zón

Limburgs
Uitspraak
  • IPA: /zon/ (Etsbergs)

Zelfstandig naamwoord

zón m (of v in enkele uitdrukkingen)

  1. zon
  1. «Veur mórge haet t'r raenger gezag èn bekans geine zón.»
    Voor morgen heeft hij regen voorspeld en bijna geen zon.
  2. kern
  1. «Dao höbs se de zón ven g'r fówtj óntdèk!»
    Daar heb je de kern van het probleem ontdekt!
Verbuiging
enkelvoud meervoud
geheel gemuteerd verkleind gemuteerd verkleind geheel gemuteerd verkleind gemuteerd verkleind
nominatief zónsónzönkesönkezönsönzönkessönkes
genitief zónssónszönkessönkeszönsönzönkessönkes
locatief zónnessónneszónneskesónneskezónnesesónnesezónneskessónneskes
datief zónnesónnezönkesönkezönsönzönkessönkes
accusatief zónsónzönkesönkezönsönzönkessönkes
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.