André Flahaut

André Flahaut werd geboren in Perbais, een gehucht van de Waals-Brabantse gemeente Walhain. Na de lagere school ging hij naar het Koninklijk Atheneum van Perbais waarna hij een licentiaat in de politieke en administratieve wetenschappen aan de ULB behaalde.

Van 1979 tot 1995 werkte hij op het studiecentrum Emile Vandervelde van de Parti Socialiste, waar hij extern medewerker, attaché, adviseur en uiteindelijk directeur werd.

Tevens was hij van 1989 tot 1995 voorzitter van het Nationaal Werk voor Kinderwelzijn, van 1993 tot 1995 vicevoorzitter van het sociaal werk voor Waals-Brabant en van 1991 tot 1994 lid van de beheerraad van de Franstalige omroep RTBF.

Via zijn activiteiten bij het studiecentrum Emile Vandervelde kwam hij in de politiek terecht en werd hij actief in de Socialistische Mutualiteiten van Waals-Brabant, waarvan hij van 1993 tot 1999 de voorzitter van was.

In 1977 werd hij verkozen tot gemeenteraadslid van Walhain en bleef dit tot in 1993. Sinds 2006 is hij eveneens gemeenteraadslid van Nijvel en van 1988 tot 1991 was hij provincieraadslid van Brabant. Ook was hij van 1995 tot 2003 gemeenteraadslid van Waver.

Van 1994 tot 2014 was Flahaut lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers en hierdoor van 1994 tot 1995 automatisch ook lid van het Waalse Gewestraad en van de Raad van de Franse Gemeenschap.

Van 1995 tot 1999 was hij minister van Ambtenarenzaken, belast met de Regie der Gebouwen en met de voogdij over de oorlogsslachtoffers, in de regering-Dehaene II. Daarna was hij van 1999 tot 2007 minister van Defensie in de regeringen Verhofstadt I en Verhofstadt II.

Ook was hij van 2010 tot 2014, onder de regering-Di Rupo, voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers. In die hoedanigheid belastte Koning Albert II hem, op 4 september 2010, met Senaatsvoorzitter Danny Pieters (N-VA) met de opdracht om samen de afgesprongen regeringsonderhandelingen herop te starten.[1][2]

Van juli 2014 tot september 2019 was hij minister van Begroting in de Franse Gemeenschapsregering. Bij de verkiezingen van 2019 werd Flahaut opnieuw verkozen in de Kamer.

Toen André Flahaut op 12 juli 1999 minister van Defensie werd in de regering-Verhofstadt I, duurde het niet lang voor hij van zich liet horen. Hij kondigde aan dat er zich een grondige reorganisatie van het leger aandiende. De minister stelde een comité samen waarin officieren, onderofficieren, vrijwilligers en burgers een plan tot modernisering van de krijgsmacht dienden op te stellen. Hieruit vloeide het Strategisch Plan 2000-2015 voort. De 600 personeelsleden die aan dit comité hebben deelgenomen stelden dat binnen het leger de volgende zaken dienden te veranderen:

• human resources
• investeringen
• infrastructuur
• operaties
• gezondheid
• opleiding en training
• materieel
• personeel

etc.

Op 12 mei 2002 keurde de regering het Strategisch Plan goed en trad dit langzaam maar zeker in werking.
Flahaut liet zich kenmerken door zijn interesse en bezorgdheid voor het departement en haar personeel. Ook deed hij er samen met Defensie alles aan om het beroep van militair aantrekkelijker te maken en zorgde hij ervoor dat de militairen opslag en kledijvergoeding kregen.

Het was door deze interesse in het departement en personeel dat Flahaut meermaals in de Kamer uitleg moest komen geven over zijn dienstbetoon, investerings- en benoemingsbeleid. Zo kreeg de minister felle kritiek na zijn benoeming van een nieuwe hoofdgeneesheer van het brandwondencentrum in het militair hospitaal van Neder-Over-Heembeek, waar chirurgen weigerden te werken onder deze arts. Ook kreeg hij kritiek over het feit dat hij twee leerling-onderofficieren in het leger had gehouden nadat deze waren ontslagen of ontslagen gingen worden omdat ze drugs hadden gerookt binnen de kazerne. Deze twee militairen gingen naar de zitdagen van Flahaut en werden niet ontslagen. Maar de felste kritiek kreeg Flahaut uit Vlaamse hoek. Sommige Vlaamse politici verweten Flahaut dat hij de meeste investeringen voor het leger aan Waalse bedrijven gaf en de Vlaamse uitsloot. Hij wist steeds deze kritiek te weerleggen.

In oktober 2005 haalde Flahaut de kranten met zijn plan om de pantsereenheden, in Leopoldsburg gestationeerd, te verhuizen naar Stockem bij Aarlen. Vlamingen verweten hem dat deze beslissing was ingegeven door electorale overwegingen en hij het resultaat van de studie over de verhuizing niet had afgewacht.

In 2007 kwam hij opnieuw onder vuur te liggen. In februari zegde hij de pas verkozen president Joseph Kabila van Congo-Kinshasa een eredoctoraat toe aan de Koninklijke Militaire School, zonder daar minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht of premier Guy Verhofstadt in te kennen. Een week later charterde hij een legerhelikopter om op tijd bij een vertoning van de milieufilm An Inconvenient Truth van Al Gore te kunnen zijn. Hij vloog daarmee van Brussel naar Hasselt. De vlucht van twee uur kostte twaalf tot twintig keer meer broeikasgas CO₂ dan dezelfde afstand per auto.

In september 2007 probeerde Flahaut nog een aantal omstreden promoties door te voeren. Het ging om een lijst getrouwen zoals de broers Luc (kapitein-ter-zee en adviseur op het kabinet) en Jean Marsia (kolonel en directeur van de Koninklijke Militaire School) en Danielle Levillez, hoofd van de Medische Component. In ruil werd de militaire adviseur van de premier, brigadegeneraal Harry Vindevogel, ook benoemd. Het Franstalige weekblad Père Ubu stelde dat de benoeming van Marsia door Flahaut gebeurde in het kader van netwerking binnen de Belgische vrijmetselarij.[3]

Aangezien de ontslagnemende regering geacht werd gedurende de periode van regeringsvorming enkel lopende zaken te behandelen, liet premier Verhofstadt op 13 september schriftelijk weten dat hij van minister Flahaut en de Chef Defensie, generaal August Van Daele, verwachtte dat ze zich hieraan hielden.[4]

Toen de Verenigde Staten van Amerika Irak wilden binnenvallen, zochten ze steun bij de NAVO. Frankrijk, Duitsland en België weigerden dit omdat ze vonden dat dit niet de juiste oplossing was. De relaties met Amerika verzuurden. Tot op het moment dat de Washington Post een artikel publiceerde dat stelde dat het Belgisch leger wel mooie uniformen en prachtige muziekkapellen had, maar het daar verder dan ook bij bleef. Dit lokte een furieuze reactie van de minister uit. Uiteindelijk koelde dit incident en verbeterden de relaties met Washington terug.

In de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen publiceerde het weekblad Humo een artikel met Flahaut. Hierin verklaarde Flahaut dat als hij een Amerikaan was, hij op een democraat zou stemmen. Verder liet hij zich uit over een inefficiënt Amerikaans leger en het optreden van de VS in Irak en Iran. Nadat dit op de Amerikaanse ambassade gelezen, vertaald en doorgestuurd werd naar Washington, liet een reactie niet lang op zich wachten. Toen premier Guy Verhofstadt het artikel had gelezen, wilde deze koste wat het kost een nieuwe rel voorkomen en hij tikte zijn defensieminister op de vingers. Hij schreef Flahaut een brief waarin hij, onder andere, stelde dat hij deze uitspraken ongepast vond tegenover een bondgenoot.

• Minister van Staat, 7 december 2009
• Grootkruis in de Orde van Leopold II, KB 26 mei 2014

• Er bestaat ook een Vlaamse hiphop-act die Flahaut heet.[5] Deze band noemde zich daadwerkelijk naar André Flahaut.
• André Flahaut begon in 2006 met een blog.[6]