indico

See also: Índico, índico, indicó, and indicò

English

Noun

indico (uncountable)

  1. Obsolete spelling of indigo

Anagrams


Catalan

Verb

indico

  1. first-person singular present indicative form of indicar

Esperanto

Etymology

From Latin indicium. Cf. Spanish indicio.

Noun

indico (uncountable, accusative indicon)

  1. evidence; clues

Italian

Verb

indico

  1. first-person singular present indicative of indicare

Anagrams


Latin

Etymology 1

From in- (in, at, on, into) + dicō (indicate, dedicate, set apart).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈin.di.koː/, [ˈɪn.dɪ.koː]

Verb

indicō (present infinitive indicāre, perfect active indicāvī, supine indicātum); first conjugation

  1. I indicate, point out; show, declare.
  2. I reveal, betray, uncover.
  3. I accuse.
  4. I mention, give a hint of.
  5. I value, put a price on.
  6. (law) I carry on a judicial process to conviction.
  7. (military) I levy, draft
Inflection
   Conjugation of indico (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present indicō indicās indicat indicāmus indicātis indicant
imperfect indicābam indicābās indicābat indicābāmus indicābātis indicābant
future indicābō indicābis indicābit indicābimus indicābitis indicābunt
perfect indicāvī indicāvistī, indicāsti1 indicāvit indicāvimus indicāvistis, indicāstis1 indicāvērunt, indicāvēre
pluperfect indicāveram indicāverās indicāverat indicāverāmus indicāverātis indicāverant
future perfect indicāverō indicāveris indicāverit indicāverimus indicāveritis indicāverint
passive present indicor indicāris, indicāre indicātur indicāmur indicāminī indicantur
imperfect indicābar indicābāris, indicābāre indicābātur indicābāmur indicābāminī indicābantur
future indicābor indicāberis, indicābere indicābitur indicābimur indicābiminī indicābuntur
perfect indicātus + present active indicative of sum
pluperfect indicātus + imperfect active indicative of sum
future perfect indicātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present indicem indicēs indicet indicēmus indicētis indicent
imperfect indicārem indicārēs indicāret indicārēmus indicārētis indicārent
perfect indicāverim indicāverīs indicāverit indicāverimus indicāveritis indicāverint
pluperfect indicāvissem, indicāssem1 indicāvissēs, indicāsses1 indicāvisset, indicāsset1 indicāvissēmus, indicāssemus1 indicāvissētis, indicāssetis1 indicāvissent, indicāssent1
passive present indicer indicēris, indicēre indicētur indicēmur indicēminī indicentur
imperfect indicārer indicārēris, indicārēre indicārētur indicārēmur indicārēminī indicārentur
perfect indicātus + present active subjunctive of sum
pluperfect indicātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present indicā indicāte
future indicātō indicātō indicātōte indicantō
passive present indicāre indicāminī
future indicātor indicātor indicantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives indicāre indicāvisse, indicāsse1 indicātūrus esse indicārī indicātus esse indicātum īrī
participles indicāns indicātūrus indicātus indicandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
indicāre indicandī indicandō indicandum indicātum indicātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms
Descendants
  • Old French: engier
  • Spanish: indicar

Etymology 2

From in- (in, at, on; into) + dīcō (affirm, declare).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /inˈdiː.koː/, [ɪnˈdiː.koː]

Verb

indīcō (present infinitive indīcere, perfect active indīxī, supine indictum); third conjugation, irregular short imperative

  1. I declare (publicly), proclaim, publish, announce.
  2. I appoint, fix, name (a destination).
  3. (often with dative) I impose, enjoin, afflict.
Inflection
   Conjugation of indico (third conjugation, irregular short imperative)
indicative singular plural
first second third first second third
active present indīcō indīcis indīcit indīcimus indīcitis indīcunt
imperfect indīcēbam indīcēbās indīcēbat indīcēbāmus indīcēbātis indīcēbant
future indīcam indīcēs indīcet indīcēmus indīcētis indīcent
perfect indīxī indīxistī indīxit indīximus indīxistis indīxērunt, indīxēre
pluperfect indīxeram indīxerās indīxerat indīxerāmus indīxerātis indīxerant
future perfect indīxerō indīxeris indīxerit indīxerimus indīxeritis indīxerint
passive present indīcor indīceris, indīcere indīcitur indīcimur indīciminī indīcuntur
imperfect indīcēbar indīcēbāris, indīcēbāre indīcēbātur indīcēbāmur indīcēbāminī indīcēbantur
future indīcar indīcēris, indīcēre indīcētur indīcēmur indīcēminī indīcentur
perfect indictus + present active indicative of sum
pluperfect indictus + imperfect active indicative of sum
future perfect indictus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present indīcam indīcās indīcat indīcāmus indīcātis indīcant
imperfect indīcerem indīcerēs indīceret indīcerēmus indīcerētis indīcerent
perfect indīxerim indīxerīs indīxerit indīxerimus indīxeritis indīxerint
pluperfect indīxissem indīxissēs indīxisset indīxissēmus indīxissētis indīxissent
passive present indīcar indīcāris, indīcāre indīcātur indīcāmur indīcāminī indīcantur
imperfect indīcerer indīcerēris, indīcerēre indīcerētur indīcerēmur indīcerēminī indīcerentur
perfect indictus + present active subjunctive of sum
pluperfect indictus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present indīc, indīce indīcite
future indīcitō indīcitō indīcitōte indīcuntō
passive present indīcere indīciminī
future indīcitor indīcitor indīcuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives indīcere indīxisse indictūrus esse indīcī indictus esse indictum īrī
participles indīcēns indictūrus indictus indīcendus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
indīcere indīcendī indīcendō indīcendum indictum indictū
Derived terms
Descendants

Anagrams

References

  • indico in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • indico in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • indico in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • to proclaim a public thanksgiving at all the street-shrines of the gods: supplicationem indicere ad omnia pulvinaria (Liv. 27. 4)
    • to fix the day for, to hold, to dismiss a meeting: concilium indicere, habere, dimittere
    • to proclaim that the courts are closed, a cessation of legal business: iustitium indicere, edicere (Phil. 5. 12)

Portuguese

Verb

indico

  1. first-person singular present indicative of indicar

Spanish

Verb

indico

  1. First-person singular (yo) present indicative form of indicar.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.