connotatie

Nederlands
Uitspraak
Woordafbreking
  • con·no·ta·tie
Woordherkomst en -opbouw
  • Leenwoord uit het me Latijn, in de betekenis van ‘gevoelswaarde’ voor het eerst aangetroffen in 1698 [1]
  • Afkomstig van het Latijnse connoto (-are), letterlijk 'erbij schrijven, erbij opmerken'
  • Naamwoord van handeling van connoteren met het achtervoegsel -atie
enkelvoud meervoud
naamwoord connotatie connotaties
verkleinwoord connotatietje connotatietjes

Zelfstandig naamwoord

connotatie v

  1. (taalkunde) de bijklank of gevoelswaarde van een woord of woordgroep, die tot op zekere hoogte los staat van de letterlijke betekenis (denotatie)
Synoniemen
Verwante begrippen
Vertalingen
    1. de bijklank of gevoelswaarde van een woord of woordgroep, die tot op zekere hoogte losstaat van de letterlijke betekenis   

Gangbaarheid
  • Het woord connotatie staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
73 %van de Nederlanders;
88 %van de Vlamingen.

Meer informatie

Verwijzingen
  1. "connotatie" in: Sijs, N. van der Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen. 2e druk (2002) Veen, Amsterdam / Antwerpen; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.