Anna-Lena Grönefeld

Grönefeld had een succesvolle juniorentijd. In het enkelspel stond zij op de eerste plaats (2003), in het dubbelspel was haar hoogste positie de tweede plaats (2002).

Eind juli 2000 speelde Grönefeld haar eerste wedstrijd bij de volwassenen. Zij kreeg een wildcard voor de kwalificaties van het ITF-toernooi van Horb. Zij verloor de derde kwalificatieronde van Iveta Benešová met 6-1 en 6-1. In Horb kreeg zij in 2001 een wildcard voor het hoofdtoernooi. Zij bereikte de tweede ronde.

Begin 2002 had Grönefeld moeite in de ITF-toernooien; zij kwam niet verder dan de kwartfinale in Hvar. In augustus volgde haar eerste grote succes in een ITF-toernooi: in Saulgau won zij de titel zonder ook maar één set te verliezen. In de rest van het jaar kon zij die goede prestatie niet voortzetten.

In 2003 wist zij in Hull te winnen. Begin mei doorstond zij de kwalificatie voor het WTA-toernooi van Bol – voor het eerst stond zij in de hoofdtabel van een WTA-toernooi. Zij won in de eerste ronde van Eva Birnerová. In de tweede ronde verloor zij in drie sets van de latere winnares Vera Zvonarjova. Nadien speelde Grönefeld nog in enkele WTA-toernooien, maar een uitschieter zat er niet tussen. In de ITF-toernooien draaide zij nochtans goed. Zij schreef de toernooien van Hamilton, Vancouver en Oyster Bay (New York) op haar naam. Op het US Open probeerde zij zich te kwalificeren voor haar eerste grandslamtoernooi, maar zij verloor in de tweede kwalificatieronde. Kort daarna won zij in de eerste ronde van het WTA-toernooi van Bali van de Chinese Sun Tiantian, waarna zij verloor van de latere winnares Jelena Dementjeva. Ook in Leipzig overleefde zij de eerste ronde, maar in de tweede ronde was Nadja Petrova te sterk. Vervolgens nam Grönefeld nog deel aan enkele kwalificaties, met wisselend succes.

In 2004 bleef de doorbraak uit. In Indian Wells haalde zij als kwalificatiespeelster de tweede ronde die zij verloor van Nadja Petrova. Eind april 2004 maakte zij haar debuut in de Fed Cup voor Duitsland. Zij verloor echter beide wedstrijden, zowel tegen Nathalie Dechy als Amélie Mauresmo. Op Roland Garros overleefde zij voor het eerst een ronde op een grandslamtoernooi, met winst op Samantha Stosur, maar in de tweede ronde moest zij opgeven tegen Jelena Bovina. Later in het seizoen won zij het ITF-toernooi van Modena en dat van Denain.

Op het Australian Open 2005 haalde Grönefeld voor het eerst de derde ronde op een grandslamtoernooi. Na winst op Séverine Beltrame en Fabiola Zuluaga verloor zij van Vera Doesjevina. In Pattaya speelde zij voor het eerst een finale van een WTA-toernooi; zij verloor van Conchita Martínez. Op het toernooi van Haiderabad bereikte zij de halve finale; daar moest zij echter verstek laten gaan. Zij behaalde voorts redelijke resultaten met onder meer een halve finale op het toernooi van Stanford. Aan het eind van het jaar liep het uitstekend toen zij achter elkaar de finales in Peking en Luxemburg bereikte. Zij verloor echter beide.

Hoewel het jaar 2006 wisselvallig begon, haalde Grönefeld in maart toch haar eerste WTA-titel binnen in Acapulco. Zij vervolgde dit met een kwartfinale in Indian Wells en een halve finale in Charleston. Dat leverde haar (in april) haar hoogste ranking op de WTA-ranglijst op: de veertiende plaats. Zij had een uitstekend jaar met onder meer een kwartfinale op Roland Garros. Na een teleurstellend verlopen US Open brak zij met coach Rafael Mont de Mora.

Zowel persoonlijk als in haar tennisloopbaan ging het enige tijd slecht met haar. In 2007 won zij slechts zes partijen. Geleidelijk wist zij met nieuwe coach Dirk Dier de weg omhoog weer te vinden. In 2009 won zij op Wimbledon de titel in het gemengd dubbelspel, samen met Mark Knowles. In de loop van 2010 liepen haar resultaten echter weer terug.

Na 2011 heeft zij niet meer aan enkelspeltoernooien deelgenomen. Sinds de herfst van 2012 heeft zij met dubbelspelpartner Květa Peschke elf keer in een WTA-finale gestaan, waarvan zij vier keer wonnen.

In 2012 nam zij deel aan de Olympische Spelen in Londen – samen met Julia Görges bereikte zij de tweede ronde in het dubbelspel. In 2014 won zij op Roland Garros nog een titel in het gemengd dubbelspel, nu met de Nederlander Jean-Julien Rojer aan haar zijde. Op de Olympische spelen van 2016 kwam zij met Laura Siegemund niet voorbij de eerste ronde. In 2016, 2017, 2018 en 2019 won zij terug WTA-dubbelspeltitels.