duitsland met behulp van een Rhodesbeurs in staat stelde te studeren aan de Universiteit van Oxford.

Rhodes ligt begraven in het Matobe nationale park in Zimbabwe, gelegen op 30 km ten zuiden van Bulawayo. Hij was tijdens de Tweede Matabele-oorlog zo onder de indruk van deze plek dat hij er begraven wilde worden.

Cecil Rhodes memorial in Kaapstad