uitroepen

• Geluid:  uitroepen    (hulp, bestand)

• uit·roe·pen

• samenstelling van  uit bw  en  roepen ww 

uitroepen

1. officieel verklaren

1. • Hendrik VIII riep zichzelf uit tot hoofd van de Engelse kerk. 

1. • De vakbond riep een staking uit. 

2. uit emotie luid roepen

1. • 'Wat een onzin!', roept hij geërgerd uit. 

2. in de rechtspraak, het moment van aanvang van de (eerste) terechtzitting

1. • Dit heeft ermee te maken dat in kort gedingen het uitroepen van de zaak pas plaatsvindt bij aanvang van de eerste terechtzitting; in bodemzaken daarentegen wordt de zaak uitgeroepen op de eerste rolzitting na ontvangst van de dagvaarding. 

• [1] proclameren

uitroepen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord uitroep

• Het woord uitroepen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'uitroepen' herkend door: