indicativus

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin indicātīvus.

Noun

indicativus m (plural indicativi or indicativussen, diminutive indicativusje n)

  1. (grammar) the indicative mood or a word therein

Synonyms


Latin

Etymology

From indicō (to point out, indicate, show) + -īvus, a calque of Ancient Greek ὁριστική (horistikḗ).

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /in.di.kaːˈtiː.wus/, [ɪn.dɪ.kaːˈtiː.wʊs]

Adjective

indicātīvus (feminine indicātīva, neuter indicātīvum); first/second declension

  1. (grammar) indicative

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative indicātīvus indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva
Genitive indicātīvī indicātīvae indicātīvī indicātīvōrum indicātīvārum indicātīvōrum
Dative indicātīvō indicātīvae indicātīvō indicātīvīs indicātīvīs indicātīvīs
Accusative indicātīvum indicātīvam indicātīvum indicātīvōs indicātīvās indicātīva
Ablative indicātīvō indicātīvā indicātīvō indicātīvīs indicātīvīs indicātīvīs
Vocative indicātīve indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva

Descendants

References

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.